واردات خانه چینی، اماراتی و ترکیه‌ای به ایران

در تکمیل بحث سیب زمینی‌، یاد تجربه خود در سالهای اول تحصیل و کار در آمریکا افتادم که در رستورانی نیمه وقت ظرف شویی می‌کردم...در پایان کار رستوران، میدیدم که چگونه صدها کیلو غذایی آماده ولی‌ فروخته نشده را مستقیم به سطل‌ زباله میریختند.... با خود می‌گفتم که چرا به کارکنان رستوران هرگز اجازه استفاده از این غذا برای خود و خانواده‌ها نمیدهند... چه مردمی، چه اندازه اسراف، چه اندازه کفر نعمت و با تمام وجود تعجب و تصور می‌کردم که این مدیران اصلا انسان نیستند....

ولی‌ بعدا که بیشتر در آن جوامع زندگی‌ کردم و در همین رشته اقتصاد و مدیریت تحصیل کردم، متوجه شدم دلیل آن را.....جواب... رستوران داری علمی‌ و مدیریت صنعتی!... فقط تصور کنید ما کارکنان همین رستوران که حدود ۳۰ نفر بودیم، متوجه میشدیم که اگر غذا ی رستوران کمتر فروش برود و بیشتر بماند، ما در پایان کار رستوران ، شانس بیشتری برای بردن غذا ی بهتر و مجانی‌ به خانه خواهیم داشت.... همین باعث میشد ناا خود آگاه، به دنبال پایین آوردن سرویس و میل مشتری به سفارش غذا باشیم که در نهیات منجر به کاهش فروش همین رستوران و در واقع از دست دادن کار خود ما میشد!!!... می‌بینید.... تفکر علمی‌ و صنعتی با تفکر سنتی‌... کدام به صلاح نزدیکتر است؟!... البته ناا گفته نامند که همین رستوران حالا هم از پر فروش‌ترین رستورانهی دنیا است ولی‌ رستوران‌های سنتی‌ در اینجا مانند ایران که غذا را برای چند روز گرم نگاه میدارند و میفروشند و به اصطلاح دور نمیریزند، هرگز بیشتر از چند سال شانس ادامه فعالیت ندارند و هرگز در تولید ملی‌ ، اشتغال، بهبود فضای کسب و کار، و رشد کشور، کارایی لازم را ندارند

باور بفرمایید که اگر امکانش بود که آن کوله بر مرزنشین، میتوانست ماشین و حتی خانه ، هتل و هوپیما را روی کول خود وارد کند ، هیچ ایرانی‌ ، نه خانه ، هتل ، ماشین تولید این مدیران را با این قیمتها و کیفیت میخرید و نه حاضر بود استفاده کند.... کاما اینکه هیچ لپ‌تاپ، موبایل، مانیتور، تی‌ وی‌ و.... ایرانی‌ را مصرف نمیکند ، نه به این خاطر که تولید ملی‌ را دوست ندارد، فقط به این خاطر که دوست ندارد در روز روشن توسط این تولید کننده‌های مثلا ملی‌ ، چپاول شود

وارد ميكنند كه كارخانه سيپروكس قزوين با دوهزار پرسنل خوابيده و تعطيله.