آیا امریکا می تواند رهبری اقتصادی خود را در جهان بازیابد؟

فرارو- قدرتهای نوظهور اقتصادی در حال افزایش اند و اگر امریکا بخواهد مزیت «رقابتی بودن اقتصادش» را حفظ کند باید تغییرات سریع و اساسی ای ایجاد نمایند. اما آیا امریکا اراده سیاسی لازم را برای این امر خواهد داشت؟ آیا امریکایی ها حاضر به دست کشیدن از «مصارف و هزینه های کوتاه مدتشان» برای «سرمایه گذاری بلند مدت» هستند؟ 

به گزارش سرویس بین المل فرارو؛ اختلاف میان جمهوری خواهان و دموکرات های کنگره بر سر کاهش هزینه های عمومی، باعث شده بودجه جدید دولت امریکا تصویب نشود. در حال حاضر مجلس نمایندگان آمریکا با تصویب بودجه ای دو هفته ای، دولت این کشور را به طور موقت از خطر تعطیلی نجات داده است.

کنگره آمریکا که در کنترل جمهوری خواهان قرار دارد در تازه ترین نشست خود، بیش از 61 میلیارد دلار از هزینه های بودجه دولت باراک اوباما را در بخش های بهداشت و سلامت و محیط زیست کاهش داده است.

این اقدام کنگره آمریکا با انتقاد شدید دموکراتها و دولت آمریکا روبرو شده است و اختلافات دو جناح سیاسی آمریکا را بر سر قانون بودجه 2012 میلادی وارد مرحله تازه ای کرده است.

«جان بوهنر» رییس کنگره آمریکا تاکید کرده است که این یکی از بزرگترین کاهش هزینه های بودجه در تاریخ اقتصادی آمریکا خواهد بود. 

وی گفته «کاهش هزینه های بودجه تاثیر زیادی بر کاهش نگرانیهای بین المللی نسبت به اقتصاد آمریکا خواهد داشت و بخش خصوصی را تشویق به سرمایه گذاری خواهد کرد.»

علاوه بر اختلافات در کنگره، اعتراضات علیه سیاستهای اقتصادی جمهوریخواهان در ایالاتی که فرماندار جمهوریخواه دارند نیز در جریان است. در سه هفته گذشته دهها هزار امریکایی بارها در اعتراض به وضعیتی تظاهرات کرده اند که آن را تضییع حقوق کارگران امریکایی توصیف می کنند.

در همین راستا، در روزهای گذشته نیز هزاران نفر از شهروندان امریکا در شهر quotation mark مادیسن quotation mark ایالت ویسکانسن در اعتراض به طرح فرماندار جمهوریخواه این ایالت تظاهرات کردند.

معترضان معتقدند این طرح به کاهش قدرت اتحادیه های کارگری منجر شده و قدرت چانه زنی شاغلان در بخش های عمومی را برای افزایش حقوق و تغییر سن بازنشستگی کاهش خواهد داد.

تازه ترین گزارش های اقتصادی در زمینه بیکاری در آمریکا حاکی از کاهش شدید تعداد پست ها و امکانات شغلی در آمریکا در سال 2010 بوده، مسئله ای که باعث انتقادات زیادی علیه سیاستهای اقتصادی دموکراتها شده است. 

«اگر امریکا روش اش را تغییر ندهد» آینده چگونه خواهد بود؟
در همین زمینه خبرنگار سی ان ان طی گفتگوی کوتاهی از «فرید ذکریا» درباره بودجه فعلی امریکا و آینده این کشور سئوال کرده‌است، وی از ذکریا می‌پرسد «اگر امریکا روش اش را تغییر ندهد» آینده چگونه خواهد بود؟ 

در زیر می توانید این گفتگو را بخوانید:

خبرنگار: منازعه فعلی در کنگره، درباره بودجه، تا چه حد بر سر مسائل واقعی است؟

ذکریا: من فکر می کنم مبارزه بر سر بودجه به طرز باور نکردنی ای دلسرده کننده است. ما دائم درباره مسائل صحبت می کنیم، اما خبری از تغییر عملی نیست. ما بودجه هنگفتی را در بخشهای مصرفی هزینه می کنیم – مثل بیمه های پزشکی، بهداشتی و تامین اجتماعی- .در حالی که از بودجه های زیربنایی دائما می کاهیم، ما سرمایه گذاری در بخشهای بنیادینی مثل آموزش، مدیریت حوزه هوا-فضا، ناسا و بودجه های پژوهشی را قربانی بخش مصرفی نموده ایم.

ما نه تنها در حال پرداخت یارانه های هنگفت در بودجه -شامل حقوق بازنشستگی، هزینه های بهداشتی و چنین چیزهای- هستیم بلکه از طریق نرخ بهره بسیار پایین نیز آن را تشدید می کنیم. ما همچنان به پرداخت یارانه ادامه می دهیم در حالی که از بخش «سرمایه گذاری» غافل ایم.

