به هر حال، کاظمی بر خلاف دو نخست وزیر مکلف قبلی –محمد علاوی و عدنان الزرفی- موفق شد دولت تشکیل دهد و از پارلمان رأی اعتماد بگیرد. او نخست وزیر دوران بحران است و برای حل مشکلات، راه پرپیچ و خمی خواهد داشت. با این حال، کاظمی ثابت کرده است که قواعد بازی در دوران بحران را خوب میداند. نام او برای نخست وزیری، مدتها قبل از علاوی و الزرفی مطرح شده بود. اما کاظمی عجله نکرد. او در پستوهای اطلاعاتی باقی ماند تا گروههای سیاسی از کشاکش بر سر تشکیل دولت خسته شوند و خودشان سراغ او بیایند. وقتی که به نظر میرسید اوضاع سیاسی عراق وارد بن بست شده بود، کاظمی از راهروهای اطلاعاتی خارج شد و با تشکیل دولتی که مورد حمایت اغلب گروهها است، بنبستشکنی کرد.
اینکه کاظمی تا چه اندازه در این تماسها موفق خواهد بود، پرسشی است که به این زودی نمیتوان به آن پاسخ داد. گذشته و سابقه کاظمی نشان میدهد که وی با نخست وزیران قبلی از نظر مهارتها و ارتباطات خارجی تفاوتهای چشمگیری دارد. چنانچه بخواهد با جدیت از این ارتباطات استفاده کند، ممکن است بتواند حداقل به آرام شدن تنشها کمک کند.