اگرچه مورچه خواران دارای برخی ویژگی‌های فیزیکی مشابه با موریانه خوار‌ها هستند، اما تفاوت‌های فاحشی دارند؛ مثلا مورچه خواران دارای گوش‌های کمی خزدار و کوتاه هستند، در حالی که گوش موریانه خوار‌ها تقریباً بدون خز و بلند است.
به گزارش فرادید، مورچه خوار بخشی از زیر راسته Vermilingua است که به درستی به معنای "کرم زبان" است. چهار گونه مورچه خوار وجود دارد: مورچه خوار غول پیکر، مورچه خوار ابریشمی، تاماندوآ شمالی و تاماندوآ جنوبی. مورچه خواران در سراسر آمریکای مرکزی و جنوبی به وفور یافت می‌شوند، به جز مورچه خوار غول پیکر که در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه آسیب پذیر طبقه بندی می‌شود.
مورچه خواران اغلب با دو حیوان خرطومی یعنی موریانه خوار (خوک خاکی) و اکیدنا یا مورچه خوار خارپشتی اشتباه گرفته می‌شوند. موریانه خوار‌ها پستانداران کوچک آفریقایی، بخشی از خانواده Orycteropodidae هستند.
اگرچه مورچه خواران دارای برخی ویژگی‌های فیزیکی مشابه با موریانه خوار‌ها هستند، اما تفاوت‌های فاحشی دارند؛ مثلا مورچه خواران دارای گوش‌های کمی خزدار و کوتاه هستند، در حالی که گوش موریانه خوار‌ها تقریباً بدون خز و بلند است. اکیدنا‌ها نیزکه اغلب به آن‌ها "مورچه خوار خاردار" گفته می‌شود، پستانداران تخمگذار استرالیا و گینه نو هستند.
در این گزارش حقایق جذابی راجع به مورچه خوار‌ها بیان کردیم که دیگر با انواع حیوانات خرطوم دار اشتباه گرفته نشوند:
نام: مورچه خوار
نام علمی: Vermilingu
میانگین طول عمر در طبیعت: ۱۰ تا ۱۵ سال
میانگین طول عمر در اسارت: تا ۲۶ سال
وضعیت فهرست قرمز IUCN: مورچه خوار غول پیکر: آسیب پذیر. مورچه خوار ابریشمی: کمترین نگرانی؛ تماندوا شمالی: کمترین نگرانی؛ تاماندوای جنوبی: کمترین نگرانی
جمعیت فعلی: نامشخص
مورچه خواران از زبان خود به عنوان ابزار اصلی برای جمع آوری غذا استفاده می‌کنند. این اندام می‌تواند تا دو فوت طول داشته باشد و با برجستگی‌های کوچک و خاردار و بزاق چسبنده پوشیده شده است. شکل و طرح زبان به مورچه خوار اجازه می‌دهد تا آن را به سمت پایین در فضا‌های باریکی که مورچه‌ها و موریانه‌ها در آن زندگی می‌کنند، حرکت دهد. مورچه‌ها و تپه‌های موریانه از گزند مورچه‌خوار که غذای خود را با حرکت سریع زبان می‌گیرد و صد‌ها مورچه را در یک زمان می‌بلعد، در امان نیستند.
اگرچه آن‌ها چهار پا دارند، اما فقط روی انگشتان جلویی پنجه چنگال وجود دارد. جالب اینجاست که مورچه خواران هنگام راه رفتن، پا‌های خود را به صورت توپ‌های مشت مانند می‌پیچند تا از پنجه‌ها محافظت و از کدر شدن آن‌ها جلوگیری کنند. مورچه خواران همراه با زبان طراحی شده هوشمندانه خود از چنگال‌های تیغ مانند و تیز خود برای اهداف بسیاری استفاده می‌کنند. این پنجه‌ها فوق العاده خطرناک هستند. آن‌ها بهترین دفاع مورچه خوار در برابر حملات هستند.
گربه‌های بزرگ مانند پوما و جگوار شکارچیان اصلی مورچه خواران هستند. مورچه خواران در هنگام خطر روی پا‌های عقب خود می‌ایستند و از پنجه‌های خود برای بریدن و ناقص کردن استفاده می‌کنند. مورچه خواران همچنین از چنگال‌های خود برای شکستن لانه‌های باز حشرات و پیدا کردن غذا در داخل آن‌ها استفاده می‌کنند.
مورچه خوار غول پیکر به طور متوسط تا ۳۰۰۰۰ مورچه و موریانه را در روز می‌خورد. آن‌ها از حرکات سریع تکان دادن برای برداشتن و مکیدن غذای خود استفاده می‌کنند که تا چند صد ضربه در دقیقه می‌شود. با این حال، مورچه خواران موارد دیگری را در رژیم غذایی روزانه خود قرار می‌دهند. آن‌ها به خوردن میوه ها، تخم پرندگان، مجموعه‌ای از کرم‌ها و حشرات و حتی زنبور‌ها معروف هستند. مورچه خواران زیاد آب نمی‌نوشند و معمولا آب مورد نیاز خود را از غذا دریافت می‌کنند.
در اصطلاح علمی، حیوانی که اصلاً دندان ندارد، به عنوان بی دندان شناخته می‌شود. تنبل‌ها و آرمادیلو‌ها نیز اینچنین هستند. به نظر نمی‌رسد که نداشتن دندان برای مورچه خواران مشکلی ایجاد کند، زیرا زبان و چنگال آن‌ها تمام کار‌ها را در مورد جستجوی غذا انجام می‌دهند. خرطوم آن‌ها نیز به زبان کمک و مانند یک پمپ کار می‌کند تا حشرات را نگه دارد و آن‌ها را با حرکت مکیدن به سمت پایین هدایت کند.
