کاهش رشد جمعيت روستايي كشور

رشد جمعيت روستايي كشور طي 20 سال گذشته كاهش يافته و از 21/1 درصد به منهاي 44/0 درصد در بازه زمانی سال‌های 75 تا 85 رسيده است.

به گزارش ايرنا، رشد منفي جمعيت در تمام مناطق روستايي كشور طي دو دهه مشاهده مي‌شود؛ به طوري كه فقط پنج استان كشور با رشد مثبت جمعيت مواجه بوده اند.

مناطق روستايي استان‌هاي سيستان و بلوچستان، فارس، كهكيلويه و بويراحمد، كرمان و هرمزگان با اينكه داراي رشد مثبت جمعيت بوده‌اند؛ اما طي سال‌هاي ياد شده رشد جمعيت هم در آن مناطق نسبت به دوره‌هاي گذشته افول كرده است.

رشد جمعيت طي سال‌هاي ياد شده در استان‌هاي سيستان و بلوچستان از 05/3 به 71/2 درصد، فارس از 91/0 به 18/0، كهكيلويه و بويراحمد از 83/2 به 04/0، كرمان از 83/1 به 54/1 و هرمزگان از 08/3 به 85/1 درصد كاهش يافته است.

به عبارتي جمعيت مناطق روستايي كشور به طور عام روند منفي جمعيتي را سپري كرده است كه بخشي از اين كاهش مي‌تواند به علت كاهش زاد و ولد و بخشي ديگر به علت مهاجرت و جست‌وجوي كار باشد.

استان‌هاي يزد، تهران و چهار محال و بختياري از جمله استان‌هايي هستند كه كاهش رشد جمعيت مناطق روستايي در آنها بسيار محسوس است؛ به طوري كه رشد جمعيت در مناطق روستايي اين استان‌ها به ترتيب از 15/4 به منهاي 92/0، از 26/2 به منهاي 07/2 و از 2/3 به منهاي 61/0 درصد رسيده است.

بر اساس گزارش مركز آمار ايران، تعداد آبادي‌هاي كشور در سال 1365 برابر با 65 هزار و 349 آبادي بود كه در سال 1385 اين تعداد به 63هزار و 904 آبادي رسيده است. كاهش تعداد آبادي‌هاي كشور در حالي است كه تعداد شهرهاي كشور از 494 شهر در سال 1365 به يك هزار و 12 شهر در سال 1385 رسيده است.

تعامل هر چه بيشتر مناطق شهري و روستايي، افزايش سواد در ميان زنان روستايي، وجود خانه‌هاي بهداشت در جهت دادن آگاهي به جمعيت زنان روستايي براي پيشگيري از حاملگي‌هاي ناخواسته، عدم رونق بخش كشاورزي و مهاجرت كه به دليل توزيع ناعادلانه امكانات رخ مي‌دهد و منجر به ماندگاري جمعيت روستايي در شهرها شده است، مي‌تواند مهم‌ترين علل كاهش جمعيت روستايي كشور باشد.