یک دانه‌ی برف از آب یخ‌زده ایجاد می‌شود، بنابراین دو اتم هیدروژن و یک اتم اکسیژن (H۲O) دارد. مولکول‌های آب شکل V هستند، پس وقتی با هم هم‌تراز شده و یخ بزنند، یک شکل شش‌گوش به وجود می‌آید. وقتی مولکول‌های آب بیشتری به یک دانه برف اضافه شوند، به صورت مساوی به شش‌گوش اضافه می‌شوند، بنابراین شکل دانه برف تغییر نمی‌کند، اما اندازه‌ی آن بزرگ‌تر می‌شود.
شاید برف برای عده‌ای از افراد مایه‌ی دردسر باشد، اما برای بسیاری از ما صحنه‌ی بارش برف یک منظرۀ جادویی است؛ از اسکی و درست کردن آدم‌برفی گرفته تا تعطیل شدن مدارس از شدت بارش؛ همۀ این‌ها می‌توانند جزء جذابیت‌های برف به حساب بیایند.
به گزارش فرادید، اما به غیر از این فایده‌های ملموس و جالب، حقایقی علمی جالبی هم در مورد برف وجود دارد که ممکن است تا به حال چیزی دربارۀ آنها نشنیده باشیم. در ادامه‌ی این مطلب، هفت دانستنی عجیب و جالب درباره‌ی برف را می‌خوانید.
۱. تشکیل برف ابتدا به شکل غبار است
نخستین گام در تشکیل دانه‌های برف، ذرات آب بشدت سردی است که به شکل ذرات گرده یا غبار در آسمان یخ می‌زنند. این اتفاق کریستال‌های یخ را به وجود می‌آورد. سپس، بخار آب با فرود آمدن به سمت زمین، به شکل کریستال‌های یخ اولیه در می‌آید و این موجب ساخته شدن کریستال‌های جدید یا دانه‌های شش وجهی برف می‌شود.
۲. تمام دانه‌های برف شش وجه دارند
یک دانه‌ی برف از آب یخ‌زده ایجاد می‌شود، بنابراین دو اتم هیدروژن و یک اتم اکسیژن (H۲O) دارد. مولکول‌های آب شکل V هستند، پس وقتی با هم هم‌تراز شده و یخ بزنند، یک شکل شش‌گوش به وجود می‌آید. وقتی مولکول‌های آب بیشتری به یک دانه برف اضافه شوند، به صورت مساوی به شش‌گوش اضافه می‌شوند، بنابراین شکل دانه برف تغییر نمی‌کند، اما اندازه‌ی آن بزرگ‌تر می‌شود.
با اینکه الگوی اصلی مولکول‌های برف یکسان است، هر دانه برفی راهش از آسمان به زمین اندکی متفاوت است، بنابراین در راه فرود آمدن به زمین، با شرایط اتمسفری اندکی متفاوت مواجه می‌شود. از این رو، هر دانه‌ای منحصربفرد به نظر می‌رسد و شبیه چیزهای مختلفی می‌تواند باشد؛ از منشور و سوزن گرفته تا الگو‌های توری.
این امکان وجود دارد که برف در دمایی به اندازه‌ی ۱۰ درجه ببارد به شرط اینکه شرایط آب و هوایی مناسب باشد. این اتفاق زمانی می‌افتد که لایه‌ی گرم هوا نزدیک سطح بسیار کم‌ژرفا باشد، بنابراین دانه‌های برفی که از ابر‌ها به زمین فرو می‌ریزند برای ذوب شدن قبل از رسیدن به سطح زمین وقت کافی ندارند. وقتی در دمای بالای انجماد برف می‌بارد، دما پایین می‌آید. اگر برف سنگین ببارد، دما به سرعت تا نزدیک ۳۲ درجه افت می‌کند. این اتفاق در اثر تبخیر و ذوب شدن رخ می‌دهد که هر دو پروسه‌های خنک‌کننده هستند. بهترین شانس دیدن بارش برف ۱۰ درجه زمانی است که هوا بسیار خشک است و برف بسیار سنگین می‌بارد، چون تبخیر بیشتری در آن هوای خشک اتفاق می‌افتد.
اگرچه از نظر فنی برف در دمای بالای ۱۰ درجه می‌بارد، دمای بالاتر از این مقدار برای رسیدن برف به زمین بیش از حد گرم است. برعکس، برای بارش برف، هوا هیچ‌وقت بیش از حد سرد نیست؛ حتی در دمای ۳۰ درجه زیر صفر هم احتمال بارش برف وجود دارد.
برف شاید سفید به نظر برسد، چون از ابر‌ها می‌بارد یا روی زمین انباشته می‌شود، اما در واقع نیمه‌شفاف است و دلیلش این است که برف متشکل از کریستال‌های یخ کوچکی است که آنها نیز نیمه‌شفاف هستند. وقتی نور از یک ماده‌ی نیمه‌شفاف عبور کند، خم می‌شود، در نتیجه وقتی نور به یک دانه‌ی برف برخورد کند، خمیده می‌شود و در سراسر طیف نورِ قابل‌رویت به شکل تراش‌ها و نقص‌هایی در هر کریستال پراکنده می‌شود. این پراکندگی منجر به نور سفید می‌شود، شبیه حالتی که یک کپه شکر یا نمک، سفید به نظر می‌رسد با وجود اینکه هر کریستال به تنهایی شفاف است.
اگرچه این مدت‌زمان به اندازه و حجم هر دانه‌ی برف و شرایط محیط پیرامون بستگی دارد، بیشتر دانه‌ها با سرعت ۱ تا ۴ مایل بر ساعت به زمین می‌رسند. بزرگ‌ترین و سنگین‌ترین دانه‌های برف با سرعت ۹ مایل بر ساعت می‌بارند، اما یک دانه‌ی معمولی با سرعت حدود ۱.۵ مایل بر ساعت می‌بارد و حدود یک ساعت طول می‌کشد تا به زمین برسد.
منبع: foxweather
