(ویدئو) ماجراجویی مردانه عراقی‌ها در میان تپه‌های طلایی بیابان

فرارو- جوانان عراقی به دور از شلوغی شهر‌های بزرگ، به طور فزاینده‌ای از احساس امنیت مجدد برای کاوش در مکان‌های آرام بیابانی کشور خود استفاده می‌کنند.

به گزارش فرارو، غضنفر عبدالله و دوستانش که در میان تپه‌های طلایی پناه گرفته‌اند، دور یک آتش در صحرای سماوه در جنوب بغداد پایتخت عراق جمع می‌شوند و آهنگ‌ها را زمزمه می‌کنند، می‌خندند و غذا می‌خورند.

این کارگر ۳۵ ساله بخش نفت گفت: وقتی ما تصاویری را منتشر می‌کنیم، مردم باور نمی‌کنند که چنین مکان‌هایی مانند تپه‌های شنی در عراق وجود دارد. دوستانم از من می‌پرسند که آیا این عکس‌ها در دبی گرفته شده است یا خیر؟ آن‌ها وقتی متوجه می‌شوند که این عکس‌ها متعلق به عراق است، شوکه می‌شوند.

برای سال‌ها، تنها بی‌باک‌ترین کوهنوردان و ماجراجویان می‌توانستند به صحرای عراق سفر کنند. اما با ظهور رسانه‌های اجتماعی و دوره‌ای از ثبات نسبی، این مکان به مقصدی محبوب برای کسانی تبدیل شده است که نه تنها به دنبال ماجراجویی و آفرود هستند، بلکه به دنبال آرامش در چشم‌انداز وسیع و بایر هستند.

عبدالله گفت: این کاری است که از کودکی دوست داشتم. اما فقط در زمستان ۲۰۱۸ یا ۲۰۱۹ این کار را با دوستانم شروع کردم.

او ۲۰۰ کیلومتر (۱۲۵ مایل) از شهر جنوبی خود بصره عبور کرد تا به منطقه‌ای دست نخورده از زندگی شهری برسد.

در یک تعطیلات آخر هفته زمستانی، حدود ۲۰ کمپینگ چادر‌های خود را در میان تپه‌های شنی آرام برپا کردند. هوا مملو از عطر کپور کباب شده روی آتش دودی هیزم بود، در حالی که کوهنوردان برای ضیافت غذای ملی عراقی، مسگوف، آماده می‌شدند.

بعدها، برخی دومینو بازی می‌کردند و برخی دیگر بر سر بازی‌های داغ تخته نرد، نوشیدن فنجان‌های چای داغ و کشیدن قلیان به مشاجره می‌پرداختند. صدای آن‌ها با آواز‌های سنتی عراقی طنین انداز شد و خنده هایشان شب بیابانی را درنوردید.

عبدالله گفت که چنین سفر‌های بیابانی گسترده‌تر شده اند و امروزه بسیاری از فروشگاه‌ها وسایل کمپینگ را می‌فروشند. بعضی‌ها کم کم متوجه می‌شوند که این یک ماجراجویی است. اما برای بسیاری، احساس خطر باقی می‌ماند.

عراق از زمان تهاجم به رهبری ایالات متحده در سال ۲۰۰۳، سال‌های متوالی درگیر جنگ بوده است، از جمله اخیراً مبارزه با گروه دولت اسلامی (داعش).

اگرچه جهادی‌ها در اواخر سال ۲۰۱۷ از پایگاه‌های اصلی خود بیرون رانده شدند، بسیاری از آن‌ها به مخفیگاه‌های بیابانی، عمدتاً در غرب عراق، عقب‌نشینی کردند، جایی که هنوز به‌طور پراکنده - هرچند به ندرت- حملات مرگباری را انجام می‌دهند.

عبدالله می‌گوید: چطور کسی می‌تواند به بیابانی برود که در آن آب یا شبکه تلفن همراه وجود ندارد؟ اگر اتفاقی بیفتد، چگونه آن را گزارش می‌دهید؟

دمای سرسام‌آور تابستانی عراق - اغلب از ۵۰ درجه سانتی‌گراد (۱۲۰ فارنهایت) فراتر می‌رود - به این معنی است که این ماجراجویی‌های خشک به زمستان محدود می‌شوند.

یک تعطیلات آخر هفته برای هر نفر بین ۷۵ تا ۱۰۰ دلار هزینه دارد که شامل غذا، حمل و نقل و اقامت می‌شود. یک سفر می‌تواند گروهی تا ۳۰ نفر را گرد هم آورد. معمولاً گروه‌ها شامل مردان است چرا که در این کشور محافظه کار زنان معمولاً در چنین فعالیت‌هایی شرکت نمی‌کنند.

برای حسین جزایری، سفر به هر ریال ارزش دارد. این اینفلوئنسر ۳۴ ساله در اولین سفر کمپینگ خود در صحرا گفت: شهر پر از گرد و غبار، سر و صدا و مزاحمت‌های روزانه است. می‌توان به اینجا آمد، جایی که خلوت، آرام و هوای تازه است.

جزایری اغلب به تلفن خود چسبیده و در حساب‌های رسانه‌های اجتماعی خود می‌چرخد. اما سفر اخیر او به صحرای سماوه تجربه کاملا متفاوتی بود.

وی گفت: شبکه‌های اجتماعی کار من است. اعلان‌های بی وقفه دریافت می‌کنم. تا پایان روز، مدت زیادی را با تلفن خود سپری کرده ام. اما اینجا خبری از اینترنت و آنتن‌دهی تلفن همراه نیست. دو روز گذشته و باتری گوشی من هنوز ۷۰ درصد است.

در حالی که جزایری مردم را تشویق می‌کند تا در تپه‌های شنی وسیع عراق کاوش کنند، اما هشدار می‌دهد که نباید تنها رفت، مخصوصا برای اولین بار. ما با کارشناسانی آمدیم که مکان‌های اطراف را می‌شناسند.

صحرا‌های عراق از مدت‌ها قبل شکارچیان را، چه مردم محلی و چه بازدیدکنندگانی از کشور‌های همسایه خلیج فارس، به خود جذب کرده اند، قبل از اینکه سال‌ها درگیری آن‌ها را فراری دهد.

امروزه، کمپ نشینان هنوز باید هوشیار باشند، زیرا برخی از مناطق مملو از مین است، در حالی که مرز‌های عربستان سعودی، ایران و سوریه با مسیر‌هایی که توسط قاچاقچیان مواد مخدر یا جهادی‌ها استفاده می‌شود، قطع می‌شود.

با این حال، شب‌های آرام کویر با سال‌های آشفتگی فاصله زیادی دارد.

یک مرد ازبکستانی که شش سال است در بصره زندگی می‌کند با ابراز قدردانی از میهمان نوازی عراقی گفت: این منطقه منحصر به فرد است. هیچ کس، حتی صدایی وجود ندارد. اینجا تقریباً امن است. من هیچ خطری احساس نمی‌کنم.