تفال به حافظ ۳۰ فروردین ماه ۱۴۰۱

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود

بنفشه در قدم او نهاد سر به سجود

بنوش جام صبوحی به ناله دف و چنگ

ببوس غبغب ساقی به نغمه نی و عود

به دور گل منشین بی شراب و شاهد و چنگ

که همچو روز بقا هفته‌ای بود معدود

شد از خروج ریاحین چو آسمان روشن

زمین به اختر میمون و طالع مسعود

ز دست شاهد نازک عذار عیسی دم

شراب نوش و رها کن حدیث عاد و ثمود

جهان چو خلد برین شد به دور سوسن و گل.

ولی چه سود که در وی نه ممکن است خلود

چو گل سوار شود بر هوا سلیمان وار

سحر که مرغ درآید به نغمه داوود

به باغ تازه کن آیین دین زردشتی

کنون که لاله برافروخت آتش نمرود

بخواه جام صبوحی به یاد آصف عهد

وزیر ملک سلیمان عماد دین محمود

بود که مجلس حافظ به یمن تربیتش

هر آنچه می‌طلبد جمله باشدش موجود

شرح لغت: جام صبوحی: ساغر باده‌ی بامدادی /خروج ریاحین: بیرون آمدن گل‌ها و گیاهان خوشبو

تفسیر عرفانی:‌

اکنون که گل از نیستی پا به عرصه‌ی هستی گذاشت، بنفشه پیش پایش سر به سجده نهاد. مقصود او از این شعر این است که آنان که می‌خواهند از مساعدت بخت و اقبال در دنیا بهره گیرند، باید جایی از شراب معرفت دوست بنوشند؛ چراکه شراب دوست آن‌ها را سرانجام به لقای او می‌رساند.

تعبیر غزل:

به یاد دوران جوانی و سرمستی هایش افتاده ای، اما دیگر نمی‌توانی به آن دوران بازگردی. تو باید از گذشته عبرت بگیری و اشتباهاتت را تکرار نکنی.