در اینجا سبکهای اصلی نوشتن که هنگام خواندن، پژوهش و مطالعه ممکن است با آنها مواجه شوید، شناسایی شدهاند.
فرارو- در اینجا، مهارتهایی که برای مطالعه و یادگیری موثر نیاز دارید، آمده است.
به گزارش فرارو، در اینجا سبکهای اصلی نوشتن که هنگام خواندن، پژوهش و مطالعه ممکن است با آنها مواجه شوید، شناسایی شدهاند. درک سبکهای نوشتن که در اسناد مختلف استفاده می‌شوند، می‌تواند به شما کمک کند تا آنچه را می‌خوانید بهتر درک کنید.
سبکهای نوشتن مختلف بسیار و متمایزی وجود دارند که نویسندگان بسته به مخاطبانشان و همچینین رسانه‌ای که برای انتشار مطالبشان دارند، بر می‌گزینند؛ مثلاً یک مقالۀ آنلاین ممکن است متفاوت از مقاله‌ای که در یک کتاب یا ژورنال دانشگاهی به چاپ می‌رسد، نوشته شود. خوانندگان باتجربه به صورت غریزی انواع مختلف سبکهای نوشته را تشخیص می‌دهد؛ از جمله:
نوشتۀ آکادمیک به دقیق بودن، احتیاط، طویل بودن و حتی بعضاً فضل‌فروشانه بودن، گرایش دارند. این یک سبک نوشتن است که اکثر دانشجویان خیلی سریع با آن آشنایی پیدا می‌کنند. نویسندگان آکادمیک تلاش می‌کنند تا از اینکه تحلیلشان حاوی اطلاعات نادرست یا از قلم‌افتادگی نباشد، اطمینان حاصل کنند؛ نکات اصلی معمولاً به روشنی توجیه می‌شوند. این راهی است برای اطمینان از این موضوع است که نویسنده دقیقاً منظور خود را همانطور که هست بیان می‌کند؛ حتی اگر باعث شود که نوشته‌ای طویل حاصل آید. این سبک ممکن است برای خواندن خسته‌کننده باشد، اما نتیجۀ آن اطمینان از این امر است که از نکات اصلی متن، تعبیر درست صورت خواهد گرفت. چنین متونی معمولاً به شکلی شفاف و منطقی نوشته می‌شوند که اغلب با اشاره به اینکه مولف چه می‌خواهد بگوید شروع شده و سپس به توضیح نظر او پرداخته و در نهایت با اشاره به آنچه که گفته شده جمع‌بندی می‌شود.
متون آکادمیک حاوی ارجاعات و نقل‌قولهایی از آثار دیگران و یک فهرست ارجاعات یا کتابشناسی هستند. این نشان می‌دهد که مولف در نوشتن بنیانهایی مستحکم داشته و آنچه که دیگران کاویده و مورد بحث قرار داده‌اند را مدنظر قرار داده یا حداقل خوانده است. البته، حتی مولفان آکادمیک نیز انتخابگرانه عمل می‌کنند، آثاری را به کار می‌گیرند که دیدگاه خودشان را تایید کند، در نتیجه هنگام خواندن متون آکادمیک باید نسبت به اعتبار و پیش‌داوری‌های اثر هوشیار بود. برخی مولفان آکادمیک، تعبیرهای جایگزینی را از دیگر اهالی دانشگاه ارایه می‌دهند. این معمولاً نشانۀ خوبی است، چرا که خواننده نسبت به تنوع دیدگاه‌ها آگاه می‌شود و نشان می‌دهد که مولف بی‌طرفانه‌تر عمل کرده است.
