وایکینگ ۲ نام یکی از فضاپیماهای برنامه وایکینگ ناسا بود که به مریخ فرستاده شد. این فضاپیما در تاریخ ۱۹۷۵ به فضا پرتاب شد و تقریباً یک سال پس از پرتاب وارد مدار مریخ شد. سپس در ۳ سپتامبر ۱۹۷۶ در فاصله ۶۴۶۰ کیلومتری از وایکینگ ۱ به سلامت بر سطح سیاره سرخ نشست.
همانند وایکینگ ۱، عکس‌های محل فرود اولیه، سطح ناهمواری را نشان می‌داد و برنامه‌ریزان مأموریت را بر آن داشت تا مکان دیگری را در اتوپیا پلانیتیا نزدیکی لبه کلاهک یخی و قطبی انتخاب کنند؛ جایی‌که احتمال وجود آب و شانس بیشتری برای یافتن نشانه‌های حیات وجود داشت.
تصویری از محل فرود
عکس‌های این منطقه مکان صخره‌ای و مسطح‌تر از محل وایکینگ ۱ را نشان می‌داد. اتوپیا پلانیتیا دشت بزرگی است و بزرگ‌ترین حوضه برخوردی مریخ شناخته شده است. مقدار زیادی یخ زیرزمینی در سال ۲۰۱۶ در این منطقه یافت شده است.
وایکینگ ۲ در جست‌وجوی حیات
وایکینگ ۲ یک آزمایش زیست‌شناسی انجام داد که هدف آن جست‌وجوی حیات در مریخ بود. دانشمندان بر این باور بودند که خاک مریخ حاوی واکنش‌دهنده‌هایی است که در اثر بمباران فرابنفش خاک ایجاد می‌شود و می‌تواند ویژگی‌های موجودات زنده را در خاک زمین ایجاد کند.
آزمایش‌گر این فضاپیما شامل سه زیرسیستم به شرح زیر بود:
آزمایش انتشار پیرولیتیک (برای سنتز آلی)
آزمایش انتشار نشانه (LR)
آزمایش تبادل گاز
علاوه‌براین، مستقل از آزمایش‌های زیست‌شناسی، وایکینگ ۲ یک کروماتوگراف گازی/طیف‌سنج جرمی داشت که می‌توانست ترکیب و فراوانی ترکیبات آلی در خاک مریخ را اندازه‌گیری کند.
نتایج آزمایش غیرعادی و متناقض بود. در‌حالی‌که کرماتوگراف و آزمایش تبادل گاز نتایج منفی دادند، باقی سیستم‌ها نتیجه مثبت دادند.
بسیاری از دانشمندان بر این باورند که این داده‌ها به دلیل واکنش‌های شیمیایی و غیر آلی خاک بوده است. بااین‌حال، این دیدگاه ممکن است به دلیل انواع اکتشافات و مطالعات از زمان وایکینگ، ازجمله کشف یخ نزدیک در نزدیکی منطقه فرود وایکینگ، امکان تخریب پرکلرات مواد آلی و تجزیه و تحلیل مجدد داده‌های کرماتوگراف درحال تغییر باشد.
برخی از دانشمندان هنوز بر این باورند که نتایج، حاصل از واکنش‌های زنده بوده است. اما اعلام رسمی در زمان مأموریت این بود که کشف مواد شیمیایی آلی بی‌نتیجه بود.
