رقصیدن روی این سکوی ۵۰۰ ساله صدای «رعد و برق» تولید می‌کند!

این مکان به صورت یک سکوی فضای باز در Viejo Sangayaico، در ۲۰۰ کیلومتری جنوب شرقی لیما، بین سال‌های ۱۰۰۰ و ۱۴۰۰ پس از میلاد ساخته شده است. احتمالا در طی سال‌های ۱۴۰۰ تا ۱۵۳۲ پس از میلاد یعنی در دوران حکومت اینکا‌ها از این صحنه استفاده می‌شده است.

به گزارش فرادید، کوین لین، باستان‌شناس موسسه فرهنگی دانشگاه بوئنوس آیرس در آرژانتین، می‌گوید که ما می‌دانیم در منطقۀ آند، قبل از ورود اسپانیایی‌ها، رقصِ آیینی بخش بزرگی از رسومات بود. به باور من، این سکوی ویژه برای تقویت صدا‌های طبیعی توام با رقص ساخته شده است.

یافته‌های این پروژه که توسط بنیاد گردا هنکل تامین می‌شود، اخیراً در مجله «باستان‌شناسی انسان‌شناسی» منتشر شده است.

تنها نویسنده این مطالعه، لِین در مقاله خود می‌نویسد: «ارتباط سایت بزرگتر با احترام به خدای رعد و برق و صاعقه‌ی آند نشان می‌دهد رقص در این مکان تا حدی با این موجود ماوراء طبیعی هم‌آهنگ بوده است.»

این سایت میان مناظر خیره‌کننده‌ی آند، جایی که اسطوره‌ها و باور‌ها با ریتم‌های طبیعی همگرا می‌شدند، عملکرد منحصر به فردی داشته و احتمالاً از نظر آن مردم ارتباط مستقیم با خدا را تسهیل می‌کرده است. بر اساس تحقیقات، این مکان فقط صحنه‌ای برای اجرا‌ها و رقص‌ها نبوده، بلکه یک معبد احتمالی اینکا‌ها بوده که به خدای رعد و برق اختصاص یافته بوده است.

این بنا روبروی کوه Huinchocruz ساخته شده است و شامل یک مکان مورد احترام با یک سکوی تشریفاتی پیش از اسپانیایی است که به نام ushnu شناخته می‌شود. یکی از دو سکوی فضای باز به عنوان پایه‌ای برای زمین رقص کاربرد داشته است.

یک طبل متفاوت!

یک سکو در فضای آزاد در Viejo Sangayaico که صدای ضربی عمیقی هنگام ضربه زدن به آن ایجاد می‌شود، شاید یک پیست رقص طنین زا بوده که از آن برای ادای احترام به خدای کوه رعد و برق و صاعقه استفاده میشده است.

لین توضیح می‌دهد: «من معتقدم از این سکو‌های باز در طول دوره پیش از اسپانیایی به عنوان سکویی برای ادای احترام به خدایان کوه‌های نزدیک، و در این مورد خاص، خدایان هوواینچوکروز استفاده میشده است.»

به گفته‌ی باستان‌شناسان، این زمین رقص بر اساس سیستم اعتقادی مردمان آند که خدایان رعد و برق را به باران و رعد و برق مرتبط می‌دانستند، به عنوان راهی برای تقلید صدای مسحورکننده‌ی رعد و برق ساخته شده بود.

باستان‌شناسان نخستین بار با شنیدن یک صدای توخالی هنگام راه رفتن روی محل رقص، آن را شناسایی کردند.

طراحی منحصر به فرد این سکو شامل چهار لایه‌ی پرکننده که با دقت آماده شده‌اند و مجموعه‌ای متنوع از مواد برای تقویت صدای ضربی می‌شود. این لایه‌ها از خاک رس سیلتی (لای‌دار) تمیز تشکیل شده‌اند که به طور استراتژیک برای رسیدن به اثر کوبه‌ای موردنظر افشانده شدند. شکاف‌هایی که با دقت در لایه‌های سرگین ایجاد شده بودند به ایجاد یک صدای عمیق و بم‌مانند کمک می‌کردند؛ صدایی که زمین رقص را که تقریباً ۱۰ متر قطر داشت، احاطه می‌کرد.

لین می‌گوید: «حدس ما این است که این سکو می‌توانسته ۲۶ نفر را در حال رقصیدن یکپارچه پوشش دهد و صدای کوبش بلندی ایجاد کند. شاید گرد و غبار برافراشته شده ناشی از رقص هم یک ویژگی بصری برای افزودن به جلوه بزرگتر اجرا بوده است.»

این کشف این احتمال را افزایش می‌دهد که بخش‌هایی از دیگر مکان‌های آند نیز برای تقویت صدا ساخته شده باشند. اهمیت عمیق صدا در آیین‌های باستانی آند از دیرباز در مکان‌هایی مانند چاوین اثبات شده است.

اخیراً استفاده از صدا در سایت دیگر آند در پرو به نام Huánuco Pampa مطالعه شده است. به نظر می‌رسد تمدن آند از قدرت صدا برای ایجاد ارتباطی مقدس با خدایان خود و کیهان استفاده می‌کرده است.