روزنامه شرق نوشت: درست است که سوریه به‌عنوان یکی از تیم‌های سوم پا به این مرحله گذاشته، ولی آن‌ها چندان رقیب ساده‌ای نخواهند بود. اگر رقبای این تیم در مرحله گروهی مرور شود، مشخص می‌شود که آن‌ها دست به کار بزرگی زده‌اند. سوریه در گروهی حضور داشته که تیم‌های گردن‌کلفت استرالیا، ازبکستان و تیم ضعیف هند قرار داشته‌اند. این تیم بازی‌اش به استرالیا را با یک گل باخته، با ازبکستان بدون گل مساوی کرده و با یک گل هم از سد هند عبور کرده است. به این ترتیب، آن‌ها در این گروه دشوار فقط یک بار دروازه‌شان باز شده و یک بار هم گل‌زنی کرده‌اند تا با ثبت دو کلین‌شیت مسافر مرحله حذفی شوند.
همین تک‌گزاره کافی است تا روشن کند این تیم چقدر در سازوکار دفاعی تبحر دارد. البته که این تمام ماجرا نیست؛ آن‌ها هکتور کوپر سرشناس را هم روی نیمکت دارند که همچنان کوهی از انگیزه است. او که به واسطه حضورش در فینال‌های مهم و شکست در دیدار پایانی به عنوان مرد نقره‌ای شناخته می‌شود بلد است تیمش را چطور مقابل رقبای قوی‌تر از خود ارنج کند. شاید همین موضوع تبدیل به بزرگ‌ترین دردسر امیر قلعه‌نویی در جدال امشب شود. حتی اگر آمار خوب تیم ملی ایران در امر گل‌زنی که با هفت گل زده در مرحله گروهی همراه شده هم جذاب به نظر برسد، باز باید مراقب رقیب مرموز امروز بود. تیم ملی در نیم‌ساعت نخست همه دیدار‌هایی که تا به الان در جام ملت‌ها داشته در امر گل‌زنی موفق نشان داده، ولی در ۱۵ دقیقه پایانی نه تنها گلی نزده بلکه دو بار هم دروازه‌اش گشوده شده است. پس بدیهی است که برای فرار از، اما و اگرها، تیم ملی امشب باید مثل همیشه شروع کار جذابی داشته باشد و برخلاف همیشه، در ۱۵ دقیقه پایانی هوشیار بماند.
البته سوریه هم در طول تاریخ، رقیبی نشان نداده که بتواند برای تیم ملی ایران دردسر درست کند. این دو تیم تا به الان ۳۰ بار با یکدیگر بازی کرده‌اند که حاصل آن‌ها بسیار جذاب است: ۱۸ برد برای ایران، ۱۱ مساوی و تنها یک برد برای سوریه. نکته درخور توجه اینکه تنها برد سوریه هم دقیقا ۵۰ سال پیش به دست آمده و بعد از آن هرگز تکرار نشده است. تیم ملی در چهار تقابل اخیری که با سوریه داشته درخشیده و هرگز دروازه‌اش باز نشده است. حفظ این روند می‌تواند ایران را یکی از مسافران مرحله یک‌چهارم نهایی کند. با وجود چنین آماری، ولی پوست‌اندازی سوریه و چندملیتی‌شدن این تیم، ممکن است منجر به یک غافلگیری بزرگ هم شود. این تیم ملی سوریه چندان خالص نیست؛ یعنی از بازیکنانی که فقط سوری باشند استفاده نمی‌کند و چندین ملیت را در دل خود دارد. از بین ۲۶ بازیکن دعوت‌شده به تیم ملی سوریه توسط هکتور کوپر، فقط هشت بازیکن در تیم‌های سوری عضویت دارند و الباقی لژیونر هستند. تیم‌های الکرامه، الجیش و الفتوه، سه تیمی هستند که با دو سهمیه در بین تیم‌های داخلی بیشترین نماینده را به خود اختصاص داده‌اند.
با این وجود در این تیم شاهد حضور بازیکنانی از کشور‌های آرژانتین، پرو، اسلواکی، سوئد، روسیه، جمهوری چک، یونان، کویت، اردن، بحرین، امارات، لبنان، مالزی و عراق هستیم. نام‌هایی همچون پابلو صباغ، ماکسیم صراف، ازکیل هام، ایهم اوسو، اِلمار آبراهام، آنتونیو یعقوب و... نشان می‌دهند با بازیکنانی طرف هستیم که صد درصد سوریه‌ای نیستند.
چگونه اقتدار کلیسای کاتولیک و نفوذ روحانیت در فرانسه از بین رفت؟
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
