نقد سریال Mr. & Mrs. Smith / تلاشی ناکام برای متفاوت بودن از نسخه سینمایی

در دوم فوریه، سریال کمدی جاسوسی «آقا و خانم اسمیت» روی پلتفرم پرایم ویدیو منتشر شد. به گفته یکی از خالقان و بازیگر اصلی سریال، یعنی دونالد گلاور، این اثر هشت اپیزودی یک بازسازی نیست، بلکه تصویری دوباره از فیلم کمدی اکشنی به همین نام با بازی برد پیت و آنجلینا جولی است.

به گزارش ویجیاتو، اکنون در بررسی زیر به شما می‌گوییم که گلاور و تیم نویسندگان دقیقاً درباره چه چیز آن پروژه سینمایی تجدید نظر کرده‌اند، و البته این موضوع چگونه بر نتیجه کار تأثیر گذاشته و آیا از اساس وجود چنین پروژه‌ای در کل موجه به نظر می‌رسد یا خیر؟! برای رسیدن به پاسخ با نقد سریال Mr. & Mrs. Smith همراه ما باشید.

داستان این سریال بدین شرح است که دو جاسوس حرفه‌ای (دونالد گلاور و مایا ارسکین) مجبور می‌شوند به عنوان یک زوج متاهل در انظار عمومی ظاهر شوند. در ادامه این دو به تدریج، شروع به تجربه احساسات واقعی نسبت به یکدیگر می‌کنند و این قصه با ماموریت‌های متفاوت این دو شخصیت به سمت جلو پیش می‌رود. به طور کلی آقا و خانم اسمیت اکشن جاسوسی را با یک لحن کمدی ارائه می‌کند، اما دسیسه‌های جاسوسی و عاشقانه آن‌طور که باید به نتیجه نمی‌رسند.

در دل این داستان جان اسمیت (گلاور) یک مرد سیاه پوست است که سیصد دلار در جیب دارد و عاشق کت‌های قرمز است و روزی پنج بار با مادرش تماس می‌گیرد. در مقابل جین اسمیت (ارسکین) یک زن آسیایی غمگین و به ندرت خندان است که از مردم دوری می‌کند و به جای برقراری ارتباط با آنها، اوقات فراغت را با گربه‌اش مکس می‌گذراند. اما سرانجام این دو با یک سازمان جاسوسی فوق سری مصاحبه می‌کنند و ماموران جدید آن می‌شوند. به این دو یک اقامتگاه لوکس داده می‌شود و آن‌ها متعهد به یک ازدواج ساختگی می‌شوند که در آن باید وانمود کنند که آقا و خانم جان و جین اسمیت هستند.

در ادامه هر هفته، این زوج تازه ازدواج کرده یک کار جدید از طریق چت متنی از یک مدیر مرموز دریافت می‌کنند و در یک سری ماجراجویی‌های خطرناک به سبک ایتن هانت فرو می‌روند. اما خیلی زود، آقا و خانم اسمیت با الهام از اولین موفقیت‌های خود در زمینه جاسوسی، توافق خود را شکسته و احساسات واقعی عاشقانه را نسبت به یکدیگر نشان می‌دهند. البته این عامل تغییرات محسوسی در زندگی این زوج دمدمی مزاج ایجاد می‌کند.

خب همان‌طور که در ابتدا گفتم، سازنده و بازیگر اصلی این سریال دونالد گلاور، بار‌ها تأکید کرده است که این اثر دقیقاً بازنگری در مورد فیلم موفق سال ۲۰۰۵ به همین نام است و نه بازسازی آن. این حتی از خلاصه داستان نیز قابل فهم است و از فریم‌های افتتاحیه سریال می‌توان یافت که داستان دستخوش تغییر رویه شده است. به هر حال، نسخه سینمایی «آقا و خانم اسمیت» با بازی برد پیت و آنجلینا جولی نیز اولین نسخه نبود. اما چرا؟ چون در سال ۱۹۹۶، کانال CBS آمریکا سریالی درباره خانواده اسمیت که ماموران مخفی بودند منتشر کرد. در آن سریال نقش‌های اصلی را اسکات باکولو و ماریا بلو بازی کردند، با این حال، پس از تنها پخش و تولید ۹ قسمت، آن سریال مذکور به دلیل رتبه‌بندی پایین ناتمام ماند.

