دردهای من جامه نیستند/ تا ز تن در آورم...
علی اصغر محکی؛ آن‌جا كه بنا به قانون، حضور حداقلی برای راه یافتن به مجلس نمایندگی در مرحله دوم انتخابات مجلس کفایت می کند و از این رهگذر بیم راهیابی نمایندگان افراط گرا می رود، رویدادی تلخ، آیا رخ خواهد داد...؟
تب اين درد كجا است؟ بهانه اين سخن چيست:
دور دوم انتخابات نمايندگان مجلس
شهر تهران
شهر من و شهر تو
دوباره فصل، فصل انتخاب است؛ و روزگاري نماينده ما شدن، در مرحله اول انتخابات، نيازمند 50 درصد رای شهروندان بود، اما سال‌هاست (به درستي بگويم از دور 6 مجلس به بعد) برای نماينده شهر شدن، 25 درصد رأی شهروندان كافي است ...
و آن لحظه‌ای كه انتخاب به مرحله دوم می رسد، بر هر تعداد رای، نماينده تعيين مي‌شود! تجربه ادوار گذشته نشان داده است در بيشتر مواقع، تفاوت رأی کسانی که به مجلس راه یافته اند با آنانی که بازمانده اند حتی از مرز 1000 رای فراتر
نرفته است! آن هم در شهری چند میلیونی!
بیاییم نگاهی داشته باشیم به انتخابات ادوار گذشته مجلس. 30 نماينده شهر تهران در تمام اين سال‌ها چگونه انتخاب شدند؟
دور اول ........... 18 نفر در مرحله اول + 12 نفر در مرحله دوم
قانون لزوم کسب حداقل 50 درصد آرای شهروندان برای راه یافتن به مجلس
دور دوم ........... 14 نفر در مرحله اول + 16 نفر در مرحله دوم
دور سوم ......... 14 نفر در مرحله اول + 16 نفر در مرحله دوم
دور چهارم ....... 2 نفر در مرحله اول + 28 نفر در مرحله دوم
دور پنجم ........ 2 نفر در مرحله اول + 28 نفر در مرحله دوم
اصلاح قانون: کفایت کردن کسب 25 درصد آرای شهروندان برای راه یافتن به مجلس
دور ششم .... 27 نفر در مرحله اول + 3 نفر در مرحله دوم
دور هفتم ...... 29 نفر در مرحله اول + 1 نفر در مرحله دوم
دور هشتم .... 19 نفر در مرحله اول + 11 نفر در مرحله دوم
دور نهم ........ 5 نفر در مرحله اول + 25 نفر در مرحله دوم
و
اینک زنگ خطر!
مي‌دانم كه دليل اين انتخاب‌ها، تحليل‌هاي متفاوتي دارد .... تحليل هاي رفتاري، اجتماعي، سياسي و به خصوص تحصيلي اما هر چه باشد تأثيري در اصل ماجرا ندارد... تنها نتيجه بديهي ادامه داشتن اين روند، يك چيز است: آنان كه در جايگاه تصويب قوانین و نظارت قرار دارند، ممکن است نماينده ما نباشند، چرا که با رای اندک ناشی از عدم حضور ما در مرحله دوم انتخابات به مجلس راه یافته اند!
به خوبي مي‌دانم ... به شكل باور نكردني مي‌دانم كه گفتن از دردهاي اجتماعي ديرزماني است كه به دردهاي كهنه نهفته ما تبديل شده است. شايد این گفته دردمندانه بیراه نباشد که: "ما ايرانيان بيشتر نواقص را مي‌بينيم اما برای رفع آنها هيچ اقدامي نمي‌كنيم"...!
درك اين شرايط، سخت نيست. نياز به سخن بيشتر ندارد كه شكننده شدن اين فضا، دوباره زمزمه‌های تهی شدن بيشتر ما را رقم خواهد زد. شرايط خاص اجتماعي و سياسي ما در آستانه مرحله دوم انتخابات شهر تهران، و دوباره سهولت ورود از طريق مرحله دوم به مجلس!
در این هنگامه آزمون دشوار «حضور» یا «بی تفاوتی»، شايسته است مرور و مطالعه ای فزون تر در فهرست نمايندگان راه یافته به مرحله دوم داشته باشیم. بر مبنای کارنامه عملکرد و رفتار نمایندگان حاضر در مرحله دوم، می توان آنانی را که بر مدار منطق، مدارا، اعتدال، عقلانیت و اخلاق قرار دارند از آنانی که افراط و بداخلاقی و رعایت صرف ملاحظات حزبی را اولویت خود قرار داده اند تشخیص داد. پس اگر قرار است نماينده اصلح، فرهيخته و واجد شرايط را حمايت کنيم، علاوه بر شناسایی آنان و رای دادن بدانها، لازم است دیگران را نیز به این موضوع توجه دهیم.
حتی اگر توان شناسایی و تشخیص دقیق فهرستی 25 نفره را از 50 نفر نامزد موجود نداریم، می توانیم به دقت نظر و دلسوزی بزرگان دردآشنا احترام بگذاریم و فهرست مورد تایید آنان را مبنا قرار دهیم. بزرگانی همچون حضرت آیت الله مهدوی کنی و جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، با درک شرایط حساس کنونی، پای پیش نهاده اند و افراد شایسته را در قالب فهرست «جبهه متحد اصولگرایان» پیشنهاد داده اند. حتی اگر تک نفراتی از افراد مورد علاقه خود را احیانا در این فهرست نیابیم، جا دارد این فهرست را با اندک تغییر در افراد مبنای رای خود قرار دهیم تا شرایط برای ورود نمایندگانی شایسته تر بر اساس معیارهای پیش گفته فراهم شود.
دردهای من جامه نیستند
تا ز تن در آورم
نعره نیستند
تا ز نای جان بر آورم
دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است
انحنای روح من
شانه‌های خسته‌ی غرور من
تکیه‌گاه بی‌پناهی دلم شکسته است
من تمام استخوان بودنم
لحظه‌های ساده‌ی سرودنم
درد می‌کند
زخم خورده است
