خورجین بافی

زادگاه «خورجین‌بافی ایران» را می‌توان حسن‌آباد جرقویه، شهری در ۱۱۰ کیلومتری استان اصفهان نامید، شهر کوچک و کویری که در بسیاری از خانه‌های آن کارگاه‌های کوچک خورجین‌بافی هنوز فعال است. صنعت خورجین‌بافی، امروزه به دست‌بافته‌ای بدون گره گفته می‌شود که به‌صورت ذهنی و معمولا با نقوش هندسی مختلف و حتی زاویه‌دار بافته می‌شود و به‌طور معمول عرضی بین ۳۰ تا ۹۰ سانتی‌متر دارد که بافت آن در حالت قواره‌ای است و در چهارنوع موتوری، هوندایی، چرخی و الاغی تهیه می‌شود. این بافته در قدیم برای جابه‌جایی بار‌ها روی چهارپایان استفاده می‌شده و در واقع نوعی بالاپوش برای حیوانات بوده که به آن «پالان» هم می‌گفتند، اما بعد‌ها برای موتور و دوچرخه نیز استفاده می‌شد، ضمن این‌که تا مدتی نیز در جهیزیۀ عروس هم استفاده می‌شده است.

خورجین بافته ضخیمی است که جهت حمل کالا به شکل دو کیسه که از یک طرف به هم متصل است تولید می‌شود از این محصول جهت حمل بر روی حیوانات باری مثل اسب، قاطر وسایل نقلیه مثل دوچرخه و موتورسیکلت استفاده می‌شود. در حسن‌آباد جرقویه استان اصفهان در گذشته‌ای نه چندان دور کارگاه‌های دستی تولید خورجین زیادی وجود داشته که بخش قابل توجهی از آن با ورود ماشین‌های صنعتی ریسندگی به کارگاه ماشینی تبدیل‌شده. هم‌اکنون در شهر حسن‌آباد استان اصفهان چند کارگاه سنتی دستی هنوز مشغول به کار و فعالیت هستند. گفتنی است منطقه حسن آباد جرقویه که در متون تاریخی با نام «حسنوا» خوانده می‌شود یکی از مناطق تاریخی منطقه شرق شهرستان اصفهان است و دارای هنر‌های سنتی بی نظیری مانند جاجیم و گلیم است که در سال‌های اخیر دچار رکود شده است.