سنت‌ها و رسومات یک حس تعلق در ما ایجاد می‌کنند و دلیل بسیار خوبی برای نزدیک‌تر شدن مان به خانواده و دوستان خود و جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم، هستند. شاید به همین خاطر باشد که مردم کماکان به اجرای آن‌ها ادامه می‌دهند و عجیب یا از مد افتاده بودن این آداب و رسوم از نظر مردم دیگر دنیا برایشان مهم نیست. به علاوه، آگاهی از سنت‌ها ما را به گذشته نزدیک‌تر می‌کند؛ و با نگاه به گذشته است که می‌توان به سمت آینده قدم برداشت و شخصیت و هویت خود را ساخت.
به گزارش فرادید، در ادامه با تعدادی از آداب و رسوم عجیب کشور‌های مختلف دنیا آشنا خواهیم شد.
در آمریکا، بچه‌های کوچک دندان‌های افتاده‌ی خود را زیر بالش نگه می‌دارند تا پَری دندان آن‌ها را با خود ببرد، اما در یونان کار دیگری می‌کنند. وقتی دندان کودکی می‌افتد، او به همراه پدر و مادر خود دندانش را روی پشت بام خانه شان می‌اندازند. کودک در حین پرتاب دندان، آرزویی هم برای آینده می‌کند. به علاوه، یونانی‌ها معتقدند این دندان برای تمام خانواده خوش شانسی می‌آورد.
در قبیله‌ی تایدونگ اندونزی، رفتن به دستشویی تا ۳ روز بعد از ازدواج برای عروس و داماد ممنوع است. مردم این قبیله معتقدند نگه داشتن طولانی مدت دستشویی برای عروس و داماد خوش شانسی می‌آورد و آن‌ها تا سال‌ها در خوشی و شادی زندگی خواهند کرد. از سویی دیگر، معتقدند سرپیچی از این قانون عمر بخت شان را کوتاه خواهد کرد.
در این ۳ روز، دیگران عروس و داماد را زیر نظر می‌گیرند تا تقلب نکنند. به آن‌ها مقدار اندکی آب و غذا داده می‌شود تا نیازی به دستشویی رفتن پیدا نکنند. علاوه بر این، مراقب هستند تا عروس و داماد پنهانی دستشویی نکنند.
در دانمارک، رسیدن به ۲۵ سالگی در حالی که هنوز مجرد باشید، می‌تواند اتفاق بسیار ناخوشایندی برایتان باشد. چرا که ممکن است دوستان تان تصمیم بگیرند شما را خیس آب کنند و بعد از آن به سمت تان دارچین پرتاب کنند. آب باعث می‌شود دارچین بهتر بچسبد و با اینکه شبیه به مجازاتی برای مجرد‌ها به نظر می‌رسد، اما در حقیقت روشی مفرح برای دیگران است تا سر به سر دوستان خود بگذارند.
این سنت صد‌ها سال قبل شکل گرفته، زمانی که ادویه فروش‌ها به دور کشور سفر می‌کردند تا محصولات خود را بفروشند و مجبور بودند دیرتر ازدواج کنند. حالا متوسط سن ازدواج در دانمارک ۳۴ سال است، اما این رسم را هنوز بعضی برای تفریح انجام می‌دهند.
به این سنت «مانو» گفته می‌شود و از نسلی به نسلی دیگر انتقال می‌یابد. جوان ترها هنگام سلام و احوالپرسی با بزرگ ترها، جلوی آن‌ها تعظیم می‌کنند، دست شان را می‌گیرند و روی پیشانی خود می‌گذارند. در این حالت، جوان ترها معمولاً از بزرگ ترها می‌خواهند که برایشان دعا کنند. با این حال، هر کسی به این سنت عمل نمی‌کند و بستگی به این دارد که فرد در کودکی آن را یاد گرفته باشد یا خیر.
هر ساله در آخرین یکشنبه‌ی ماه نوامبر، تایلندی‌ها یک ضیافت بزرگ به راه می‌اندازند که تنها مهمانان آن هزاران میمون ماکاک هستند. این جشن با انجام حرکات نمایشی توسط افرادی با لباس میمون انجام می‌شود و بعد از آن میمون‌ها را به آنجا می‌آورند. انواع مختلفی از میوه‌ها و سبزیجات روی میز‌ها وجود دارد و میمون‌ها آزادند که هر چه می‌خواهند بخورند.
