فرارو- دیوید براکنر بعد از فیلم ترسناک و جنگلی «آیین» (۲۰۱۸) فیلم «خانۀ شب» را ساخته است که ترس و هراس در لحظه لحظۀ آن جاری است.
به گزارش فرارو؛ ربکا هال، بازیگر نقش اول فیلم، در تک تک صحنه‌ها همۀ هنر خود را به کار گرفته است. او نقش بت را ایفا می‌کند؛ یک معلم مدرسه در نیویورک که همسرش اوون (اوان جانیگیت) که چهارده سال با هم زندگی کرده بودند به تازگی خودکشی کرده است.
حالا بت در خانۀ سبک مدرنی که اوون در ساحل دریاچه ساخته بود، تنها و سرگردان است؛ او به نوشیدن الکل روی آورده و راز مرگ شوهرش او را عذاب می‌دهد. بت پیش بهترین دوستش (سارا گلدبرگ) و همکارانش اعتراف می‌کند که تنها نقطۀ تاریک ازدواج آن‌ها زخم‌های روحی خود بت بوده است که در اثر یک تجربۀ تلخ گذشته به وجود آمده بودند.
از بین وسایل اوون، کم کم سرنخ‌های گیج‌کننده‌ای پیدا می‌شود. این سر نخ‌ها عبارتند از یک یادداشت خودکشی چندش‌آور، تعدادی طراحی‌های معماری که انگار نقشۀ خانه‌شان در آن‌ها به صورت معکوس کشیده شده، و تصاویری از زن‌های غریبه که همگی شبیه بت هستند.
شب‌های بت پر از منظره‌ها و صدا‌های وحشتناک هستند و سایه‌های معلق در اطراف او پرسه می‌زنند. یک همسایۀ مهربان (ووندی کورتیس هال) سعی می‌کند به او کمک کند، اما بت متوجه می‌شود که او نمی‌تواند ردپا‌های خونینی را که از قایق پارویی بت و شوهرش تا خانۀ آن‌ها امتداد دارند ببیند.
این پرسش در ذهن بیننده برانگیخته می‌شود که چه توضیحی برای این اتفاقات شیطانی می‌شود پیدا کرد؛ اندوه زیاد؟ کابوس‌های شبانه؟ بیماری روانی؟ براکنر سایۀ مرگ را روی فیلم خود نگه می‌دارد و فیلمبردار او (الیشا کریستین) تصویر نمای خانه را به قطعاتی پازل‌گونه و تغییر شکل دهنده تبدیل می‌کند.
پایان‌بندی فیلم شاید بی‌رمق‌ترین انتخاب از بین گزینه‌های ممکن بوده باشد، اما به هر حال بازی هال خیره‌کننده و مستحکم است، آن هم در چنین نقشی که اغلب تنهاست و حتی در یک صحنۀ درخشان از فیلم، مجبور است خودش را به شکل ناراحت‌کننده‌ای پیچ و تاب بدهد. در این صحنه که پوست بدن بت مثل موج حرکت می‌کند و گردنش به طرز وحشتناکی قوس برمی‌دارد، هال تصویر زنی را به ما نشان می‌دهد که وحشت و میل برای او به یک چیز بدل شده‌اند.
