قمار بزرگ دولت انگلیس

فرارو- افرادی که اتفاقات اخیر در شمال لندن و دیگر بخش های این شهر را محکوم می کنند، بهتر است گامی به عقب نهاده و این تصویر بزرگ را از دور نگاه کنند. 

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از گاردین، از حدود یک سال گذشته که دولت ائتلافی بر سر کار آمد، انگلیس شاهد اعتراضات دانشجویی بسیار با فعالیت ده ها دانشگاه، اعتصابات گسترده، تظاهرات نیم میلیونی اتحادیه های کارگری بوده و حال ناآرامی در خیابان های پایتخت. 

هر یک از این اتفاقات به دلایل متفاوتی نمود پیدا کرد اما همه آنها در اعتراض به کاهش ناگهانی مخارج و اجرای برنامه ریاضت اقتصادی بود. دولت انگلیس به خوبی می داند که قمار بزرگی کرده و سیاست های آن خطر بروز ناآرامی در ابعادی که انگلیس از اوایل دهه هشتاد میلادی شاهد آن نبوده را به شدت افزایش داده است. 

سیاست های یک سال اخیر انگلیس شاید حد فاصل میان زمینه ای که مردم محق هستند را با دیگر زمینه ها مشخص کرده باشد اما زمینه و متن ناآرامی های اجتماعی عمق بیشتری دارد. اعتراض های اخیر لندن که در پی کشته شدن مارک دوگان، یک جوان 29 ساله به ضرب گلوله پلیس آغاز شد، تراژدی دیگری در تاریخ پلیس متروپلیتن در مواجه با مردم عادی لندن، به خصوص سیاه پوستان است. 

خبرنگاری در گزارش خود می نویسد زمانیکه به تعداد افرادی که در تاتنهام گردهم آمده و همه از اتفاق اخیر آگاه هستند، نگاه می کنم متعجب می شوم اما نباید تعجب کرد. با نگاهی به رقم کشته شدگان در بازداشت پلیس (دستکم 333 نفر از سال 1998، بدون اینکه حتی یک مامور پلیس در این زمینه سرزنش شده باشد) بسیاری دادگاه ها را مدافع حقوق پلیس می دانند نه مردم. 

با کنار هم گذاشتن سوءظن قابل درک و خشم مردم نسبت به پلیس بر اساس تجربه و خاطره فقر بالا و نرخ بالای بیکاری، دلایل اینکه چرا مردم به خیابان ها آمده اند روشن می شود. (هرینگی، بخشی که شامل تاتنهام می شود، چهارمین منطقه با بالاترین سطح کودکان فقیر در لندن محسوب می شود و نرخ بیکاری آن 8.8 درصد است که این رقم دو برابر میانگین ملی انگیس است.) 

کسانی که اتفاقات چند شب اخیر لندن را محکوم می کنند بهتر است گامی به عقب برداشته و تصویر بزرگ را ببینند: کشوری که در آن ثروتمندترین افراد حال 100 برابر ثروتمندتر از فقرا هستند، جایی که مصرف بر اساس بدهی شخص به عنوان راه حلی برای بهبود شرایط اقتصادی مطرح می شود و جایی که براساس برآوردها، تحرک اجتماعی در بدترین شرایط نسبت به دیگر کشورهای توسعه یافته است. 

تصاویر ساختمان های شعله ور در آتش، خودروهای سوخته و فروشگاه های ناآرام ممکن است سوژه ای داغ برای رسانه ها و هر شبکه ای که تشنه چنین داستان هایی است باشد اما تا زمانیکه نسبت به تاریخ و زمینه ای که این اتفاقات در آن رخ می دهد بی تفاوت باشیم، هیچ درکی از آن نخواهیم داشت.