پسران میلیون‌دلاری ایران به درد می‌خورند؟

تیم ملی ایران مهیا می‌شود تا ۱۳ خرداد به‌طور رسمی، بازی‌های برگشت مرحله انتخابی جام جهانی را برگزار کند. ملی‌پوشان ایران در دور رفت گروه سوم انتخابی، آن‌طور‌که باید و شاید خودی نشان ندادند و در عین ناباوری برابر دو تیم عراق و بحرین شکست خوردند. همان دو شکست حالا ایران را در جدول رده‌بندی این گروه در رتبه سوم قرار داده است. در‌واقع ایرانِ شش‌امتیازی با عراق صدرنشین پنج و با بحرین رده‌دومی چهار امتیاز اختلاف دارد.

با توجه به اینکه از هر گروه انتخابی تیم اول به‌صورت مستقیم و چهار تیم برتر دوم گروه‌های مختلف هم به دور بعدی صعود می‌کنند، این نگرانی به وجود آمده که نکند ایران با این‌همه ستاره، حتی نتواند از مرحله اول انتخابی صعود کند. با وجود چنین نگرانی‌ای پارامتر‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد ایران از هر دو تیم بالانشین این جدول یعنی عراق و بحرین بهتر است.

یک بازی کمتر

در مقایسه با تیم‌های حاضر در این گروه، ایران یک بازی کمتر دارد. شاگردان اسکوچیچ از چهار بازی شش‌امتیازی هستند، ولی دو رقیب جدی آن‌ها هر دو پنج بازی کرده‌اند. این به آن معنی است که اگر روز ۱۳ خرداد ایران از سد هنگ‌کنگ عبور کند، آن وقت ۹‌امتیازی می‌شود و هم‌ردیف بحرین رده‌دومی قرار می‌گیرد؛ این اولین زنگ خطری است که برای بحرین به صدا درمی‌آید، چون ایران یک بازی رودررو با بحرین دارد و در صورت برتری در آن بازی، جای این تیم را در رده دوم می‌گیرد.

اگر ایران بازی پنجم را انجام دهد و ببرد، آن‌وقت با عراق هم فقط دو امتیاز اختلاف پیدا می‌کند. پرواضح است که اگر ایران در بازی رودررو با عراق که آخرین بازی مرحله گروم سوم است، برنده از زمین خارج شود، جای این تیم را در صدر هم می‌گیرد (به فرض برتری برابر کامبوج). پس مشخصا و با وجود اعطای میزبانی به بحرین، ایران ابتکار‌عمل را در دست دارد و نیازی نیست کارش به، اما و اگر کشیده شود. برتری ایران در بازی نخست مرحله برگشت، به معنی افزایش فشار روی دو رقیب مستقیمش در این گروه است.

اختلاف ۲ و ۳ برابری

درست است که در فوتبال چیزی قابل پیش‌بینی نیست، ولی مشخصا سطح فنی فوتبال ایران از دو تیم عراق و بحرین بالاتر است. این برتری البته با فلسفه مربی باید در زمین پیاده شود؛ چراکه اگر بینش درستی در این زمینه وجود نداشته باشد، می‌شود همان بازی‌های مرحله رفت که ایران با وجود سطح بالا نسبت به دو رقیب، هر دو بازی را مقابل آن‌ها باخت.

با وجود این وضعیت ایران در رنکینگ فیفا اصلا قابل مقایسه با دو تیم عراق و بحرین نیست، به‌طوری‌که با عراق دو‌برابر و با بحرین در این جدول سه‌برابر اختلاف دارد! ایران درحال‌حاضر تیم سی‌و‌یکم دنیاست. عراق در رده ۶۸ ایستاده و بحرین هم در رده ۹۹ جاخوش کرده است. با توجه به اینکه رنکینگ فیفا برحسب امتیاز‌های مشخص در بازه زمانی دقیقی به دست می‌آید، این موضوع گواه این است که ایران از هر دو رقیب بهتر نتیجه گرفته است و جایی برای نگرانی ندارد. وضعیت در رده‌بندی آسیا هم تقریبا همین‌گونه است؛ ایران فعلا جزء دومین تیم برتر آسیاست، درحالی‌که عراق در رده هفتم و بحرین در رده هفدهم قرار گرفته است! جایگاه سه تیم مذکور در فوتبال آسیا به‌خوبی مشخص است.

اختلاف نجومی‌

نمی‌شود وقتی که باشگاه‌های ایرانی در لیگ قهرمانان به مصاف رقبای متمول می‌روند، این موضوع را در بوق و کرنا کرد که باشگاه‌های ایرانی دست خالی به مصاف رقبای گردن‌کلفت می‌روند، ولی وقتی پای تیم ملی در میان باشد سکوت کرد! اختلاف قیمت بازیکنان ایرانی با بازیکنان عراق و بحرین آن‌قدر زیاد است که قابل‌مقایسه نیست.

در مجموع ایران با داشتن ستاره‌های میلیون دلاری نزدیک به ۷۰ میلیون دلار قیمت دارد (با درنظرگرفتن قیمت اکثر بازیکنانی که شانس بازی در تیم ملی را دارند)؛ درحالی‌که عراق نزدیک به ۱۱‌میلیون دلار، ارزش بازیکنانش است و بحرین هم که به زحمت به چهار میلیون دلار برسد. پس اگر ستاره‌های میلیون‌دلاری ایران در این مقطع به کمک تیم ملی نیایند، چه زمانی قرار است به درد بخورند؟

اتفاقا برگ برنده در همین نکته نهفته است که بسیاری از ستاره‌های میلیون‌دلاری تیم ملی ایران تجربیات آسیایی و بین‌المللی بیشتری در مقایسه با دو رقیب دارند. فارغ از تعداد لژیونر‌های تیم ملی ایران فقط کافی است به این نکته اشاره شود که بیشتر بازیکنان دعوت‌شده به تیم ملی از پرسپولیس هستند؛ باشگاهی که در چند سال اخیر راه رسیدن به جمع چهار تیم پایانی و دو بار هم راه رسیدن به فینال آسیا را آموخته است. زمان استفاده از این تجربیات بین‌المللی فرا‌نرسیده است؟