رحمانیپناه میگوید: «اصلا چیزی به نام برق وجود نداشت. برق ٢٠-۳۰ خانوار اینجا از بیمارستان ۵٠١ ارتش تامین میشد. به این صورت که ساعت ٤ یا ۵ بعد از ظهر که هوا تاریک میشد سرباز بیمارستان برق را روشن میکرد و چون سیستم تولید برق گازوئیلی بود، یک ساعت بعد که گازوئیل تمام میشد، دیگر برق نداشتیم. همه در خانهها چراغ پیریموس و گردسوز داشتند.