همه می‌بینند دارو گران شده، اما وزارت بهداشت گرانی را نمی‌بیند

روزنامه اعتماد نوشت: مسوولان وزارت بهداشت باید به این نکته توجه کنند که نقد سیاست‌های هر دولت پیشین، یک زمان طلایی دارد که به‌زعم کارشناسان مورد وثوق جناح‌های سیاسی در ایران، این زمان طلایی معمولا حدود ۶ ماه است و پس از گذشت ۶ ماه، دولتی که بر مسند فعالیت است باید پاسخگوی عملکرد خود باشد.

نادیده گرفتن گرانی روزانه قیمت دارو در داروخانه‌های سطح شهر و کشور و همچنین کمبود قابل توجه اقلام دارویی تولید شده در داخل کشور (با ذکر مصداق و قیمت) طی سه هفته گذشته تقریبا هر روز سوژه رسانه‌های مکتوب و پایگاه‌های خبری و خبرگزاری‌ها بوده و البته نمایندگان مجلس هم در این مدت، بار‌ها نسبت به گرانی و کمبود دارو در کشور اعتراض کرده و خواستار پاسخگویی وزیر بهداشت شده‌اند.

نکته دیگر، تناقض روزانه اظهارات مسوولان حوزه سلامت و اقتصاد است که مشکل مردم را دوچندان می‌کند.

وزیر محترم بهداشت، دو روز قبل اعلام کرد که مجلس، سه میلیارد دلار ارز برای دارو در سال جاری در نظر گرفته و دیروز بانک مرکزی اعلام کرد که ارز منظور شده برای واردات دارو در سال ۱۴۰۱، یک میلیارد دلار است.

مسوولان وزارت بهداشت می‌گویند کمبود‌های دارویی بسیار اندک است و سیاست‌هایی در دست است تا از کمبود گسترده جلوگیری شود در حالی که صاحبان داروخانه‌ها، حتی همین دیروز و هفته قبل، حرف‌های متفاوتی دارند، چون گواه ادعای‌شان، فاکتور‌هایی است که از قیمت قدیم و جدید دارو در اختیار دارند و قفسه‌هایی است که دیگر جای قوطی و بسته دارو در آن‌ها خالی است.

مسوولان سازمان‌های بیمه‌گر هم (سازمان بیمه سلامت) هم در همین روز‌های اخیر گفته‌اند که منابعی برای قیمت‌گذاری‌های جدید دارو در اختیار ندارند و اذعان دارند که قیمت دارو نسبت به ایام مشابه سال گذشته گران‌تر شده است.

پرهیز از تشویش اذهان عمومی قطعا هدف مشترک تولیت سلامت و اصحاب رسانه است، اما توسل به انحراف واقعیت در ایامی که مردم به عنوان جمعیت عمومی جامعه، با واقعیت‌هایی متفاوت از اظهارات دولت در سفره‌های‌شان مواجه هستند، تاثیری به مراتب بدتر از تشویش اذهان عمومی دارد.

از دست رفتن سرمایه اجتماعی به واسطه اظهارات متناقض مسوولان دولتی، امروز به آفت غیر قابل انکار کشور تبدیل شده است. تولیت سلامت کاش به جای تلاش برای توجیه نحوه سیاستگذاری و عملکرد خود و قوه مجریه، سری به داروخانه‌های سطح شهر‌ها بزند و حرف‌های بیماران به عنوان شاهدان عینی را بشنود تا متوجه شود که آنچه بازرسان و ناظران، به گوش وزیر بهداشت می‌رسانند چه فاصله فاحشی با واقعیت‌های کف جامعه دارد.