«سریالی که در فصل هفتم هر چند بازیگرانش شناخته شده‌تر شده‌اند و هر کدامشان در فیلم‌ها و سریال‌ها عاملی برای جذب مخاطب هستند، کنار هم نیز نتوانسته‌اند باعث حفظ آبرو برای خودشان شوند. به نظر می‌رسد فیلمنامه‌نویس سریال (محسن تنابنده) بیشتر از خلق لحظات جذاب دراماتیک پی لحظاتی کمدی (کمدی؟) بوده که از دل توان بازیگران (با تکیه بر لهجه مازندرانی) بیرون بیاید.»
حسن لطفي طی یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: اینکه منتظر باشیم هر هفتی خوب باشد انتظار بجایی نیست، نمونه‌اش هفتمین فصل سریال پایتخت است که نه تنها در قد و قواره عدد هفت نیست، بلکه در قد و قواره قسمت‌های اول و دوم این سریال هم نیست. اینکه انتظار داشته باشیم سریال پایتخت (یک، دو، سه، چهار، پنج، شش، هفت و…) در حد و اندازه سریال ماندگار ناصر تقوایی (دایی جان ناپلئون) باشد هم انتظار معقولی نیست، چراکه دستیاری تقوایی در آن سریال و پسرخاله این کارگردان بزرگ بودن هم نمی‌تواند دلیلی برای هم‌قد او شدن (در فیلمسازی) باشد.
حتی اگر توقع داشته باشیم که هفتمین فصل این سریال در خوبی معادل فصل‌های یک و دو باشد هم حداقل برای نویسنده این مطلب انتظار درستی نیست، چراکه در وهله نخست بر این باورم که تکامل در هنر همیشگی نیست و در مرتبه دوم بر این اعتقادم فیلمسازی به خاطر رابطه‌اش با هنر و صنعت علاوه بر شرایط فردی به عوامل بسیاری مرتبط است.
اما اگر توقع داشته باشیم گروهی که در این سریال هستند (سیروس مقدم، محسن تنابنده، ریما رامین‌فر، احمد مهرانفر و…) به خودشان و بینندگان تلویزیون (کاری به کاهش مخاطب این رسانه ندارم) احترام بگذارند، انتظار بجایی است. سریال پایتخت در فصل‌های نخست سریال قابل دفاعی بود. می‌توانست در همان سه فصل خاتمه پیدا کند و تبدیل به خاطره خوبی برای بینندگانش شود. اما چنین نشد.
سفارش‌های وصل به اقبال از این سریال (در نبود رقبای قدرتمندی که این روزها در پلتفرم‌ها پخش می‌شوند) باعث تمایل سازندگان سریال یا رسانه ملی به ساخت فصل‌های بعدی شد. اتفاقی که با استفاده تبلیغاتی رو و سطحی در فصل پنج و فیلمنامه‌های ضعیف از فصل چهار به بعد باعث خدشه به خاطره خوبی شد که می‌توانست در ذهن مخاطبان باعث تثبیت جایگاه این سریال شود.
سریالی که در فصل هفتم هر چند بازیگرانش شناخته شده‌تر شده‌اند و هر کدامشان در فیلم‌ها و سریال‌ها عاملی برای جذب مخاطب هستند، کنار هم نیز نتوانسته‌اند باعث حفظ آبرو برای خودشان شوند. به نظر می‌رسد فیلمنامه‌نویس سریال (محسن تنابنده) بیشتر از خلق لحظات جذاب دراماتیک پی لحظاتی کمدی (کمدی؟) بوده که از دل توان بازیگران (با تکیه بر لهجه مازندرانی) بیرون بیاید. شاید این ترفند به درد شو و برنامه‌های نمایشی و جوکر و… بخورد، اما در سریالی همانند پایتخت تبدیل به موقعیتی کسالت‌بار و حالگیر می‌شود. بگذریم و برسیم به اصل مطلب.
خداحافظی در اوج فقط مربوط به دنیای ورزش، عالم موسیقی و… نیست. باید یاد بگیریم بهانه نان و هندوانه‌هایی که مسوولان رسانه ملی برای جذب مخاطب زیر بغل فیلمسازان و بازیگران و… می‌گذارند دلیل خوبی برای ساخت فصل‌های بعدی بد سریال‌های مقبول نیست. آن هم در زمانه‌ای که مخاطبان به راحتی دسترسی به سریال‌های درجه یک دنیا (با تمام محدودیت‌ها) دارند.
