جهان بدون هوگو چاوز

فرارو- نیمی از جمعیت ونزوئلا زیر 25 سال هستند و این بدان معنا است که نیمی از مردم این کشور به سختی می توانند رهبری جز هوگو چاوز را به یاد بیاورند یا تصور کنند. 

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از واشنگتن پست، چاوز نه تنها رئیس جمهوری است که در نیمکره غربی طولانی ترین دوره ریاست را داشته و هنوز بر سر قدرت است بلکه چهره ای ستودنی در ونزوئلا محسوب می شود. 

وی تقریباً هر روز ساعت ها در تلویزیون صحبت می کند و چهره و عبارات وی بر روی پوسترها و بنر ها و نقاشی های دیواری در تمام شهرهای بزرگ و در بزرگراه های این کشور به چشم می خورد. امکان ندارد که وی را نبینی، سخنی از وی نشنوی یا عبارتی از سخنرانی هایش را نخوانی. وی از هم اکنون اعلام کرده که در انتخابات ریاست جمهوری سال 2012 شرکت می کند و پیروزی اش امری اجتناب ناپذیر است. چاوز سال 2031 را زمان احتمالی کناره گیری از قدرت اعلام کرده است. 

اما در شرایط فعلی سرطان می تواند تمام این برنامه ها را بر هم بزند. در حالیکه جزئیات بیماری چاوز همچنان پنهان مانده، وی بیماری خود را تایید کرده و برای گذراندن دوره شیمی درمانی به کوبا سفر کرد. 

بیماری چاوز شدیدترین اختلاف سیاسی در ونزوئلا را از زمان به قدرت رسیدن وی موجب شده اما این اختلاف میان هواداران و مخالفانش نیست بلکه میان جناح های طرفدار چاوز است که خواهان جانشینی وی پس از مرگ یا از کار افتادگی اش هستند. 

چاوز هیچ جانشینی را برای خود تعیین نکرده و هیچ نهادی را برای مدیریت انتقال قدرت پس از خود راه اندازی نکرده است. در تمام این سال ها تمام قدرت در ونزوئلا متمرکز بر خود چاوز بوده و با کنار زدن تمام مخالفت ها هیچ فضایی را برای پرورش رهبران دیگر باقی نگذاشته است. 

بنابراین رهبر ونزوئلا پس از چاوز چه کسی خواهد بود؟ بدون حضور وی نزاع خونین امری اجتناب ناپذیر است، بخصوص در میان جناح های حامی چاوز که بسیار گوناگون هستند، برخی از آنها تا دندان مسلح هستند و به نظر نمی رسد هیچ یک از نظر بودجه برای اقدامات بعدی مشکلی داشته باشند.
یکی از مهم ترین این بخش ها، ارتش ونزوئلا است که چاوز با دقت فراوان آن را مدیریت کرده تا از وفاداری ارتش اطمینان حاصل شود. یکی از مقامات بلند پایه ارتش که دو سال پیش از سوی چاوز به عنوان فرمانده کل قوا انتخاب شد، گفته بود ارتش این کشور هیچ جناح مخالفی را تحمل نخواهد کرد حتی اگر این جناح در انتخابات سال 2012 بر سر قدرت بیاید. 

جناح دیگری که احتمال شکل گیری اش پس از چاوز وجود دارد، جناحی توسط مقامات رسمی است که ارتباط نزدیکی با ارتش و سرویس اطلاعات کوبا دارند. ونزوئلا برای رهبران کوبایی یک تاسیسات ضروری محسوب می شود. کوبا به عنوان کشوری ورشکسته سالانه 5 میلیارد دلار به عنوان کمک از این کشور دریافت می کند، این کمک ها شامل فروش محموله های نفت با تخفیف بسیار بالا به کوبا می شود که 60 درصد از نیازهای انرژی این کشور را تامین می کند. 

یکی دیگر از جناح های طرفدار چاوز که می تواند به عنوان جانشین محتمل وی ایفای نقش کند، بورژوازی بولیواری است، ایلگارشی هایی از نوع روسی که از روابط خود با دولت و ارتش برای انباشتن ثروتی بی انتها طی دوران شکوفایی نفت در زمان ریاست جمهوری چاوز استفاده کردند. برخی از این افراد پست های مهم دولتی را در اختیار دارند و این در حالی است که برخی دیگر از انها از اعضای مجمع عمومی هستند. 

حال در چنین شرایطی نقش مخالفان چاوز در انتقال قدرت چه خواهد بود؟ این گروه شامل افرادی که در جامعه مدنی ونزوئلا مخالف چاوز هستند، به خصوص جنبش دانش آموزی و رشته جدیدی از رهبران جوان و مطمئنا آمریکا می شوند. تاثیر هر دو گروه بسیار محدود است، گروه اول فاقد تسلیحات و پول کافی است و گروه دوم (آمریکا) مشغولیت های بسیار مهم تری در داخل دارد. 

در چنین شرایطی تنها خواسته چاوز اتحاد است. اما بسیار دور از تصور است که مخاطب این درخواست همه مردم ونزوئلا باشند. این پیام اتحاد تنها مربوط به همه هواداران چاوز می شود، کسانی که چاوز برای ماندن بر سر قدرت باید ناامیدانه به اتحادشان چنگ بزند.