نمی‌شود همه آیین‌ها و مراسم جشنواره سینمایی را برانداخت، از حد و حدودش عدول کرد، ساختارها را به‌هم ریخت و انتظار داشت جشنواره‌ای استاندارد و شبیه به نمونه‌های موفق جهانی داشت.
امسال ۱۳ کارگردان فیلم‌اولی در جشنواره چهل و سوم فیلم فجر حضور دارند. سال گذشته این عدد ۱۲ بود و سال قبل‌ترش ۱۰. سال ۱۴۰۰ فیلم‌اولی‌های جشنواره ۷ نفر بودند و سال قبل از آن ۶ نفر. حضور فیلم‌اولی‌ها در جشنواره را می‌شود با تشبیهات کلیشه‌ای به بذر امید و رشد و بالیدن و این قبیل تعابیر چسباند و از حضور فیلم‌اولی‌ها ذوق کرد و به تدبیر دست‌اندرکاران جشنواره برای میدان دادن به جوانان آفرین گفت. اما واقعیت این است که جشنواره‌های معتبر اعتبارشان را از کارگردانان بلندآوازه می‌گیرند. هر سال که نام کارگردانان حاضر در جشنواره‌هایی مثل کن و ونیز و برلین اعلام می‌شود، هرچه این نام‌ها بلندآوازه‌تر و شناخته‌شده‌تر باشند، بر اعتبار جشنواره افزوده می‌شود.
به گزارش همشهری آنلاین؛ مدیران جشنواره‌های بزرگ با هم رقابت می‌کنند تا اولین نمایش فیلم‌های کارگردانان بنام در جشنواره آنها رقم بخورد و با دعوت از کارگردانانی که هم تماشاگران و هم اسپانسرها مشتاق تماشای فیلم‌های جدیدشان هستند، می‌کوشند به جشنواره‌شان رونق و اعتبار دهند. شنیدن اسم‌هایی مثل وودی آلن، کوئنتین تارانتینو، جیم جارموش، ویم وندرس، نوری بیلگه جیلان، آندرا آرنولد، میا هنسن لاو، سلین سیاما، کاترین بریه، ژاک اودیار، نانی مورتی، مارکو بلوکیو، پائولو سورنتینو، لارس فون تریه، نیکلاس وندینگ ریفن و اصغر فرهادی در هر جشنواره‌ای باعث در مرکز توجه قرار گرفتن آن جشنواره می‌شود. جشنواره‌ای که کارگردان بزرگ ندارد، فرش قرمز ندارد، نام‌های ناشناس در آن جولان می‌دهند و اغلب محصولاتش را نهادهای دولتی تهیه و تولید کرده‌اند به چه چیزی باید متوسل شود تا برای تماشاگر احتمالی‌اش جذابیت داشته باشد؟
نمی‌شود همه آیین‌ها و مراسم جشنواره سینمایی را برانداخت، از حد و حدودش عدول کرد، ساختارها را به‌هم ریخت و انتظار داشت جشنواره‌ای استاندارد و شبیه به نمونه‌های موفق جهانی داشت. همین جشنواره فیلم فجر در چند دوره‌ای که بخش بین‌الملل آن از بخش داخلی‌اش منفک شد و در اردیبهشت ماه برگزار شد، برای اینکه نامی برای خودش دست‌وپا کند و جز جشنواره‌های معتبر به حساب آید، سعی می‌کرد اگر برای نمایش نخست فیلم‌های خارجی جذابیت و اعتبار و امکان کافی ندارد، حداقل از نام‌های بزرگی که می‌تواند جذابیت ویترین این جشنواره را بالا ببرد، برای برگزاری کارگاه و نشست دعوت کند.
جشنواره فجر بیش از یک دهه است که دیگر در سپهر سینمای ایران جایگاهی را که تا اواخر دهه ۱۳۸۰ داشت ندارد. حضور فیلم‌اولی‌ها حتما به دلیل بال‌وپر دادن به جوانان نیست. در واقع جشنواره جذابیتش را برای نام‌های بزرگ سینما ازدست‌داده و جوانان جویای نام که به دنبال عرصه‌ای برای مطرح شدن هستند، از فرصت جشنواره فجر به این منظور استفاده می‌کنند. اگر این اتفاق در جشنواره فیلم کوتاه تهران می‌افتاد که جوانان و آماتورها می‌خواهند با نمایش آثارشان راه‌شان را به سمت سینمای حرفهای هموار کنند، بد نبود. ولی قطعا وقتی مهم‌ترین جشنواره هنری کشور به محملی برای معرفی جوانان بدل می‌شود، حتما لازم است که تصمیم‌گیران سینما در سازوکارهای که به چنین نتیجه‌ای ختم شده تجدیدنظر کنند.