پس اگر هنوز از دریچه مقایسه با فیلم به این پروژه نگاه کنید، به ویژه به عنوان تفسیری مدرن از یک فیلم اکشن کمدی نسبتا موفق از اواسط دهه ۲۰۰۰ با دو سوپراستار در قاب آن، احتمالاً میزان شباهت آن‌ها یک از ده خواهد بود. در مجموع «آقا و خانم اسمیت» جدید آنقدر از نظر سبک، حال و هوا، اجرا، محتوا و ... متفاوت است که هر مقایسه‌ای بین این دو اثر معنایی ندارد.

این سریال برخلاف نسخه سینمایی بیننده را با یک ماجراجویی هیجان‌انگیز با محوریت دو نماد جنسی هالیوود با مسلسل‌های آماده روبرو نمی‌کند، بلکه ما در این سریال با داستانی زمینی‌تر و واقعی‌تر روبرو می‌شویم. در واقع این سریال به آرامی روابط زناشویی را بررسی می‌کند و برعکس فیلم، چرخش تماشایی دوربین، یا تیراندازی‌های پرمدعا در حرکت‌های آهسته را به نمایش نمی‌گذارد. هرچند هم اکشن وجود دارد و هم جاسوس‌بازی، اما این دو فاکتور پس زمینه‌ای برای توسعه روابط شخصیت‌های اصلی است، زیرا ماجرا‌های خطرناک فقط تصویر کلی داستان این زوج را تکمیل می‌کنند و به عنوان آزمون توانایی آن‌ها را برای کار به عنوان یک تیم آزمایش می‌کنند.

پس در این سریال گلاور اصلا برد پیت نیست و ارسکین قطعا آنجلینا جولی نیست. با این حال، در اینجا لازم نیست این دو شخص آن‌ها باشند، زیرا جان و جین این سریال شخصیت‌های اساساً متفاوتی هستند که در یک فرم کاملاً متفاوت قرار دارند. پس اگر بخواهیم شخصیت‌های این سریال را با زوجی از یک فیلم پرفروش هالیوود مقایسه کنیم، آنگاه اسمیت‌ها با جک و ویکتوریا از فیلم «فراموشی» جوزف کوشینسکی اشتراکات بیشتری دارند. در آن فیلم مورد نظر اتحاد بین زوج فیلم همانند سریال توسط یک رهبری از بالا به آن‌ها تحمیل شد و سپس به یک وحدت رویه رسید.

خب اجرای چنین فرمولی به تنهایی هیچ ایرادی ندارد و مخاطب می‌تواند با آن کنار بیاید. در نهایت، این سریال درباره این است که همه ما تا حدی، آقا و خانم اسمیت هستیم. با فراز و نشیب‌های خود، پیروزی‌ها و شکست‌ها، مشکلات، شادی‌ها، نزاع‌ها و تمایل متناوب به عشق ورزیدن یا خفه کردن یکدیگر با بالشی در خواب. این یعنی سریال «آقا و خانم اسمیت» به دور از یک اثر برجسته، یک سریال کاملاً معمولی است که در لحظاتی ارزش توجه دارد، که تنها از موقعیت انتزاعی کامل از فیلم داستانی داگ لیمان قابل درک است.

در غیر این صورت، هر فرصتی وجود دارد که شما از صمیم قلب از این سریال متنفر شوید. علت این تنفر نیز برآمده از اشکالاتی است که نمی‌توان از آن چشم بست. اما زیبایی شناسی کلی مجموعه عناصری را از فیلم‌های وودی آلن به عاریت گرفته است. صحنه‌ها دیالوگ‌هایی با حداقل موسیقی پس‌زمینه سنگین دارند و فیلم‌نامه به محیط متکی است تا حال و هوا و لحن داستان را به تصویر بکشد.

