فرارو- جکسون دیهل، معاون سردبیر واشنگتن پست طی مقاله‌ای برای این روزنامه ابعاد یک توافق هسته‌ای با ایران را ورای مزرهای ایران دانسته و آن را تعیین کننده آینده خاورمیانه و نفوذ در دریای مدیترانه و خلیج فارس خوانده است.
به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از واشنگتن پست، دیهل مقاله خود را اینگونه آغاز کرد: تناقض آشکاری در دفاع پیش دستانه دولت اوباما از یک توافق هسته‌ای با ایران وجود دارد. کاخ سفید مدعی است که منتقدان اسرائیلی و جمهوری خواه هیچ جایگزینی برای مذاکرات ندارند، بجز جنگ. اما باراک اوباما اخیرا تصریح کرد که آماده دور شدن از یک توافق بد است.
بنابراین آیا جنگ برای اوباما هم تنها جایگزین است؟ بدیهی است که خیر. زمانیکه از بن رودز، مشاور معاون امنیت ملی آمریکا سوال شد پس از پایان یافتن دوره توافق هسته‌ای، آمریکا چگونه مانع از تلاش احتمالی ایران برای تولید سلاح هسته‌ای خواهد شد، وی گفت: «واقعیت مسئله این است که همان گزینه‌هایی که امروز برای ممانعت از دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای داریم، ۱۰ یا ۱۵ سال دیگر در دسترس رئیس جمهور ایران خواهد بود.»
ضمن اینکه این گزینه‌ها در صورت لزوم، در ۱۰ یا ۱۵ هفته آینده نیز در دسترس خواهند بود. جکسون دیهل در ادامه مدعی می‌شود: تحریم‌ها، کارشکنی و تهدید به اقدام نظامی، در کنار بازرسی‌های اطلاعاتی و بین المللی طی سال‌های گذشته مانع از تولید تسلیحات در ایران شده است.
با وجود آنکه زیرساخت‌های هسته‌ای ایران گسترش یافته، بازرسان و آژانس‌های اطلاعاتی غربی از سال ۲۰۰۳ تاکنون هیچ «بعد نظامی» در این برنامه کشف نکرده‌اند.
دولت اوباما اینطور استدلال خواهد کرد که این توافق، با هزینه و خطر کمتر برای آمریکا، تضمین می‌کند که تهران برای یک دهه آینده غیرهسته‌ای خواهد ماند. با توجه به متن توافق شاید اینطور باشد اما در این صورت دیگر بحث بر سر جنگ و صلح نیست، بلکه مسئله خطرات و بده بستان خواهد بود. ایرانی که به واسطه توافق هسته‌ای محدود شده، دیگر به دلیل تحریم‌های اقتصادی محدود نخواهد بود.
در ادامه این مقاله آمده: مهم‌ترین تفاوتی که میان توافق و عدم توافق وجود دارد، همان چیزی است که اوباما سعی در مبهم نگه داشتنش دارد؛ و آن نوع روابط ایران و آمریکا طی سال‌های آتی و استراتژی آمریکا برای بازسازی نظم در خاورمیانه است.
مارتین ایندیک از موسسه بروکینگز و فرستاده سابق آمریکا در مذاکرات صلح خاورمیانه در مقاله‌ای جدید اینطور استدلال می‌کند که آمریکا باید میان ایجاد یک نظم منطقه‌ای جدید با ایران یا بدون ایران انتخاب کند. این انتخاب به نوبه خود، به توافق هسته‌ای بستگی دارد. ایندیک می‌نویسد: «بدون دستیابی به توافق، غیرممکن است که همکاری با ایران در مسائل منطقه‌ای را تصور کنیم. با توافق است که همکاری ممکن می‌شود.»
پتانسیل چنین همکاری به شدت برای اسرائیل، عربستان و دیگر دشمنان ایران در خاورمیانه هشدارآمیز است. در نتیجه، اوباما این بعد از دیپلماسی را طی هفته‌های اخیر کم اهمیت جلوه داده است. جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا حتی به عربستان سفر کرد تا اعلام کند که «ما به دنبال یک معامل بزرگ نیستیم.»
دیهل در ادامه مدعی می‌شود: با این وجود، تاثیرات ژئوپولتیک یک توافق هسته‌ای اجتناب ناپذیر است. بدون این توافق، ایران به طور کاملا آشکار یک قدرت خصمانه خواهد ماند که باید محدود شود. با این توافق، دولت اوباما احتمالا به دنبال تفاهم با ایران در مورد آینده عراق و سوریه خواهد بود- و هر اقدامی علیه جمهوری اسلامی باید به دقت مورد ارزیابی قرار گیرد که مبادا پتانسیل نابود کردن توافق را داشته باشد. بنابراین به گفته رودز امید می‌رود که این توافق هسته‌ای «منجر به سیاست‌های معتدل تری از سوی ایران شود که برای آمریکا، اسرائیل و تمام منطقه خوب است».
ایندیک صراحتا مدعی می‌شود که «توهم است اگر فکر کنیم آمریکا می‌تواند ایران را متقاعد کند که از تهدیدآمیز‌ترین قدرت تجدیدنظرطلب منطقه به یک شریک برای ایجاد یک نظم جدید منطقه‌ای تبدیل شود.» وی از استراتژی آمریکا برای ایجاد دوباره ثبات در همکاری با متحدان سنتی‌اش حمایت می‌کند. این روند در صورت شکست مذاکرات، طبیعی خواهد بود اما آیا با یک توافق هسته‌ای توازن خواهد داشت؟ شاید: ایندیک پیشنهاد «ایجاد یک چ‌تر هسته‌ای بازدارنده برای اسرائیل و عربستان» را ارائه می‌کند.
نکته اینجا است که مذاکرات اوباما با ایران نه تنها در مورد امکان دستیابی تهران به سلاح هسته‌ای است، بلکه به آینده خاورمیانه نیز مربوط می‌شود. با وجود چرخش کاخ سفید، غیرمحتمل است که نتیجه مذاکرات در آینده‌ای نزدیک منجر به جنگ شود اما مشخص خواهد کرد که چه کسی پیروز رقابت درازمدت برای نفوذ در دریای مدیترانه و خلیج فارس می‌شود.
* بحران آب
* به گل نشستن اقتصاد نفتي
* ورشكستگي بخش توليد
.
.
.
نمي خواهم سياه نمائي كنم ولي كي مي خواهيم به خودمون بيايم !
الان ژاپن و آلمان فاقد نیروی نظامی قدرتمند هستند اما ایران با این توافق علاوه بر رفع تحریم ها قدرت نظامی خود را نیز حفظ خواهد کرد