(تصاویر) پارکوربازهای ساکن کابل

اینها همه نشانه تهاجم فرهنگی غرب به این کشور است که به انجام حرکات موزون و خارج از عرف می پردازند .....نمیدانم این رقص ها برایتان نان و اب می شود.....این پارکور بازی نیست این رقص پای گور است....لا ابالی گری تا کی؟؟؟؟

این فلاکت و بدبختی چه به روز این مردم نیاورده است که به جای کار و تلاش و استفاده از زرفیت های داخلی به این کار های شنیع و مقایر با ارزشهای یک جامعه می پردازند.....امریکا ننگ بر تو

حداقل فعلا یه کشور هست که پوزمون رو بهش بدیم

خیلی‌ هم زیبا

بیست و سی طالبان نیرو استخدام میکنه
برو اسم بنویس یه حقوقی هم اونجا بگیر

متاسفم برای امثال بیست وسی که بدون مطالعه و آگاهی از این ورزش مفرح و مردمی ، آنرا به حرکت موزون !؟ تعبیر کرده و با همین پیش فرض ، لاطاعلاتی را که حاصل تراوش مغزی خودشان می باشد را بیان داشته اند.

بیصط وصی هرف دل ملط را میظنی.آنحائی کح منفی می دحند چح می دانند تحاجم یئنی چح!اسلن فرحنق نح چح می قن!بیصط و صی اذیذ به روشنقری کردن ملط ادامح بده طا کور شوند آنحائی که نمی طوانند طو را ببینند.خدا هفظت بکند.

فراروی عزیز آیا این چهره واقعی افغانستان است؟ این عکسها و چاپ آنها که درصدبسيارناچيزي از واقعیت افغانستان است مشکلی را حل میکند؟ به فقروفسادواعتياددراين کشوربپردازيد نه تفریح عده ای غربزده وبيدرد

کسانی که درباره نمیدانند نظر ندهند

واویـــــــــــــــلا !!!

شکل سنتی این ورزش در قرون گذشته در کشور ما نیز رواج داشت . پیش از اختراع ماشین بخار و ابزار ارتباطی مدرن چون تلگراف و تلفن ، در دربار پادشاهان افرادی خدمت می کردند معروف به شاطر، که پیک ویژه حکومت محسوب می شدند .این افراد مردانی دونده و به غایت چابک و تیزرو بودند ، نه کوهستانهای صعب العبور و نه کویرهای خشک و بی آب و علف سرزمین گسترده ایران قادر نبود آنان را متوقف کند . حرفه شاطرباشی معمولا به صورت ارثی از پدر به پسر منتقل می شد به دلیل اینکه هنرجو از دوره خردسالی تحت تعلیم یک شاطر حرفه ای برای این شرایط ویژه تربیت می شد او می اموخت چگونه در مقابل تشنگی و گرسنگی ،خستگی و بیخوابی پرطاقت شود ، چطورسریع حرکت کند وبر موانع طبیعی چون کوه و درخت و صخره و رودخانه غلبه کند. کاری که سریعترین اسبها از عهده آن بر نمی آمدند و سرانجام پس از سالها تمرین هنرجو می توانست به شاطری پرآوازه تبدیل شود .
پترو دلاواله جهانگرد اروپایی که در عهد صفویه از ایران دیدن کرده شاطران را مردانی وصف می کند که از آهو تیزروترند آنها به طور مداوم و با سرعت زیاد حرکت می کنند و حتی خوراک خویش را نیز در حال دویدن صرف می کنند چنانچه مسیر بین اصفهان تا تبریز را پای پیاده به چهار روز طی طریق می کنند . در ضمن لفظ شاطر که امروزه به خمیرگیر نانوایی اطلاق می شود به علت جنب و جوش مداوم این افراد است که خاطره شاطران قدیم را در ذهن مردم زنده می کند