یک عادت محمدحسین میثاقی واقعا توی ذوق می‌زند؛ اینکه احساس می‌شود او همچنان دنبال خودنمایی است و خیلی بی‌رودربایستی، برای به رخ کشیدن خودش، نشان دادن ارتباطاتش و بعضا حتی برای وایرال شدن در فضای مجازی حرف می‌زند.
اگر از دوگانه کذایی عادل فردوسی‌پور- محمدحسین میثاقی و قدیس و ابلیس‌نمایی دو طرف بگذریم و تنها روی بخش فنی و تولید محتوا متمرکز شویم، منصفانه باید گفت عملکرد میثاقی در برنامه فوتبال برتر بد نبوده است.
عمده موفقیت و شهرت نود، مربوط به سال‌هایی است که هرگز خبری از این همه وسیله ارتباط جمعی نبود و تلویزیون هم تا این اندازه ریزش مخاطب نداشت. آن داستان مال دورانی است که برای اطلاع از نظر کارشناسان در مورد یک صحنه مشکوک، یک هفته باید منتظر می‌ماندیم تا برنامه نود روی آنتن برود. امروز رقابت کردن با این همه سایت و پیج و کانال تلگرام و یوتیوب و... کار بسیار دشواری است، اما به هر حال میثاقی این کار را بد انجام نمی‌دهد و گاهی هم دیده‌ایم که جریان‌سازی‌هایی داشته است. با همه اینها اما، یک عادت محمدحسین میثاقی واقعا توی ذوق می‌زند؛ اینکه احساس می‌شود او همچنان دنبال خودنمایی است و خیلی بی‌رودربایستی، برای به رخ کشیدن خودش، نشان دادن ارتباطاتش و بعضا حتی برای وایرال شدن در فضای مجازی حرف می‌زند.
این حجم استفاده از کلمه «من» برای هیچ‌کسی قابل قبول نیست و حتما توی ذوق می‌زند. این تک‌گویی‌های طولانی رو به دوربین و حکم صادر کردن برای همه‌چیز هم همین‌طور. این اشاره مداوم به اینکه فلان بازیکن همین الان به من پیام داد یا فلان مربی آمد پشت خطم، زیبا نیست و کسی را به وجد نمی‌آورد. بله؛ میثاقی می‌خواهد نشان بدهد بر خلاف آن جو سنگینی که اوایل وجود داشت و همه جا از تحریم او حرف می‌زدند، مورد توجه قرار دارد و با اهالی فوتبال صمیمی است، اما زیاده‌روی در نمایش این کار حال مخاطب را بد می‌کند. شما به عنوان یک برنامه‌ساز، وظیفه داری نور روی تاریکی‌ها بیندازی، نه اینکه نور صحنه را به خودت اختصاص بدهی.
همین هفته چند برش از گفتار‌های عجیب میثاقی در فضای مجازی فراگیر شد؛ مثل طعنه نالازم و دوست‌نداشتنی‌اش به ایمان عالمی، سرپرست استقلال: «یک جوری روی صندلی نشستی که انگار صدرنشین لیگ نخبگان هستید!» مثل موعظه طولانی و پر از تبخترش در مورد لخت شدن میلاد زکی‌پور بعد از گلزنی به پرسپولیس: «من زکی‌پور رو بر‌نمی‌دارم، انزونزی رو برمی‌دارم. من کسی رو بر نمی‌دارم که پشت تلفن می‌گوید سلام سلطان، من کسی را برمی‌دارم که بگوید سلام، احوال شما؟» خب اینها یعنی چه؟ به ما چه مربوط شما چه کسی را برمی‌داری؟ مگر جلسه خواستگاری است؟ مثل آن طعنه اینستاگرامی سطحی به امید عالیشاه در مورد اخراجش در بازی با سپاهان که مستقیما و فقط برای دیده شدن زده شد: «پاش خورد؟ می‌خواست نخوره.» شما در آن سازمان عریض و طویل قرار است سطح فضای مجازی را بالا بیاوری، نه اینکه خودت را تا سطح زردترین صفحات آن فضا تنزل بدهی. این کار‌های سبک، فقط باعث می‌شود محتوای بعضا مناسب برنامه‌ات هم جدی گرفته نشود.
مملکت نیست که ...