جنبه‌های فنی سریال از صدا گرفته تا فیلمبرداری نیز بی عیب و نقص است. حتی شیمی بین بازیگران اصلی، داستان را بهتر می‌کند و داستان‌سرایی پایه این سریال همان‌طور گفتم با فیلم اصلی فاصله زیادی دارد. اما در حالی که صحنه‌های مربوط به عاشقانه‌های نوپای زوج این داستان اجرا می‌شوند، جنبه جاسوسی مملو از حفره‌های داستانی است. برخی از این ناسازگاری‌ها به گونه‌ای بد ظاهر می‌شوند که داستان در برخی مواقع بسیار قابل پیش‌بینی می‌شود.

همچنین مطمئناً فیلم آقای و خانم اسمیت در سال ۲۰۰۵ اکشن‌های سرگرم کننده زیادی داشت. اما به دلیل شیمی باورنکردنی برد پیت و آنجلینا جولی، این فرض به اوج خود رسید. اکنون این سریال با تغییر فرضیه، جنبه رمانتیک را محور اصلی داستان قرار داده است. اگر به یاد داشته باشید در نسخه سینمایی آقا و خانم اسمیت، جولی و پیت نقش یک زوج را در یک ازدواج واقعی بازی می‌کنند، اما از هویت مخفی یکدیگر به عنوان یک جاسوس خبر ندارند. در سریال، گلاور و ارسکین می‌دانند که هر دو جاسوس هستند، اما ازدواج آن‌ها جعلی است.

در آغاز، خود من هم فکر می‌کردم که این یک تغییر هوشمندانه است. این بدان معناست که ما مجبور نخواهیم بود که نقشه‌های بد زیادی را تماشا کنیم، زیرا جان و جین این داستان دیگر سعی نمی‌کنند زندگی مخفی خود را از یک قسمت به قسمت دیگر پنهان کنند. اما شراکت و ازدواج ترتیب داده شده آن‌ها همچنان می‌تواند عاشقانه‌ای که فیلم را بسیار جذاب کرده است، حفظ کند و به جای آن یک رمان عاشقانه کلاسیک را به ما بدهد.

اما خبر بد آن است که این واقعاً آن چیزی نیست که در سریال آقا و خانم اسمیت اتفاق می‌افتد. این سریال به‌جای کنکاش مناسب در روند یک ازدواج، این زوج را ابتدا سرد معرفی می‌کند. ولی با گرم شدن ناگهانی این رابطه من مخاطب به یک باور درست از این موقعیت نخواهم رسید؛ بنابراین من در مقام مخاطب احساس می‌کردم درست زمانی که ایده با هم بودن آن‌ها را خیلی دوست داشتم، رابطه آن‌ها دوباره در حال از هم پاشیدن بود.

در نتیجه این سریال با یک رویه متفاوت از نسخه سینمایی، به طور اساسی شیمی و عاشقانه‌ای را که مشخصه نسخه فیلم بود، از دست داده است. شاید بی انصافی باشد که شیمی هر بازیگری را با زوج «پیت و جولی» مقایسه کنیم؟! شاید. ولی مهم نیست که چقدر گلاور و ارسکین را در نقش‌هایشان به صورت جداگانه دوست می‌داریم، نکته اینجاست که من مخاطب در مجموع نمی‌توانم آن‌ها را در قامت یک زوج دوست داشته باشم.

در پایان باید گفت: وقتی یک سریال الگوی سینمایی خود را تغییر می‌دهد و به دنبال رویکردی جدیدی می‌رود باید بتواند آن را در مرحله اول موجه جلوه دهد؛ خب سریال آقا و خانم اسمیت تلاش می‌کند متفاوت از نسخه سینمایی باشد، ولی با تمام این تفاسیر داستان عاشقانه این سریال و همچنین زوج اصلی این داستان توانایی جذب من مخاطب را ندارند. جان و جین این سریال در هر نقطه از رابطه خود دعوا‌های یکسانی دارند و تماشای آن از اپیزود چهار به بعد خسته کننده و تکراری می‌شود؛ بنابراین پایه اصلی سریال «آقا و خانم اسمیت» به طور کلی کار نمی‌کند.