بزرگ شدن در میانه جنگ کره، من را اول بار با فقر آشنا کرد. فقر را هر روزه در اطرافم می‌دیدم، گویی فقر را زندگی می‌کردم. یکی از اولین خاطرات زندگی من، دویدن در مسیرهای گل‌آلود به سمت کوهستان‌ها برای فرار از جنگ است، در حالی که روستایم پشت سرم در آتش می‌سوخت و خانواده‌ام و من در این اندیشه بودیم که چه بر ما خواهد گذشت.
جواب سازمان ملل و سایر نهادهای بین‌المللی بود. با کمک بسیاری از کشورها و دوستان، کشور من توانست بازگردد و دوباره روی پاهایش بایستد و بعد از یک تهاجم و مخاصمه سخت و ویرانگر، به مسیر خود ادامه دهد.
سپاس از میلیون‌ها کره‌ای که برای دهه‌ها به سختی کار کردند و زندگی خود را برای ساختن این کشور فدا كردند، جمهوری کره از فقری سخت و وحشتناک، ظرف کمتر از نیم قرن به رونق و شکوفایی مناسبی دست یافت.
به عنوان دبیرکل سازمان ملل متحد، هنوز آن خاطرات با وجود من عجین است. من کار می‌کنم تا به فقر شدید که نزدیک به یک میلیارد نفر از مردم جهان را به دام انداخته است، پایان بخشم.
در سال 2000، رهبران جهان برای دستیابی به هدف کاهش قابل توجه فقر، گرسنگی، و بیماری تا سال 2015 دور هم جمع شدند. این اهداف توسط کشورهای عضو سازمان ملل متحد مورد تصویب قرار گرفت که شامل اهداف هشت‌گانه توافق‌نامه بین‌المللی «توسعه هزاره» نیز می‌شد.
پروژه توسعه هزاره که با مشارکت، دانشگاه‌ها و نهادهای علمی، تاجران و سازمان‌های وابسته به سازمان ملل متحد در حال اجرا است، در نظر دارد که نشان دهد چگونه چنین اهدافی حتی در فقیرترین نواحی و جوامع دنیا، قابل دستیابی هستند.
مانند تجربه کره‌جنوبی در مبارزه با فقر، پروژه روستاهای هزاره در آفریقا، و پروژههای مشابه در نواحی دیگر، به سمت تولید غذا، سلامت کودکان و ریشه‌کنی فقر در حال اجرا هستند.
من یک تفاوت عمده را بین تجربه پروژههای بزرگ محرومیت‌زدایی کره در دهه 60، و آنچه امروز در دسترس ما قرار دارد، مشاهده می‌کنم. توسعه فناوری‌های مدرن مانند تلفن‌های هوشمند، باند پهن سیار، انواع بذرهای بهبودیافته، سیستم آبیاری قطره‌ای، آزمایش‌های جدید در تشخیص مالاریا و شبکه‌های ارزانقیمت انرژی خورشیدی، پتانسیل بالایی برای تسریع در بهبود و توسعه زندگی انسان‌ها ایجاد كرده است.
من در سفر اخیر خود به مناطق روستایی کشورهای آفریقایی، یک گروه از مددکاران بهداشت را مشاهده کردم که با استفاده از تلفن هوشمند درمان مالاریا را بین خانوارها مدیریت می‌کردند.
این مددکاران از کیت‌های تشخیصی ارزان‌قیمتی برای تشخیص مالاریا استفاده می‌کردند که نیاز به میکروسکوپ و آزمایشگاه را از بین می‌برد. همچنین آنها از طریق بهره‌گیری از وسایل ارتباطی مدرن، توصیه‌های گروهی متشکل از متخصصان بهداشت عمومی را دریافت كرده و اجرا می‌کردند و درمان‌های دارویی را برای درمان بیماری به کار می‌بستند. این شبکه کمک‌های درمانی کلینیکی، خطر مرگ کودکان را در نواحی مذکور به شدت کاهش داده بود.
من، همچنین، تغییرات غیرمنتظره در زندگی روزمره را مشاهده کرده‌ام. در جوامعی که حتی نمی‌توانستند غذای خود را تامین کنند، سیلو و انبارهای بزرگ مملو از چندین تن مازاد غله وجود دارد. که این امر با استفاده از بذرهای بهبودیافته پرثمر، مدیریت بهتر خاک، و کاشت ردیفی مناسب، محقق شده است. که تولید سه برابری محصولات کشاورزی را به دنبال داشته است. روستاییانی که تا قبل از آن خریدار غله و گرسنه بودند، با استفاده از فناوری‌های جدید، به فروشندگان غله مبدل گشته‌اند.
این مازاد، به نوبه خود، به طور مستقیم بهبود تحصیلات را به دنبال داشته است، زیرا خانواده‌ها سهمی از مازادشان را به برنامه میان وعده غذایی مدارس کمک می‌کنند. در نتیجه در حال حاضر، دانش‌آموزان یک کاسه سوپ مغذی همراه با میوه‌ها، که به آنها انرژی لازم را برای دنبال کردن تحصیل و مطالعه در مدرسه فراهم می‌کند، بهره‌مند می‌شوند. همان‌طور که بسیاری از مدارس دریافتند که وعده‌های غذایی بین روز، منجر به پرش در پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان در امتحانات ملی شده است.
این ماه، پروژه روستاهای هزاره، فاز پنج‌ساله دوم خود را در مسیر آرمان‌های توسعه هزاره با تاریخ هدف 2015 آغاز کرد. در آفریقا و در حال حاضر در سرتاسر دنیا، دولت‌ها درس‌های آموخته شده از این پروژه خاص و سایر پروژههای مشابه را در مقیاس‌های کشورهای خودشان به کار گرفته‌اند: قدرتمندساختن جوامع، کمک به آنها در سرمایه‌گذاری در آینده با استفاده از فناوری‌های میانبر و پایان بخشیدن به فقر شدید. آرمان‌های توسعه هزاره ممکن است در نظر اول به صورت یک سری امید، آرزو و آرمان‌های بلندپروازانه به نظر برسد، اما الان، ما می دانیم که آنها واقعا نقشه راه عملی ما برای خارج شدن از فقر هستند.
رهبران جهان، که در سپتامبر گذشته در مجمع عمومی سالانه سازمان ملل دور هم جمع شدند، همگی بر روی یک نقطه مرکزی توافق کردند: اهمیت جنگیدن با فقر، گرسنگی، و بیماری، برای زندگی جمعی ما، اجتناب‌ناپذیر و خطیر است. آنها می‌دانند که فقر شدید، زندگی میلیون‌ها انسان که از فقدان دسترسی قابل اتکا به تغذیه کافی، آب قابل شرب، مراقبت‌های بهداشتی و آموزش رنج می‌برند را تهدید می‌کنند.
آنها می‌دانند که خطرات عدم توقف فقر در حومه شهرها، روستاها و مناطق فقیرنشین و حاشیه‌ای که امروز کانون گرسنگی است، به کانون خشونت در آینده تبدیل می‌شود. بدون توجه به این که ما فقیر، ثروتمند و یا در میانه این دو هستیم، ما سهمی با اهمیت و قابل توجه در موفقیت آرمان‌های توسعه هزاره داریم، بنابراین، هر ناحیه که در دام فقر وحشتناک است، باید این ترس را بشکند، رشد کند و شکوفا شود.