این دقیقا مخالف رشد بلند مدت ماست. بر مبنای تجربه موثق تاریخی، سرمایه گذاریهای طولانی مدت و عظیم نقش مهمی در رشد جوامع داشته است. رشد امروز چین مدیون این گونه سرمایه گذاریهاست و این همان راهی است که ما در بخش اعظم تاریخمان از آن طریق رشد کردیم. این همان راهی است که باعث رشد فعلی اقصاد آلمان شده است.

به نظر می رسد که اینجا در واشنگتن تنها چیزی که مردم بر سر آن می توانند توافق داشته باشند، کاستن از «بخش سرمایه ای» بودجه است و هیچ کس جرأت ندارد به «بخش مصرفی» بودجه دست بزند (از بخش مصرفی کم کند). نتیجه آن که ما به پرداخت یارانه ها ادامه می دهیم و بخشهای نیازمند سرمایه گذاری را به حال خود رها می کنیم و این دقیقا یعنی یک برنامه ریزی برای برای «شکست».

خبرنگار: شما فکر می کنید که ما نیاز به یک تغییر سیاسی برای تقویت بخش «سرمایه گذاری» داریم؟

ذکریا: احتمالاً بله، هرچند که این عمل بحران زا است. گاهی من با خودم فکر می کنم «یک دقیقه صبر کن، ما یک بحران داشته ایم، ما بزرگترین بحران مالی را از زمان "رکود بزرگ" داشته ایم» بحرانی که به نظر می رسد هنوز ما را از خواب غفلت بیدار نکرده است. با وجود آنکه یک مجموعه از اقدامات فوری و ضروری توسط بوش پدر، پسر و دولت اوباما اتخاذ شد و من آنها را تحسین می کنم اما آن اقدامات نتوانسته ما را مصون نگه دارد، من گفتم «یک دقیقه صبر کن، علل اساسی این بحران چیست و چگونه مطمئن شویم که اکنون مجدداً در راستای تکرار این بحران حرکت نمی کنیم؟»

علل اساسی این بحران عبارتند از؛ کاهش ارزش پول، مصرف بیش از حد، استقراض بیش از حد و سرمایه گذاری اندک. ما هنوز هیچ یک از این مشکلات را حل نکرده ایم. ما برخی اقدامات اورژانسی و موقت جهت حمایت از بانکها انجام داده ایم، که خوب است –من با آن موافقم و فکر می کنم تا به حال با موفقیت آن را انجام داده ایم- اما هیچکس سعی نکرده به این مسئله فکر کند که «چگونه می توانیم مطمئن شویم که در 20 سال آینده می توانیم یک روش متفاوت برای رشد داشته باشیم.»

خبرنگار: اگر وضع همینگونه باقی بماند –یعنی اگر امریکا تغییر معناداری در روش خود اتخاذ نکند، چه چیزی طی 5 تا 10 سال آینده رخ خواهد داد؟

ذکریا: فکر می کنم ما دوره ای از رشد بسیار اندک، بویژه رشد اندک اشتغال زایی، را تجربه خواهیم کرد. من نمی خواهم تا یک تصویر تیره و تار ارائه کنم. ایالات متحده کشور ثروتمند و شکوفایی خواهد بود اما قادر به رهبری مرحله بعدی توسعه اقتصاد جهانی نخواهد بود.

به آنچه که در ژاپن رخ داده نگاه کنید. به آنچه که در بریتانیای 1950 رخ داده نگاه کنید. شما (امریکا) می توانید کشوری ثروتمندی باشید، خیلی پررونق، خیلی پیشرفته، اما اگر روش خود (منظور همان اقتصاد رقابتی همراه با سرمایه گذاریهای عظیم) را رها کنید، بازگرداندن امور به حالت اولش خیلی دشوار خواهد بود.

خبرنگار: آیا آن (اتخاذ سیاستهای غلط اقتصادی بویژه در تخصیص بودجه) فرستادن تایتانیک به قعر اقیانوس نیست؟ آیا آن یک نزول تدریجی خواهد بود؟

ذکریا: بله آن یک نزول تدریجی خواهد بود. ما کشور ثروتمندی خواهیم بود، ما به رشد خود ادامه می دهیم و وضع مالی ما خوب خواهد بود اما یکی از معضلات بزرگ برای امریکایی ها این است که: شرکتهای امریکایی خوب عمل می کنند در حالی که کارگران امریکایی اینگونه نخواهند بود.

یک طبقه نخبه و مرفه امریکایی وجود خواهد داشت- طبقه ای جهانی شده و اگر شما مایل باشید «کارگرانی دانشمند»- اما عموم امریکاییها (مردم متوسط امریکا) با فشار بسیار بسیار چشمگیری روبرو خواهند بود، چون کاری که آنها انجام می دهند دیگر توان رقابت در جهان جدید را ندارد. ما سرمایه گذاری نمی کنیم تا از این طریق به توان رقابتی آنها کمک کنیم. ما زیرساختهای سیستم آموزشی مان را ارتقاء نمی دهیم. ما در حوزه هایی که بتوان کارگران امریکایی را مشغول به کار کرد سرمایه گذاری نمی کنیم تا از این طریق توانایی آنها را برای رقابت و تولید در جهان کنونی افزایش دهیم. 

_{^{منبع: http://www.cnn.com
4 مارچ 2011
مترجم: قاسم توکلی}}