فاصله یک سانتی‌متر حیات با سطح قمر مشتری!

تا پیش از این، دانشمندان تصور می‌کردند که هرگونه نشانه‌ای از حیات در "اروپا"، قمر مشتری، باید در عمق زیادی نسبت به سطح آن پنهان شده باشد، چرا که این قمر در معرض تشعشعات قرار گرفته است. اما نتایج مطالعه‌ جدیدی حاکی از آن است که حیات احتمالاً تنها یک سانتی‌متر از سطح "اروپا" فاصله دارد.

به گزارش ایسنا، به نقل از ژورنال Nature Astronomy، بر اساس نتایج حاصل از یک مطالعه‌ مبنی بر مدل‌سازی رایانه‌ای در ایالات متحده، به نظر می‌رسد نشانه‌های حیات بلافاصله در زیر سطح اروپا، قمر مشتری، پنهان شده باشند، به طوری که احتمالاً تنها یک سانتی‌متر از سطح این قمر فاصله دارند.

تا پیش از این، دانشمندان تصور می‌کردند که هرگونه نشانه‌ای از حیات در اروپا، باید در عمق قابل ملاحظه‌ای نسبت به سطح آن پنهان شده باشد، چرا که این قمر در معرض پرتوهای رادیواکتیو قرار دارد. براساس این دیدگاه، هرگونه کاوشگری که به این قمر فرستاده شود، باید چندین متر در سطح آن حفاری انجام دهد تا نشانه‌های حیات را بیابد.

پژوهشگران در این مطالعه‌ی جدید، سرعت نابود شدن اسیدهای آمینه – واحدهای سازنده‌ی حیات – توسط پرتوهای رسیده به سطح این قمر را مورد بررسی قرار دادند. محققان در ادامه دریافتند که این اسیدهای آمینه می‌توانند در عمقی با فاصله‌ی تنها ۱ تا ۳ سانتی‌متر از سطح قمر، در مناطق قطبی، به مدت 10 میلیون سال دوام بیاورند. این یافته نشان می‌دهد که هرگونه مأموریت فضایی که در آینده با هدف جمع‌آوری نمونه از سطح این قمر صورت بگیرد، باید قطب‌ها را هدف قرار دهد.

مقاله‌ای که این هفته به صورت آنلاین در ژورنال Nature Astronomy منتشر شد، به این نکته اشاره کرده که رد پاهای احتمالی حیات در اروپا، احتمالا تنها یک سانتی‌متر پایین‌تر از سطح آن قرار دارد. مناطق جوان در عرض‌های جغرافیایی متوسط تا بالا بر روی این قمر می‌توانند بهترین مکان‌ها برای جست‌وجوی چنین نشانه‌هایی باشند، که راهنمای مفیدی را برای مأموریت‌های فضایی آتی بر روی اروپا فراهم می‌کند.

چهارمین قمر کشف شده توسط گالیله، میزبان یک اقیانوس مایع زیر پوسته‌ یخی‌اش است، که آن را به یک هدف اصلی برای جست‌وجوی زیست فرازمینی تبدیل می‌کند. به رغم چنین امتیازی، اروپا در یک محیط تابشی خشن غوطه‌ور است، که به سرعت می‌تواند هرگونه ردپایی از مواد زیستی موجود بر روی سطح این قمر را از بین ببرد. این مسئله به شکل‌گیری این عقیده منجر شده بود که کاوشگر ارسالی از زمین به اروپا، باید چندین متر در پوسته‌ سخت این قمر حفاری نماید تا شاید بتواند به نمونه‌های زیستی قابل شناسایی دست پیدا کند - مأموریتی که در حال حاضر فراتر از ظرفیت‌های ما است.

تام نوردهایم(Tom Nordheim) و همکارانش مدلی از اثرات ذرات پرانرژی بر سطح اروپا طراحی کردند. آن‌ها در ادامه، برآوردهای خود را با داده‌های آزمایشگاهی حاصل از مطالعات بر روی سرعت نابود شدن اسیدهای آمینه توسط تشعشعات، مقایسه نمودند.

پژوهشگران دریافتند که در عرض‌های جغرافیایی متوسط تا بالا، آمینو اسیدها می‌توانند تنها ۱ تا ۳ سانتی‌متر زیر سطح اروپا، در طی یک دوره‌ی زمانی ۱۰ میلیون ساله، دوام آورده و هم‌چنان قابل شناسایی باشند. با این حال، در مناطق استوایی که بیشتر در معرض تابش قرار می‌گیرند، این عمق تا چند ده سانتی‌متر افزایش می‌یابد.

نویسندگان مقاله از نتایج حاصل چنین استنباط کرده‌اند که اگر کاوشگری در آینده به اروپا ارسال شود، احتمالاً مجبور نخواهد بود برای یافتن نشانه‌های بالقوه از حیات، حفاری‌های عمیقی انجام دهد. البته، به شرطی که ناحیه‌ی فرود کاوشگر به خوبی انتخاب شده باشد. مشاهدات صورت گرفته از سطح اروپا توسط یک مدارگرد یا پرواز کناری با قدرت کلوزآپ - شبیه آن‌هایی که که ناسا برای مأموریت Europa Clipper تدارک دیده است - کلید شناسایی چنین مناطقی خواهد بود.