تفال به حافظ ۱۷ بهمن ماه ۱۴۰۰؛ کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم

جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم

عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است

کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم

رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنیم

سر حق بر ورق شعبده ملحق نکنیم

شاه اگر جرعه رندان نه به حرمت نوشد

التفاتش به می‌صاف مروق نکنیم

خوش برانیم جهان در نظر راهروان

فکر اسب سیه و زین مغرق نکنیم

آسمان کشتی ارباب هنر می‌شکند

تکیه آن به که بر این بحر معلق نکنیم

گر بدی گفت حسودی و رفیقی رنجید

گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم

حافظ ار خصم خطا گفت نگیریم بر او

ور به حق گفت جدل با سخن حق نکنیم

شرح لغت: ازرق: به فتح اول و سکون دوم و فتح سوم کبود /مطلق: مطلقا وبی قید و شرط /معلق: فروریخته و سرنگون شده

تفسیر عرفانی:

بد کسی را نمی‌گوییم و به باطل توجهی نداریم، به کسی هم تهمت نمی‌زنیم و به صوفیگری تظاهر نمی‌کنیم. مقصود او از این شعر این است که عاشقان درگاه دوست، راه و رسم بدی را در خود نابود می‌سازند و در دل و جان ذره‌ای به بدی نمی‌اندیشند، چرا که کار ناپسند، دل عاشق را در هم می‌پیچد و مانع وصالش به مراد می‌شود.

تعبیر غزل:

اگر شادی واقعی را طالبی، به دنبال عشق راستین باش که تو را به کمالات والای روحانی برساند. بدان که اگر با تمام خلوص نیت این راه را انتخاب کنی، خداوند تو را تنها نمی‌گذارد و در این راه یار  و مددکار تو خواهد بود. پس به خداوند امیدوار باش و از مشکلات هراسی نداشته باش.