البته که همه‌ی حضورش در آنتورپ با نیمکت نشینی همراه نبود؛ او بازی‌های خوبی حتی در مسابقات اروپایی به نمایش گذاشت، اما هیچ گاه از سوی کادر فنی تیم به خوبی دو دروازه بان دیگر یعنی بویتز فرانسوی و دی وولف بلژیکی حمایت نشد.
با این حال برای علیرضا بیرانوند نا امیدی معنایی ندارد. او می‌جنگد تا دوباره در فوتبال بلژیک بازی کند، چون از بچگی یاد گرفته برای رسیدن به خواسته‌ها باید زحمت کشید و مبارزه کرد و حق چیزی نیست که دو دستی تقدیم شود بلکه برای رسیدن به آن باید از جان مایه گذاشت.
علیرضا بیرانوند می‌تواند یکی از مهره‌های کلیدی تیم ملی برای صعود به جام جهانی ۲۰۲۲ باشد. منتظر بوسه‌های او به روی توپ هستیم. همانند جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه وقتی پنالتی کریس را مهار کرد. تیم ملی برای صعود به جام جهانی راه سختی را پیش رو دارد، اما وقتی انگیزه و آمادگی بالای بازیکنانی، چون علیرضا بیرانوند را می‌بینیم به این صعود با همه سختی‌ها امیدوار می‌شویم. به خصوص که با معنا و مفهموم رقابت در فوتبال آشنا هستند و آنرا به خوبی درک کرده اند.
بی تعارف اسکوچیچ وقتی شادمانه از صعود تیم ملی به جام جهانی ۲۰۲۲ حرف می‌زند رویا بافی نمی‌کند. او تیمی دارد از خط دروازه تا نوک خط حمله که در اروپا هم جز بهترین‌ها هستند. از علیرضا بیرانوند گرفته که در جام جهانی پیشین با نمایش‌های درخشان خود خیلی‌ها را متوجه‌ی خود کرد تا مهدی طارمی که این فصل در پورتو با ۱۶ گل و ۱۱ گل موثرترین بازیکن این تیم پرتغالی بود. این کری خوانی علیرضا بیرانوند هم بی دلیل نیست. او می‌گوید به اردوی تیم ملی آمده تا بار دیگر مرد شماره‌ی یک تیم ملی باشد و به کادر فنی تیم باشگاهی اش ثابت کند در مورد او اشتباه تصمیم می‌گیرند.
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
شباهتهای قائد بغداد و پیشوای برلین؛ از میل به ویرانگری تا قهرمان پرستی
