شکست دیپلماسی اوباما در قبال ایران

 فرارو- ریچارد گرنل، سخنگوی هیات نمایندگی آمریکا در سازمان ملل در خلال سال های 2001 تا 2008 در ستون امروز وال استریت ژورنال با اشاره به قطعنامه هایی که در دوره بوش در سازمان ملل علیه ایران به تصویب رسید، به عملکرد اوباما در این زمینه پرداخته و دیپلماسی رئیس جمهوری وقت آمریکا در قبال ایران را شکست خورده می داند.

به گزارش سرویس بین الملل فرارو، ریچارد گرنل می نویسد: باراک اوباما در 13 نوامبر بیانات قابل توجهی داشت. وی در نشست سران سازمان همکاری های اقتصادی آسیا- اقیانوسیه در هونولولو گفت: «زمانی که من به ریاست جمهوری آمریکا رسیدم، جهان در مورد برنامه هسته ای ایران غیرمتحد و کشور ایران متحد بود، اما حال جهان متحد و ایران منزوی است. و به دلیل دیپماسی ما و تلاش های ما، سنگین ترین تحریم هایی که تاکنون وجود داشته را علیه ایران اعمال کرده ایم.»

وی در ادامه افزود: «چین و روسیه از منتقدان چنین اقدامی بودند. اما اگر آنها از چنین تلاش هایی در سازمان ملل حمایت نمی کردند، ما شاهد پیشرفت این روند به صورتی که امروز شکل گرفته، نبودیم.» اما نکاتی در این مورد وجود دارد.

شورای امنیت سازمان ملل صدور قطعنامه و تحریم را در سال 2006 آغاز کرد، این قطعنامه مورد موافقت قرار گرفت و توانست رای مثبت هر 15 عضو شورا را برای متوقف کردن غنی سازی اورانیوم در ایران کسب کند.

دولت اوباما در طول نزدیک به سه سالی که بر سر قدرت بوده، تنها توانسته یک قطعنامه را به تصویب برساند- در ژوئن سال 2010. تنها 12 عضو از 15 عضو شورای امنیت به این قطعنامه رای موافق دادند و این قطعنامه با 12 رأی موافق، یک خودداری از شرکت در رأی‌گیری (لبنان) و 2 رأی مخالف (برزیل و ترکیه) در جلسه‌ای به ریاست مکزیک تصویب شد.

حقیقت آشکار این است که در حال حاضر جهان در قبال ایران غیرمتحدتر از دوره ریاست جمهوری جورج دبلیو بوش است. همین قدر کافی است که بدانیم اوباما شنونده سرزنش ها و شکایت های کمتری نسبت به رئیس جمهوری پیشین آمریکا در مورد سیاست خارجه بلندپروازانه این کشور است. اما این سکوت به معنای همکاری نیست.

از آغاز سال 2006 و در طول فعالیت دولت بوش پنج قطعنامه علیه ایران در شورای امنیت به تصویب رسید که از این میان سه قطعنامه تحریمی بودند. شورای امنیت در مورد دو قطعنامه اتفاق آرا داشت و در قطعنامه سوم که در سال 2008 به تصویب رسید تنها حمایت یک کشور (اندونزی) را از دست داد. در مجموع تیم بوش حمایت یک کشور را در سه قطعنامه تحریمی علیه ایران از دست داد و این در حالی است که تیم اوباما حمایت سه کشور را در یک قطعنامه از دست داد.

در مورد گزارش اخیر آژانس بین المللی انرژی اتمی در مورد ابعاد احتمالی نظامی هسته ای ایران، دو دیدگاه وجود دارد. در حالیکه یک گروه معتقدند ایران در حال نزدیک شدن به تسلیحات هسته ای است، گروه دیگر بر این عقیده اند که ایران هنوز مهارت کامل در این فناوری را کسب نکرده و همین امر به آنها زمان می دهد که راه حلی دیپلماتیک و غیرنظامی را در قبال تهران اتخاذ کنند.

تیم اوباما در گروه دوم جای گرفته است. این دولت خواستار دیپلماسی بیشتر و افزایش فشارهای بین المللی است، همچنانکه دیپلمات های آمریکایی هیچ تلاشی برای متقاعد کردن ایران یا همسایگان این کشور در مورد اینکه پیگری برنامه تسلیحات هسته ای ایده خوبی نیست، نداشته اند.

و همین امر است که در مورد عملکرد اوباما بسیار خطرناک است. دولت وی مدعی است که جهان در اعمال فشار بر ایران متحد است اما آنچه جامعه جهانی به واقع در موردش متحد است اجرایی نکردن هیچ اقدامی است.

اطلاعیه های رسمی کاخ سفید مبنی بر اینکه وحدت در جامعه جهانی، اولویت آمریکا است ساده لوحانه و خیانت آمیزترین بهانه گیری آنها است. و حتی اگر این اجماع کسب شده باشد، پس تیم اوباما در آزمونی با عدم جلب حمایت کامل در تنها قطعنامه ای که به سازمان ملل برد، با شکست روبرو شده است. مهمتر اینکه روسیه و چین با سرزنش دور دیگری از تحریم ها، ترس خاموشی را در تیم اوباما جهت درخواست برای رای خواهی در قطعنامه ای دیگر به وجود آورده اند. 

کسانی که خواستار تحت فشار قرار دادن روسیه و چین جهت موافقت با تحریم های فعلی هستند، واقعیت پیگیری ایران و ضعف تیم اوباما را در نظر نگرفته اند. اگر روسیه و چین می توانند به قطعنامه های تحریمی علیه ایران رای دهند، نادیده گرفتن آنها و ارائه فرصت و زمان که به اشتباهات خود پی ببرند، اقدامی احمقانه است.