پژوهشی جدید نشان داده است افراد مبتلا به اختلال کم توجهی-بیش فعالی به طور قابل توجهی زودتر از همسالان خود می‌میرند.
فرارو- یک مطالعه بزرگ نشان داده است مردان و زنان مبتلا به اختلال کم توجهی- بیش فعالی به ترتیب ۷ و ۹ سال کمتر از همتایان خود که از این اختلال رنج نمی‌برند، زندگی می‌کنند.
به گزارش فرارو به نقل از نیویورک تایمز، مطالعه‌ای بر روی بیش از ۳۰۰۰۰ بزرگسال بریتانیایی که مبتلا به اختلال کم توجهی-بیش فعالی هستند، نشان داد به طور متوسط این افراد زودتر از همتایان خود فوت می‌کنند. این مطالعه به تازگی در مجله بریتانیایی روانپزشکی منتشر شد و اولین مطالعه‌ای است که از تمام داده‌های مرگ و میر برای تخمین میانگین عمر افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی استفاده کرده است. مطالعات قبلی به مجموعه‌ای از خطرات مرتبط با این بیماری اشاره کرده بودند، از جمله فقر، اختلالات سلامت روان، سیگار کشیدن و سوء مصرف مواد مخدر. نویسندگان هشدار دادند اختلال بیش فعالی نسبت به دیگر اختلالات سلامت روان به طور قابل توجهی کمتر به درستی تشخیص داده می‌شود.
این مطالعه علل مرگ زودرس را در میان افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی شناسایی نکرد، اما محققان دریافتند احتمال سیگار کشیدن یا سوءمصرف مواد مخدر و مشروبات الکی در این افراد دو برابر بیشتر از جمعیت عمومی است و میزان ابتلا به اوتیسم، رفتار‌های آسیب‌رسان به خود و اختلالات شخصیتی در آنها نیز بسیار بیشتر از جمعیت عمومی است. دکتر استات، استاد روانشناسی در دانشگاه کالج لندن و نویسنده این مطالعه گفت: «در بزرگسالی، مدیریت تکانه‌ها برای این افراد دشوارتر است و بنابراین آنها رفتار‌های پرخطرتری خواهند داشت.»
او همچنین گفت سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی برای ارائه خدمات بهتر به افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی که حساسیت حسی یا مشکل در مدیریت زمان یا برقراری ارتباط با پزشکان در طول ملاقات‌های کوتاه داشته باشند، نیاز به تنظیم دارند. مطالعات قبلی به تعداد غیرمعمول مرگ‌های زودرس در افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی اشاره کرده است. یک متاآنالیز در سال ۲۰۲۲ نشان داد مرگ و میر ناشی از علل غیرطبیعی مانند تصادفات یا خودکشی، در افراد مبتلا به این اختلال ۲.۸۱ برابر جمعیت عمومی است. یک مطالعه در سال ۲۰۱۹ که از جدول‌های آماری برای پیش‌بینی امید به زندگی استفاده کرد، به این نتیجه رسید که بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش فعالی در دوران کودکی در مقایسه با جمعیت عمومی، امید به زندگی کمتری داشتند. محققان معتقدند اختلال بیش فعالی نباید تنها به عنوان یک اختلال دوران کودکی، بلکه به عنوان یک مشکل مادام العمر مانند فشار خون بالا، مانند کلسترول و دیابت دیده شود.
مطالعه جدید ۹۵۶۱۴۵۰ بیمار را در مراکز مراقبت اولیه خدمات بهداشتی ملی بریتانیا مورد بررسی قرار داد که در میان آنها ۳۰۰۳۹ بیمار مبتلا به اختلال بیش فعالی بودند. هر فرد مبتلا به اختلال بیش فعالی به منظور مقایسه با ۱۰ همسال بدون این اختلال همتا شدند. از بین مبتلایان به اختلال بیش فعالی، ۱۹۳ بیمار مرد و ۱۴۸ بیمار زن در طول دوره پیگیری این مطالعه که از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۹ طول کشید، جان خود را از دست دادند. استیون هینشاو، استاد روانشناسی در دانشگاه کالیفرنیا برکلی، که اختلال بیش فعالی را مطالعه می‌کند، این مطالعه را «یک یافته بزرگ» و «اولین تجزیه و تحلیل مرگ افراد مبتلا به این اختلال» توصیف کرد.
او همچنین افزود: «عوامل خطرآفرینی وجود دارد که باید روی آنها کار کرد. این محدودیت کلیدی مطالعه است، زیرا واقعاً مهم است که بدانیم، از نظر پیشگیری، آیا باید روی خودکشی متمرکز شویم؟ رژیم غذایی و ورزش بهتر یا افسردگی؟»
تشخیص اختلال بیش فعالی در سال‌های اخیر تغییر کرده است، زیرا پزشکان به این نتیجه رسیدند که این اختلال در بسیاری از افراد مسن، به ویژه زنان و رنگین پوستان، در اوایل زندگی‌شان تشخیص داده نشده بود و آنها در سنین بالا نیز می‌توانند از درمان بهره‌مند شوند. دکتر استات امیدوار است با ایجاد این تغییرات جمعیتی، سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی تلاش برای شناسایی نیاز‌های بیماران مبتلا به واگرایی عصبی انجام دهند.