ژورنالهای آکادمیک توسط نهادهای مختلف و در طیف گسترده‌ای از موضوعات تهیه می‌شوند. ژورنالهای آکادمیک معمولاً به صورت منظم منتشر می‌شوند؛ به صورت فصلی یا سه بار در سال، و بعضی بیشتر. از آنجایی که به صورت منظم چاپ می‌شوند، سریعتر به پژوهشهای تازه واکنش نشان می‌دهند. به همین خاطر این نشریات آخرین ایده‌ها و افکار را از جامعۀ دانشگاهی گرد می‌آورند.
ژورنالهای آکادمیک با لحنی مشابه با کتابهای آکادمیک نوشته می‌شوند و سبک تحلیلی یکسانی را در بر دارند. ژورنالهای آکادمیک از آنجایی که توسط متخصصان رشته بازبینی می‌شوند، معمولاً نشریات محترمی هستند. این امر یعنی که یک مقاله توسط متخصصی در آن حوزه مورد بازبینی و مداقه قرار گرفته است و از این رو برای انتشار قابل قبول ارزیابی شده است. مقالات ژورنال ممکن است پیش از آن که برای چاپ پذیرفته شوند، چندین بار برای بازبینی بازپس فرستاده شوند. با وجود این بررسی‌ها، شما به عنوان خواننده همچنان باید نسبت به کیفیت محتوی هوشیار باشید و در رابطه با ایده‌ها و تئوری‌های استفاده شده مطالعه کنید و ارتباط و اعتبار مقاله برای شما روشن شود. همانطور که هنگام استفاده از منابع اینترنتی باید به عقل خود تکیه داشته باشید، در خواندن مقالات ژورنال‌ها نیز باید مراقب باشید.
از خودتان بپرسید:
«آیا این ژورنال یک نشریۀ شناخته شده و معتبر است؟»
«آیا مقالات ژورنال مورد بررسی متخصصان رشته قرار گرفته‌اند؟»
«آیا ژورنال نمایندۀ یک انجمن ملی است؟»
«آیا این ژورنال با یک دانشگاه در ارتباط است؟»
ژورنال های آکادمیک، همچون دیگر متون آکادمیک، حاوی ارجاعات به کار دیگران و نقل‌قولهایی از ایشان هستند و همچنین یک فهرست ارجاعات و کتابشناسی را شامل می‌شوند. برای فهرستی از ژورنالهای موجود می‌توانید کتابخانۀ خود را چک کنید یا در آن موضوع ژورنالهای آکادمیک را به صورت آنلاین جستجو کنید. اگر دانشجو هستید، احتمالاً به JSTOR به آدرس www. jstor. org یا توزیع‌کنندۀ ژورنال آنلاین دیگری دسترسی خواهید داشت.
به طور کلی دو نوع روزنامه‌نگاری وجود دارد که هر کدام سبک نوشتۀ خاص خود را دارند. روزنامه‌نگاری صفحه قطع بزرگ و روزنامه‌نگاری زرد. نام قطع بزرگ از زمان چاپ گردشی به جا مانده که قطع بزرگ سایز کامل صفحۀ چاپ گردشی محسوب می‌شد. این سبک روزنامه‌نگاری معمولاً شامل دیدگاههای پخته است، اما مشخصاً به نوعی سبک سردبیری و نقطه‌نظر تن داده و معمولاً شامل پیش‌داوری سیاسی است. با این حال، روزنامه‌های قطع بزرگ، روایتهای با کیفیت خوب و بروز را ارایه می‌دهند.
روزنامه‌نگارانی که برای نشریات قطع بزرگ می‌نویسند، معمولاً تسلط خوبی بر زبان دارند و می‌توانند به خوبی در مورد نکتۀ مدنظر خود استدلال کنند. آنها اغلب از استدلال استقرایی استفاده می‌کنند؛ یعنی پیشبرد منطقی نکاتی که حکم اولیه را تایید می‌کنند. با این حال، باید دانست که هدف اصلی آنها فروش روزنامه است و از این رو پیاز داغ مسائل را زیاد می‌کنند. روزنامه‌های زرد به صورت سنتی نصفه اندازۀ روزنامه‌های قطع بزرگ بودند. امروزه این تقسیم‌بندی‌ها بر مبنای اندازۀ صفحه نیست، و تنها این نام‌ها بنا به سنت باقی مانده‌اند. سبک نوشته و محتوای نشریات زرد با نشریات قطع بزرگ متفاوت است.