تایلندی‌ها احترام زیادی برای میمون‌ها قائل اند و معتقدند این حیوانات برای آن‌ها خوش شانسی می‌آورند. قدمت این علاقه و احترام فراوان به میمون‌ها به ۲ هزار سال قبل بازمی گردد.
حدود یک هفته پیش از برگزاری مراسم ازدواج، دوستان، خانواده و تقریباً هر کسی می‌تواند جلوی خانه‌ی پدر و مادر عروس آینده حاضر شود و شروع به پرتاب کردن چیز‌های مختلفی کند. معمولاً چیز‌هایی را پرتاب می‌کنند که دیگر نیازی به آن‌ها ندارند، مثل بشقاب و چیز‌های دیگری از جنس چینی یا سرامیک. با این حال، پرتاب شیشه یا آینه پذیرفته نیست، چون معتقدند این کار بدشانسی می‌آورد.
بعد از این کار، عروس و داماد آینده باید همه‌ی چیز‌هایی که شکسته را باهم جارو و جمع کنند. این کار که باید حتماً به همراه یکدیگر انجام شود، کارکرد نمادین دارد و به این معنی است که آن‌ها تا پایان عمر باید باهم با مشکلات رو به رو شوند و آن‌ها را حل کنند.
مردم بوسنی برای جشن گرفتن آغاز بهار در کنار رودخانه‌ی بوسنا به دور هم جمع می‌شوند و آتش‌های بزرگی برپا می‌کنند. روی این آتش‌ها ماهیتابه‌های چدنی بزرگی می‌گذارند که داخل آن‌ها نیمرو درست می‌کنند. صد‌ها تخم مرغ استفاده می‌شود تا به همه‌ی شرکت کنندگان جشن نیمرو برسد. این جشن از هنگام طلوع آفتاب آغاز می‌شود و تخم مرغ‌ها نماد یک زندگی تازه هستند چرا که با آمدن بهار هوا رو به گرمی می‌رود.
پنیر غلتانی تپه‌ی کوپر یک مسابقه‌ی بسیار محبوب است که هر ساله در شهر گلاستر ِ انگلیس برگزار می‌شود. در این مسابقه از یک قرص پنیر استفاده می‌شود که بین ۳ تا ۴ کیلوگرم وزن دارد. قرص پنیر می‌تواند با سرعت ۱۱۲ کیلومتر بر ساعت حرکت کند و شرکت کنندگان باید از یک تپه‌ی ۱۸۲ متری پایین بروند تا به قرص پنیر برسند. برنده کسی است که زودتر از بقیه به پایین تپه برسد و قرص پنیر هم به او تعلق می‌گیرد.
شیب تپه بسیار زیاد است و به همین دلیل بسیاری از شرکت کنندگان روی زمین می‌افتند و حتی دست و پای بعضی از آن‌ها می‌شکند. تصور می‌شود این مسابقه دست کم ۶۰۰ سال قدمت داشته باشد، اما اولین مدرک ثبت شده درباره‌ی آن متعلق به سال ۱۸۲۶ است.
مسابقه‌ی انجماد موی چشمه‌های آب گرم اکلیپس نوردیک، یک برنامه‌ی سالانه است که هر کسی می‌تواند در آن شرکت کند. در آنجا دمای هوا به منفی ۲۰ درجه سانتیگراد می‌رسد، اما شرکت کنندگان درون چشمه‌های آب گرم قرار دارند. اولین کاری که باید انجام دهید این است که سر خود را درون آب داغ فرو کنید و مطمئن شوید موهایتان کاملاً خیس شده و در حالت مناسبی قرار دارد. بعد از آن سر خود را آنقدر بیرون از آب نگه می‌دارید تا همه‌ی موهایتان، از جمله‌ی مو‌های صورت تان، مثل ابرو‌ها و ریش یخ بزند.
توصیه می‌شود دست‌های خود را هر از گاهی در آب فرو ببرید تا گرم بمانند. وقتی موهایتان به طور کامل یخ زدند، می‌توانید زنگی که در کنار چشمه قرار دارد را به صدا درآورید تا برگزارکنندگان مسابقه از شما عکس بگیرند.
طبق سنت، دست‌های کسی که تولد او است را از پشت نگه می‌دارند و اطرافیانش صورت او را در کیک فرو می‌برند. این کار برای این است که اولین گاز از کیک نصیب کسی شود که تولد او است و در همان حین بقیه یکصدا می‌گویند: «موردیکا! موردیکا! موردیکا!» یعنی «گاز بزن».
