اگر می‌توانستیم به پلوتون سفر کنیم، با تصویر زیر مواجه می‌شدیم. رنگ‌های طبیعی پلوتون، که قبلاً سیاره نهم محسوب می‌شد، مانند رنگ‌های تصویر زیر به نظر می‌رسد. تصویر از فاصله ۳۵ هزار کیلومتری ثبت شده که با ارتفاع مداری ماهواره‌های زمین‌ثابت مقایسه‌شدنی است.
اتحادیه بین‌المللی نجوم (IAU) در سال ۲۰۰۶ میلادی تعریفی از سیاره ارائه داد که بر اساس آن، پلوتون (پلوتو) واجد آن شرایط نبود و به یک «سیاره کوتوله» تنزل رتبه یافت. ۱۸ فوریه امسال نود و پنجمین سالگرد کشف این سیاره سابق و سیاره کوتوله فعلی بود.
به گزارش ایرنا، وبگاه یونیوِرس‌اسپِیس‌تِک در گزارشی آورده است: در ۱۸ فوریه ۱۹۳۰ (۲۹ بهمن ۱۳۰۸)، کلاید تامبا (Clyde Tombaugh)، اخترشناس، پلوتون (پلوتو) را کشف کرد. سالیان سال، پلوتون در تصاویر تلسکوپ به صورت نقطه‌ای مبهم ظاهر می‌شد. اطلاعاتی وجود نداشت که نشان دهد این دنیای دور و سرد واقعاً چگونه است.
زمانی که فضاپیمای نیو هورایزِنز (به معنای افق‌های نو) در سال ۲۰۱۵ میلادی از پلوتون بازدید کرد، همه‌چیز تغییر کرد. تصاویری که این فضاپیما مخابره کرد با آنچه دانشمندان انتظار داشتند کاملاً متفاوت بود: جهانی با آسمان آبی، کوه‌های یخی، برف متان و البته قلب معروف.
۱۸ فوریه امسال، نود و پنجمین سالگرد کشف پلوتون بود. اکنون، تصاویر زیبایی از این سیاره کوتوله وجود دارد که باعث می‌شود به این بیندیشیم که «آیا اخترشناسان اشتباه کردند که آن را از فهرست سیاره‌ها حذف کردند؟»
اگر می‌توانستیم به پلوتون سفر کنیم، با تصویر زیر مواجه می‌شدیم. رنگ‌های طبیعی پلوتون، که قبلاً سیاره نهم محسوب می‌شد، مانند رنگ‌های تصویر زیر به نظر می‌رسد. تصویر از فاصله ۳۵ هزار کیلومتری ثبت شده که با ارتفاع مداری ماهواره‌های زمین‌ثابت مقایسه‌شدنی است.
معروف‌ترین بخش پلوتو «قلب» معروف آن است که ناحیه تامبا (Tombaugh Regio) نامیده می‌شود. بخش غربی آن که به عنوان اسپوتنیک پلانیتیا (Sputnik Planitia) شناخته می‌شود، یکی از شگفت‌انگیزترین ساختار در کل منظومه شمسی است. اسپوتنیک پلانیتیا یک دشت صاف و تقریباً بدون دهانه به قطر ۱۵۰۰ کیلومتر و پوشیده از یخ نیتروژن است. فرض بر این است که کل این منطقه یک گرداب غول‌پیکر است که پی‌درپی با نیتروژن پر می‌شود.
