تفال به حافظ امروز شنبه ۲۱ آبان ماه ۱۴۰۱

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

روزگاریست که ما را نگران می‌داری

مخلصان را نه به وضع دگران می‌داری

گوشه چشم رضایی به منت باز نشد

این چنین عزت صاحب نظران می‌داری

ساعد آن به که بپوشی تو چو از بهر نگار

دست در خون دل پرهنران می‌داری

نه گل از دست غمت رست و نه بلبل در باغ

همه را نعره زنان جامه دران می‌داری‌

ای که در دلق ملمع طلبی نقد حضور

چشم سری عجب از بی‌خبران می‌داری.

چون تویی نرگس باغ نظر‌ای چشم و چراغ

سر چرا بر من دلخسته گران می‌داری

گوهر جام جم از کان جهانی دگر است

تو تمنا ز گل کوزه گران می‌داری

پدر تجربه‌ای دل تویی آخر ز چه روی

طمع مهر و وفا زین پسران می‌داری

کیسه سیم و زرت پاک بباید پرداخت

این طمع‌ها که تو از سیمبران می‌داری

گر چه رندی و خرابی گنه ماست، ولی
عاشقی گفت که تو بنده بر آن می‌داری

مگذران روز سلامت به ملامت حافظ

چه توقع ز جهان گذران می‌داری

شرح لغت: چشم رضا: دیده‌ی خشنودی/باید پرداخت: باید تهی کرد

تفسیر عرفانی:

هر آن کس که در وادی عشق قدم گذارد، نمی‌تواند از عشق دوست رهایی یابد؛ چرا که عشق او جامه بر تن می‌دراند و مست شراب دوست می‌سازد، حال آن که این موضوع از سوی دوست به سالکان می‌رسد و او این عشق را از ازل در وجود سالکان درگاهش قرار داده است.

تعبیر غزل:

عاشق و دلداده‌ی کسی هستی که کسانی به جز شما هم به او نظر دارند. اگر او را دوست داری دقت داشته باش که آیا او هم این گونه است یا خیر! اگر همسو نبود صرف نظر کن.