معمولاً، روزنامه‌های زرد پیش‌داوری زیادی دارند و پرسر و صداتر از قطع بزرگ‌ها هستند. به طور سنتی، روزنامه‌های زرد عکسهای بیشتری دارند و بحثهایشان کمتر جدی است. تنها هدف آنها فروش است و به همین خاطر اغلب پیاز داغ اخبار را زیاد می‌کنند و با ذائقۀ روز جامعه همراه می‌شوند. سبک روزنامه‌نگاری زرد کمتر پخته است و اغلب دیدگاه‌ها یا اخبار در این نشریات به صورت گل درشت بیان می‌شوند، بدون اینکه شواهدی در تایید آنها ارایه شود.
فروش نسخه‌های چاپی روزنامه‌ها رو به افول است، چرا که بسیاری از مردم سبکهای نوشتۀ روزنامه‌نگارانه را به صورت آنلاین میخوانند. یک مزیت بزرگ این موضوع، این است می‌توانید خیلی سریع، چشم‌انداز جهانی‌تری از هر روایت خبری یا بحثی را که به صورت آنلاین دنبال می‌کنید، دریافت کنید.
منابع خبری آنلاین، همچنان برای مخاطبانی که برای خود انتظار دارند، می‌نویسند که معمولاً یک دموگرافی خاص را شامل می‌شود و بر اساس یک منطقۀ جغرافیایی تعریف می‌شوند. به همین دلیل، باید انتظار پیش‌داوری‌های مطلوب این مخاطبان یا دیدگاههای سیاسی را داشته باشید. با این حال، می‌توانید به سرعت دیدگاههای و نظرات خبرنگاران بین‌المللی بخوانید که مسلماً متفاوت خواهد بود؛ سعی کنید یک روایت از یک رویداد را از چهار پنج آژانس خبری مختلف در اینترنت و از کشورهای مختلف بخوانید و دیدگاه‌ها مختلفی که در مقالات نمود دارند را مدنظر قرار دهید.
اغلب ما کتاب داستانی خوانده‌ایم و متوجه می‌شویم که نویسنده از افراد و رویدادهای تخیلی استفاده کرده است. آثار داستانی حاوی فهرست ارجاعات و کتابشناسی نیستند. معنی این حرف این نیست که برخی از جنبه‌هایی در داستان روایت شده، واقعی نیستند، مثلاً در یک رمان تاریخی، بلکه به این معنی است که معمولاً برای تحقیقات آکادمیک فایده‌ای ندارند و در فهرست کتابشناسی نمی‌آیند (مگر اینکه رشتۀ شما ادبیات باشد).
متون غیرداستانی به واقعیات می‌پردازد، و مثالهای آن زندگینامه، تاریخ، و اقسام موضوعات از باغبانی گرفته تا متون آکادمیک را شامل می‌شود. اگرچه اینها همه غیرداستانی هستند، نمی‌توان همینطور آنها را به عنوان واقعیات غیرقابل انکار پذیرفت. برای مثال، از دیرباز این بحث در رابطه با تاریخ وجود داشته که همۀ روایتهای تاریخی بدون اینکه تعصبات و جانبداری‌های ثبت‌کنندۀ آن مدنظر قرار گیرد، به عنوان حقیقت پذیرفته شدهاند و حال تاریخ‌نگاران امروزی بیشتر به این موضوع توجه می‌کنند. اکثر، ولی نه همۀ کتابهای غیرداستانی حاوی راجاعات به کار دیگران هستند. همچنین سبکهای نوشتاری مختلفی دارند.
