گروه واژه‌گزینی فرهنگستان زبان و ادب فارسی از چگونگی ساخت و تغییرات واژه «لواش» در طول تاریخ نوشته است.
به گزارش ایسنا، صفحه این گروه در توضیحی درباره «نان لواش» آورده است: ««لواش» ظاهرا ترکی است. به لِواش و لَباش نیز شهرت دارد.
در ایران به شکل‌های گوناگون پخت می‌شود. فرهنگ جهانگیری در یکی از معانی «لاوَک» می‌نویسد: نانی بُوَد تُنُک، که آن را لواش نیز گویند. قدمت این نان از حضور آن در شعر برخی شاعران مانند مولانا و نزاری پیداست.
اولیا چلبی، جهانگرد عثمانی، در ۱۶۵۵ به نان لواش در قزوین اشاره کرده، و شاردن نیز از آن به نام لواچ یاد کرده‌است.
گویا لواش در تهران تا اواخر قرن نوزدهم نبود و آن را از روستا‌های اطراف به‌عنوان سوغات می‌آوردند. در اواسط ۱۹۸۰ نانوایی‌های لواش تنور‌هایی نصب کردند که هم‌تراز زمین بودند و کارگران هم نشسته کار می‌کردند. این نان به «لواش زمینی» شهرت داشت.
منابع: فرهنگ جهانگیری؛ لغت‌نامه دهخدا؛ فرهنگ ریشه‌شناختی زبان فارسی؛ «تاریخ نان در ایران» (ویلِم فلور)، متن گفت‌وگوی علی بلوکباشی تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم (نوشته جعفر شهری)»
