فرارو- تا زمانی که سیاست مداران جهان اقدام جدی را در مورد اقتصاد جهان اجرایی نکنند، باید ترسید. با وجود آنکه سیاست مداران بیش از گذشته در تلاش هستند، اقتصاد جهان هم چنان رو به سوی یک سیاه چاله دارد.
به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از اکونومیست، مردم در روزهای تاریک به طور طبیعی به دنبال روزنه هایی از امید هستند. بازارهای مالی که مدت طولانی را تحت تاثیر بحران بدهی ناحیه یورو قرار گرفته اند نیز اوایل هفته گذشته دقیقاً در چنین شرایطی قرار گرفتند؛ گمانه زنی ها در مورد اینکه سران اروپایی تحت تاثیر فشارهای جهانی گردهم می آیند تا سرانجام طرحی بزرگ را برای نجات ارز واحد خود ارائه دهند، همان روزنه امید بازارهای مالی در تاریکی ناشی از فشارهای اقتصادی بود.
سرمایه گذاران سرمایه های خود را از محل های امن سرمایه گذاری به دارایی های پرخطرتر منتقل کردند. ارزش سهام با جهش روبرو شد، به طوری که سهام بانک های فرانسه طی تنها دو روز، نزدیک به 20 درصد افزایش یافت.
اما همه این امیدها به سه دلیل رو به زوال هستند. نخست، با وجود تمام دستور جلسات در نشست های صندوق بین المللی پول و بانک مرکزی که در واشنگتن برگزار شد، سران اروپایی راه درازی تا رسیدن به راه حلی که یورو را نجات دهد دارند.
بهترین توصیف از عملکرد آنها این است که برنامه سران اروپا احتمالاً تا اوایل ماه نوامبر داشتن یک برنامه است. دوم اینکه، باوجود جلوگیری از وقوع فاجعه در اورپا، دورنمای اقتصاد جهان رو به تاریکی است، چراکه برنامه های ریاضت اقتصادی اقتصادهای بزرگ جهان تشدید شده و روند رشد اقتصادهای نوظهور که نیرومحرکه رشد اقتصاد جهان محسوب می شدند را کند کرده است.
سوم اینکه سیاست مداران آمریکایی بار دیگر با سیاست های مالی خطرناک و غیرمسئولانه خود روند بهبود اقتصاد را تهدید می کنند. این عوامل در کنار هم، دوره ای پرمخاطره را پیش روی جهان به تصویر می کشد.
بخش عمده سرزنش ها متوجه رهبران ناحیه یورو است که در حال حاضر بزرگترین خطر موجود محسوب می شود. سخنرانی های مملو از عذاب و ناراحتی آمریکایی ها و دیگر سران واشنگتن طی هفته گذشته یک مسئله را مشخص کرد: سیاست گذاران اروپایی حال دریافته اند که اقدامات بیشتری باید اجرایی شود. آنها سرانجام بر اولویت های درست تمرکز کرده اند: حفاظت از کشورهای مقروضی مانند ایتالیا؛ تقویت بانک های اروپا؛ و تقابل قاطعانه تر با یونان. ایده اصلی، پیشنهاد طرح نجات در نشست گروه 20 در اوایل ماه نوامبر است.
با این حال سران اروپا هنوز نتوانسته اند در خصوص چگونگی توافق در مورد طرح آتی به اجماع برسند. برای مثال، آلمان مشکل اصلی را ولخرجی های مالی می داند و از همین رو تمایلی به افزایش بودجه نجات اروپا ندارد. این در حالی است که قابل دسترس ترین راه حل های موجود مانند بازسازی بدهی یونان یا کشیدن دیوارهای محافظتی در اطراف اقتصاد ایتالیا نیازمند شجاعت سیاسی بالایی است که آنگلا مرکل و نیکلا سارکوزی و همکاران شان هنوز چشمه ای از آن را نشان نداده اند.
اگر بازارها به ثبات برسند، فرصت ارائه برنامه ای موثر نیز از دست خواهد رفت. چراکه هرچه از ترس سیاست گذاران اروپایی کاسته شود، برنامه ای که از سوی آنها ارائه می شود، کوتاه مدت تر و موقت تر خواهد بود و مشکلات زیربنایی به مراتب بدتر خواهند شد.
با نگاهی به افزایش تیرگی پشت پرده اقتصاد می توان گفت اکثر اقتصادهای جهان تاوان ترس آنها را می پردازند. روند نزولی شاخص ها در ماه های اخیر نشان می دهد که ناحیه یورو در حال سقوط در رکود اقتصادی است.
حتی اگر بحران این ناحیه همین فردا حل شود، رقم تولید ناخالص داخلی این منطقه طی ماه های آینده کاهش خواهد یافت. اقتصاد آمریکا نیز در آستانه انتخابات سال 2012 که هر دو حزب را مشغول خود کرده، با روندی رو به کندی مواجه است.
اقتصادهای نوظهور نیز با کندی رشد روبرو شده اند؛ برخی از این اقتصادها از جمله چین ظرفیت استفاده دوباره از محرک های سال های 2008 و 2009 را ندارند و دلیل عمده این امر بدهی به جای مانده از ولخرجی های پس از شکوفایی اقتصادی است. برخی از این محدودیت ها اجتناب ناپذیر هستند. بسیاری از دولت ها دیگر ظرفیت حمایت از اقتصادهای ضعیف تر را مانند سال 2008 ندارند.
