آمریکا، تنها در جزیره اسرائیل

فرارو- در صورتی که آمریکا طی هفته آینده از حق وتوی خود در سازمان ملل استفاده کند، چهل و سومین باری خواهد بود که ایالات متحده به طور انفرادی قطعنامه هایی با مضمون محکومیت اسرائیل را وتو کرده است.

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از الجزیره، منفرد و پوچ. شاید هیچ دو کلمه دیگری نتواند صحنه اتفاقات سازمان ملل اوایل سال جاری میلادی را توصیف کند؛ زمانیکه سوزان رایس، نماینده آمریکا برای وتو کردن قطعنامه محکومیت اسرائیل در گسترش مستعمرات، با چهره ای بی میل دست خود را بالا برد. چهارده تن از پانزده عضو مهمترین گروه سازمان ملل به این قطعنامه رای دادند جز آمریکا.

پوچ چرا؟ این قطعنامه با کنار هم قرار دادن اظهارات و بیانات اصول آمریکایی در خصوص مستعمرات غیرقانونی رژیم صهیونیستی شکل گرفته بود و رایس با چنین اقدامی سیاست آمریکایی را به شکل تاثیرگذاری وتو کرد و پس از آن بود که خود را در موقعیت سخت توضیح چرایی مخالفت آمریکا با گسترش شهرک سازی علیرغم وتو کردن این قطعنامه دید.

آمریکا نمی خواهد زمانیکه فلسطین درخواست عضویت خود را طی هفته جاری به سازمان ملل می آورد، بار دیگر با بخشی از این اتفاق –که جزیره اسرائیل می نامیم اش- روبرو شود. هیچ دولتی خواهان انزوا نیست، به خصوص در دنیای وابسته و در هم تنیده امروز و مطمئناً آمریکا که در دنیای سیاست از قدرت برخوردار است، نیز از این انزوا واهمه دارد.

در حالیکه به وضوح بر نفوذ مردم عرب در سیاست های امروز عرب، بیش از هر زمان دیگری افزوده شده و از آنجایی که فلسطین به مثابه حلقه ای است که زنجیره کشورهای عرب را به یکدیگر وصل می کند، آمریکا می داند مانع تراشی بر سر راه به رسمیت شناخته شدن فلسطین در سطح جهانی، هزینه ای سنگین برای ایالات متحده خواهد داشت.

تعطیلات در جزیره اسرائیل
با این حال، فرضیه اشتباهی است اگر گمان کنیم فلسطین است که آمریکا را در چنین موقعیت بدی قرار داده است. برعکس، این آمریکا است که سال ها در جزیره اسرائیل مشغول گذراندن تعطیلات بوده است. در واقع از سال 1972 آمریکا تنها کشوری بوده که به طور انفرادی 42 قطعنامه محکومیت اسرائیل به دلیل نقض قوانین بین المللی و حقوق بشر را وتو کرده است. حال در سایه انقلاب های عربی و دولت سرسخت نتانیاهو که بر گسترش مستعمرات خود بر خلاف سیاست های آمریکا تاکید دارد، جزیره اسرائیل مقصد مورد اعتمادی که پیش از این به نظر می رسید، نیست.

پس چرا فلسطین که خواستار منحرف کردن آمریکا نیست، این مسئله را با آوردن درخواست خود به شورای امنیت، مطرح می کند؟

این یک واقعیت ساده است؛ انتظار می رفت که روند پیمان صلح اوسلو چیزی در حد یک تور سه ساعته باشد اما طی هفته جاری هجدهمین سالگرد امضای آن نزدیک می شود. چارچوب این توافقنامه که قرار بود بازده اش کشور فلسطین طی پنج سال باشد، تبدیل به یک ادیسه شده است. با گذشت نزدیک به دو دهه، تعداد شهرک نشین های اسرائیلی در فلسطین تقریباً سه برابر شده و آمریکا تقریباً هیچ اقدامی برای تغییر این رویه اسرائیلی ها صورت نداده است.

شاید 18 سال زمان، سه رئیس جمهور آمریکایی و چندین صد هزار شهرک نشین اسرائیلی صرف شده باشد تا میانه روترین رهبر فلسطینی در نهایت به این نتیجه برسد که واشنگتن نمی تواند حتی در حد یک میانجی ساده نیز عمل کند.

و بر همین اساس، پاسخ واشنگتن به طرح فلسطین در سازمان ملل بیانگر دلایل انفعال همیشگی آمریکا در روند صلح فلسطین- اسرائیل است. حمایت آمریکا از اسرائیل بدون در نظر گرفتن هزینه آن، مهر تاییدی است بر این اعتقاد فلسطینی ها که واشنگتن ناتوان از ایجاد تغییرات است.

علیرغم اجماع بین المللی در مورد به رسمیت شناختن فلسطین، سفرای آمریکا تلاش بسیاری را برای متقاعد کردن همتایان خود به منظور وتو کردن طرح کشور مستقل فلسطینی به کار گرفته اند و بی تردید سرمایه سیاسی و دیپلماتیک آمریکا را صرف این روند می کنند.

ترکیه به عنوان یکی از متحدان ناتو در حال کناره گیری از سیاست های موجود است و وتو علیه فلسطین می تواند این شرایط را تشدید کند. از سوی دیگر عربستان به عنوان قدیمی ترین هم پیمان آمریکا در خاورمیانه اعلام کرده مخالفت آمریکا در سازمان ملل، آسیب غیر قابل ترمیمی به بدنه روابط آمریکا- عربستان وارد خواهد کرد.

در چنین شرایطی کنگره آمریکا تهدید کرده که علاوه بر قطع کمک های خود به فلسطین، بودجه مربوط به برنامه های خود در سازمان ملل که می تواند منجر به ارتقاء آرمان های فلسطین شود را متوقف می کند.

ناتوانی آمریکا
به طور خلاصه می توان گفت آمریکا به طور مداوم علیه منافع خود عمل می کند تا منافع دولت راست گرای اسرائیل را تامین کند. طرح کشور مستقل فلسطین که این رفتار ناامیدکننده آمریکا را بیش از پیش به چشم جهانیان می کشاند، راهی برای فلسطینیان است تا به جهان بگویند: «ببینید، این همان چیزی است که در زمان شرکت در مذاکرات با رهبری آمریکا، باید با آن مبارزه کنیم.»

یکی از درس های با ارزش انقلاب های عربی این است که اسرائیل اگر می خواهد با حکومت های عرب در صلح باشد باید با ملت های عرب نیز در صلح باشد. اسرائیل نمی تواند به راحتی خود را از همسایگانی که با بدخواهی با آنها رفتار کرده، جدا کند و انتظار همزیستی صلح آمیز داشته باشد.

آمریکا این فرصت را دارد که چنین واقعیتی را طی هفته جاری به شکلی کاملاً جدی به اسرائیل نشان دهد. اما متاسفانه به نظر می رسد آمریکا ترجیح می دهد به جزیره اسرائیل عقب نشینی کند تا اینکه از فرصت حمایت از استقلال فلسطین استفاده کند.