روزنامه شهروند نوشت: مادام کارلا سرنا، بانوی جهانگرد ایتالیایی در میانه روزگار سلطنت ناصرالدین‌شاه قاجار به ایران سفر کرده است. این جهانگرد تیزبین، در سفرنامه خود که با نام «آدم‌ها و آیین‌ها در ایران» به فارسی برگردانده شده، به لایه‌های گوناگون سیاست و اجتماع ایران توجه داشته و به شیوه‌ای موشکافانه برداشت خود را از دیده‌هایش روایت کرده است. لباس زنان ایرانی در روزگار قاجار، موضوعی به‌شمار می‌آید که نگاه این بانوی ایتالیایی را به خود کشانده است.
او در این‌باره می‌نویسد «لباس بیرون زنان ایرانی، از لحاظ یکنواختی گوندولا [گونه‌ای قایق معروف اختصاصی در ونیز]های شهر ونیز را به یاد آدم می‌آورد و آنان دارای هر وضع اجتماعی که باشند، همه‌‌‌شان بدون استثنا خود را در «چادر»هایی به رنگ سرمه‌ای تند می‌پوشانند. شلوارهای گشاد از چلوار سبز، بنفش، خاکستری یا قرمزرنگ که مانند جوراب، پاها را نیز می‌پوشانند، و دم‌پایی‌های پاشنه‌دار، پوشاک یکنواخت همه زنان ایرانی است. در داخل خانه آرایش زنان غلیظ‌تر و پوشش آنان سبک‌تر و کمتر است. همانقدر که وضع پوشیدن لباس‌های سینه‌باز گاهی در اروپا به افراط گرائیده است، در تهران نیز پوشیدن لباس‌های بالای زانو و ساق‌نما میان خانم‌ها متداول شده است. در «اندرون»، پوشش زن عموما عبارت از شلیته کوتاهی است که به زیر کمربند می‌شود، از همان لباس‌هایی که رقاصه‌های ما می‌پوشند. هرچه دامن‌ها کوتاه‌تر، به همان میزان، وضع لباس پوشیدن مقبول‌تر است. البته دامن لباس زنان عادی و کلفت‌ها از لباس خانم‌های طبقه بالا بلندتر است».
