جدال بر سر «افزایش مالیات»؛ راه‌حلی قدیمی اما ضروری برای نجات اقتصاد امریکا

فرارو- لب خوانی کنید: برای ریشه یابی جنگ کسری بودجه امروز نگاهی به سال 1990 داشته باشید. تابستانی سوزان، اقتصادی پرچالش، مذاکرات بودجه ای که به بن بست رسیده، رهبر جمهوری خواهی که بی میل به شکستن تعهد ضد مالیاتی خود نیست، طفره رفتن دموکرات ها از کاهش مخارج و پیشنهاد برای اصلاح توازن بودجه. 

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از واشنگتن پست؛ سال 1990 بود، سالی که کنگره یکی از حجیم ترین بسته های کاهش کسری بودجه تاریخ آمریکا را به تصویب رساند اما پیش از تصویب این قانون، آمریکا ماه ها مجادله و تنش را تحمل کرد. این شرایط آشنا به نظر نمی رسد؟ 

توافق بودجه سال 1990 آمریکا از برخی جهات موفقیت آمیز بود: این بسته باعث شد با گذشت تنها پنج سال کسری بودجه 492 میلیارد دلار، معادل 5 درصد تولید ناخالص داخلی کاهش بیابد و این در حالی است که این لایحه با حمایت هر دو حزب آمریکا نهایی شد. 

اما از دیگر جهات، توافق بودجه سال 1990 زمینه را برای بن بست مالی امروز فراهم کرد. در مرکز همه این توافقات تعهدی بود که جورج دبلیو بوش، رئیس جمهور وقت آمریکا در مبارزات انتخاباتی سال 1988 خود بر آن تاکید کرد: «لب خوانی کنید: مالیات جدید نداریم.» 

با وجود آنکه در نهایت در مورد افزایش مالیات و کاهش مخارج توافق شد، بسیاری از قانون گذاران جمهوری خواه معتقد بودند که این توافق و پیامدهای آن، حماقت رسیدن به چنین توافقی را به اثبات خواهد رساند. 

جان فیهری که برای نمایندگان سابق جمهوری خواه کنگره از جمله رابرت میشل که در راس قانونگذاری سال 1990 قرار داشت، کار می کرد می گوید: «توافقنامه بودجه سال 1990 یک حمایت واقعی بود، جنگ داخلی که درون حزب آغاز شد. ما هنوز هم در دنیای آن توافقنامه زندگی می کنیم.» 

حماسه ملی بودجه تبدیل به داستان یافتن راهی برای بوش شد تا با آرامی و سپاس تعهد خود را زیرپا بگذارد. بوش زمانی که دریافت باید تعهد خود را بشکند، به دنبال یافتن راه ها و خطوط جدید بود. در نیمه سال 1990 وی یادداشتی را برای فرد اوپتون ارسال کرد؛ متن یکی از سخنرانی های رادیویی که هنوز در دفتر اوپون به دیوار آویخته است و در آن بوش عبارت «مالیات جدید نداریم» را با خطی ناخوانا به « مالیات محدود» تغییر داده بود. 

در سال 1990، در حالی که مهلت نهایی اول اکتبر برای بودجه بندی نزدیک می شد، مذاکراه کنندگان تمام تابستان را صرف تلاش برای جلوگیری از برداشتن گام هایی بی پروا و تصویب بسته ای کردند که مالیات ها را افزایش می داد اما به سیاست مداران کمک می کرد از سرزنش تصویب مالیات های جدید دور بمانند. 

بسیاری از بازی های مشابهی که آن روزها انجام شد حال بار دیگر صورت می گیرد. مالیات های ثابت، «دستمزد» یا «افزایش درآمد» نام گرفتند و دولت از درآمدهای مالیاتی بالاتر به جای نرخ بالاتر مالیاتی سخن به میان آورد. 

در نهایت پیش از تصویب توافقنامه مجلس، دولت برای سه روز تعطیل شد. هیچ یک از طرفین از تصویب این توافقنامه رضایت نداشتند و ریچارد ویگوری، فعال محافظه کار چندی بعد اعلام کرد: «بوش با زیر پا گذاشتن تعهد خود به انقلاب ریگان خیانت کرد. یکی از میراث های وی که باید همواره به دوش بکشد. بوش دروغ گفت و خیانت کرد.» 

حال باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا در سایه توافقات سال 1990 زندگی می کند؛ یک مدیر اجرایی ارشد بار دیگر با یک کنگره بالکانیزه شده به دنبال سرپوش گذاشتن بر قول ها و تعهدات است و اکثریت قانون گذاران جمهوی خواه به پیامدها و نتایج افزایش مالیات اشاره دارند. 

گروور نورکوئیست، لابیست معروف محافظه کار و رئیس اتحادیه «آمریکایی های طرفدار اصلاحات مالیاتی» معتقد است بازخیزش اتفاقات سال 1990 امکان ندارد. وی می گوید: «این تخیلات دموکرات های لیبرال است که گمان می کنند جمهوری خواهان آنقدر احمق هستند که وقایع سال 1990 را تکرار کرده و پیروزی سیاسی خود را از دست بدهند. چرا مردم آمریکا باید سنای جمهوری خواهی را انتخاب کنند اگر تنها کار جمهوری خواهان این باشد که کنار اوباما بنشینند و مالیات مردم را افزایش دهند؟» 

اما شاید زمان آن رسیده که تاریخچه توافق سال 1990 را بار دیگر مرور کنیم. تا زمانی که افزایش مالیات معادل خودکشی سیاسی باشد، مدیریت مالی آمریکا کاری بس دشوار در پیش خواهد داشت.