از آنجایی که آن‌ها از مورچه‌ها و موریانه‌ها تغذیه می‌کنند، نیازی به دندان نیست، زیرا گوشت سفت برای جویدن یا گاز گرفتن ندارند.
وقتی صحبت از پستانداران ساکن خشکی می‌شود، مورچه خوار کمترین دمای بدن را دارد، تقریباً ۸۹.۶ درجه فارنهایت. این احتمالاً به دلیل این واقعیت است که غذای اصلی آن‌ها علیرغم مقادیر زیادی که مصرف می‌کنند، ارزش غذایی یا انرژی کمی دارد. با این حال، بدن آن‌ها با صرفه جویی در انرژی تا جایی که ممکن است با محیط سازگار می‌شود. مورچه خواران به آرامی حرکت می‌کنند، بیشتر روز می‌خوابند و از خز و دم خود برای حفظ گرمای بدن استفاده می‌کنند. اینکه یک مورچه خوار را در فعالیت‌های شدید مانند کوهنوردی، دویدن یا شنا برای مدت طولانی ببینید بسیار نادر است.
مورچه خوار‌ها معمولاً حیواناتی هستند که تنهایی زندگی می‌کنند، اما در طول فصل جفت گیری با هم جمع می‌شوند. بعد از عمل جفتگیری نر‌ها خانواده را ترک می‌کنند در حالی که ماده‌ها حدود دو سال با فرزندان خود به زندگی و سفر ادامه می‌دهند. وقتی زمان زایمان فرا می‌رسد، ماده‌ها در وضعیت عمودی زایمان و از دم خود برای حمایت و مراقبت نوزاد استفاده می‌کنند. آن‌ها در هر زایمان فقط یک بچه به دنیا می‌آورند و به نوزادان تازه متولد شده توله می‌گویند.
توله‌ها تا زمانی که به اندازه کافی قوی شوند که به تنهایی راه بروند، بر پشت مادرشان سوار می‌شوند. مورچه خواران هنگامی که به طور کامل رشد می‌کنند و می‌توانند در طبیعت زنده بمانند، مادران خود را ترک می‌کنند.
در بیشتر مواقع نمی‌بینید که یک مورچه خوار سریع‌تر از حد معمول حرکت می‌کند. حتی آن‌هایی که بیشتر وقت خود را در میان شاخه‌های درخت می‌گذرانند، هرگز بیشتر از لم دادن یا خزیدن با سرعت حلزون دیده نمی‌شوند.
با این حال، اگر بترسند یا احساس خطر کنند، می‌توانند نسبتا سریع، تا ۳۰ مایل در ساعت بدوند. مورچه خواران اگر گوشه گیر شوند و نتوانند فرار کنند، روی پا‌های عقب خود می‌ایستند و از پنجه‌های جلویی خود برای مبارزه استفاده می‌کنند. آن‌ها همچنین می‌توانند به راحتی شنا کنند و از درختان بالا بروند، اگرچه این امر چندان رایج نیست. به طور کلی، تنها آبی که آن‌ها به دنبال آن هستند کم عمق و گل آلود است تا در گرما حمام کنند یا خنک شوند.
در زیر راسته Vermilingua، چهار نوع متمایز مورچه خوار وجود دارد که به مورچه خوار غول پیکر، مورچه خوار ابریشمی، تاماندوآ شمالی و تاماندوآ جنوبی تقسیم می‌شوند. به طور کلی، آن‌ها از نظر ظاهری و رفتاری با تفاوت‌های جزئی تقریباً مشابه هستند. مورچه خوار غول پیکر که در صورت رشد کامل می‌تواند تا ۹۰ پوند وزن داشته باشد، گاهی اوقات به دلیل علائم و اندازه آن "خرس مورچه" نامیده می‌شود. ابریشمی که به نام پیگمی نیز شناخته می‌شود، بسیار کوچکتر و رنگ روشن تری دارد. این کوچکترین از چهار مورد است و بیشتر وقت خود را روی درختان می‌گذراند.
تاماندو‌های شمالی که در نواحی استوایی آمریکای مرکزی زندگی می‌کنند، رنگ سیاهی بر روی شانه‌ها و تنه خود دارند و مانند تاماندو‌های ابریشمی، عمدتاً درختی هستند.
تاماندو‌های جنوبی را می‌توان در مکان‌هایی مانند ونزوئلا، ترینیداد و اروگوئه یافت. آن‌ها علائم مشابهی با بستگان شمالی خود دارند و در مناطقی با جنگل‌های انبوه زندگی می‌کنند.
متأسفانه مورچه خوار غول پیکر از دست انسان‌ها رنج زیادی می‌برد. به ویژه جمعیت‌های آمریکای جنوبی که توسط IUCN به عنوان گونه آسیب پذیر طبقه بندی شده اند، قربانی سوزاندن مزارع نیشکر شده اند. آن‌ها علاوه بر تلفات و جراحات ناشی از آتش سوزی، در تصادف با اتومبیل‌ها ودرحمله سگ‌ها نیز کشته می‌شوند IUCN می‌گوید: مورچه خواران غول پیکر برای مصارف خورد و خوراک و به عنوان آفت حیوانات خانگی و یا برای تجارت غیرقانونی در برخی از مناطق محدوده خود شکار می‌شوند.
مشخص نیست که چه تعداد مورچه خوار غول پیکر در حیات وحش باقی مانده اند، اما قطعاً به طور باورنکردنی «غیر معمول تا کمیاب» هستند.
