رئیس کمیسیون شوراها و امور داخلی مجلس گفت: «یقیناً آمریکا پای میز مذاکرات همانند گذشته مسائل منطقهای یا موشکها را مطرح خواهند کرد. این در حالی است که اینها خطوط قرمز ایران تلقی میشود، وگرنه متن برجام توسط غربیها نوشته شد و ایران امضا کرد. یقیناً برجام به نفع آمریکاییها بود، اما همه شاهد بودیم که برای آن نیز احترامی قائل نشدند.»
محمدصالح جوکار، رئیس کمیسیون شوراها و امور داخلی مجلس، در گفتگویی به مذاکرات ایران و آمریکا، FATF و سرمایه گذاری خارجی پرداخته است.
به گزارش جماران، اهم سخنان وی را در ادامه میخوانید؛
بنده بعید میدانم که مذاکره ایران با آمریکا به نتیجهای برسد در دورههای مختلف، مذاکرات بسیاری بین ایران و آمریکا صورت گرفت که مهمترین خروجی آن برجام بود که ترامپ آن را پاره کرد.
نمیتوان به آمریکاییها اعتماد کرد و پای میز مذاکره با آنها نشست، چرا که هیچ نتیجه و عایدیِ خاصی نیز ندارد. به باور بنده، ایران با دنیای خارج قطع رابطه نکرده است، چرا که به آسانی میتوانیم با کشورهای مختلف ارتباطاتمان را حفظ کنیم.
یقینا آمریکا پای میز مذاکرات همانند گذشته مسائل منطقهای و یا مسائل موشکها را مطرح خواهند کرد. این در حالی است که اینها خطوط قرمز ایران تلقی میشود وگرنه متن برجام توسط غربیها نوشته شد و ایران امضاء کرد. یقینا برجام به نفع آمریکاییها بود، اما همه شاهد بودیم که برای آن نیز احترامی قائل نشدند.
سرمایه و منابع در ایران کم نیست. در حقیقت تنها موضوعی که وجود ندارد و یا کمرنگ است، بحث اعتماد است؛ به عبارت دیگر اگر مردم اعتماد کنند و سرمایههایشان را به میدان بیاورند مشکلی نخواهیم داشت. در حالی که ما به جای اعتماد سازی در داخل، به دنبال اعتمادسازی با دیگران هستیم.
روسیه و چین به طور رسمی به ایران اعلام نکردهاند که اگر ما FATF را بپذیریم مشکلات حل خواهد شد. بعید میدانم که با ابزارهایی، چون FATF بتوانیم مبادلات مالی خود را با سایر کشورها انجام دهیم.
در حوزه انرژی، در برنامه ششم توسعه قرار بود ۲۵ هزار مگاوات برق در کشور تولید شود؛ اما چیزی که در عمل اتفاق افتاد این گونه نبود. از یک سو به بخش خصوصی میگوییم که بیاید در حوزه انرژی سرمایهگذاری کند در حال حاضر نیز، بخش خصوصی در حوزه انرژی سرمایه گذاری کرده است، اما دولت چقدر به آنها بدهکار است و چرا بدهی هایشان را پرداخت نمیکند؟!
ما در زمینه سرمایهگذاری مشکلی نداریم، اما وقتی شرکتهای خصوصی برق تولید کنند و در اختیار شبکهها قرار دهند، اما بدهی و دیون آنها پرداخت نشود. در نتیجه بقیه سرمایهگذاران نیز انگیزهای برای ادامه کار ندارند.