چرا یک نفر پاسخ "خادم" را نمی‌دهد؟

"فدراسیون و کشتی گیرش باید چوب بخورند تا کسانی که مسئولیت دارند و باید سینه ستبر کنند و پاسخگوی افکار عمومی و هیجانات اجتماعی باشند، دیده نشوند. سیاسی کاری تا کجا؟"

به‌ گزارش ‌ایسنا، رسول خادم، رییس فدراسیون کشتی، مدیر و سرمربی امروز و قهرمان جهان و المپیک دیروز، اخیرا در اظهاراتی بی‌سابقه نسبت به بلاتکلیفی ورزشکاران، بی توجهی و سکوت مسئولان و پیامدهای خطرناک ادامه سیاست عدم رویارویی کشتی گیران ایران برابر کشتی گیران اسراییلی برای ورزش ایران، انتقاداتی صریح و بی پرده را نسبت به مسئولان سیاسی کشور وارد کرد و توضیح شفاف مسئولان و نه ادامه سیاست سکوت در این‌باره را خواستار شد.

۴۰ سال است ورزشکاران ایران بر اساس یک تصمیم، اجازه رقابت با ورزشکاران اسراییل را ندارند؛ سیاستی که نه تنها لطمه‌ای بر دشمن اشغالگر و صهیونیست وارد نکرده،‌ بلکه بیشترین خسارت و لطمه را بر پیکر ورزش ایران و کارنامه ورزشکاران بدقرعه ایرانی وارد کرده است.

سیاستی که با انواع و اقسام دروغ و توجیه در قبال نهادهای بین‌المللی ورزش برای فرار از رویارویی با ورزشکاران اسراییلی همراه بوده، فراری که ما آن را مایه افتخار خود می‌دانیم و نشانه‌ی ضعف و ذلت دشمن می‌پنداریم. جالب اینجاست این سیاست و رویکرد در قبال دشمن صهیونیست را در حالی ۴۰ سال پیش برده‌ایم که فقط در خلوت خودمان می‌دانیم این عدم رویارویی نه به دلیل آسیب دیدگی و ضعف ورزشکاران‌مان که بدلیل به رسمیت نشناختن "اسراییل" است، بی‌آنکه آن را با افتخار فریاد بزنیم و پای همه عواقبش هم بایستیم.

۴۰ سالی که هر وقت حتی یک اسراییلی در مسابقات بود، بجای اینکه دعا کنیم به قرعه آن‌ها بخوریم تا با صدای بلند فریاد نفرت‌مان را بر سرشان بکشیم و بگوییم ما شما را قبول نداریم که بخواهیم با شما مبارزه کنیم، لرزه بر تن مربی و ورزشکارمان می‌افتاد و دست به دعا می‌بردیم که مبادا با دشمن هم گروه شویم تا مجبور نشویم با هزار حیله و نیرنگ، یا با التماس مدرک پزشکی جور کنیم یا به ورزشکارمان بگوییم "باید ببازی". از رویارویی فرار کنیم و ببازیم تا قدرت‌مان را به دشمن نشان دهیم!

به هر شکل این سیاست و قدرت‌نمایی به زعم خودمان تا مسابقات جهانی کشتی زیر ۲۳ سال در لهستان که چند ماه پیش برگزار شد، به هر شکل ممکن ادامه داشت، اما این بار کشتی گیر روسی الاصل اسراییل بر خلاف انتظار نه تنها در همان دور نخست حذف نشد، بلکه حریف آمریکایی را شکست داد تا مربیان تیم‌ ‌ملی مجبور شوند بر سر کریمی که از حریف روس پیش بود فریاد بکشند "علیرضا باید ببازی". باختی که ما باز هم آن را نشانه قدرت خود و ضعف دشمن می‌دانستیم اما این‌بار داستان متفاوت از گذشته بود، با فشار برخی کشورهای خارجی بر IOC و اتحادیه جهانی کشتی در کنار تعریف و تمجید مقام های عالی‌رتبه سیاسی کشور از کریمی بخاطر باخت عمدی اش به حریف روس، پروژه تعلیق کشتی، ورزش اول ایران کلید خورد.

در میان بی‌تفاوتی و سکوت مسئولان نسبت به خطر تعلیق کشتی ایران، رسول خادم که یک سال و نیم پیش با بیشترین رای عضو هیات رییسه اتحادیه جهانی کشتی شده بود، از سر دلسوزی به وطن و کشتی، به تب و تاب افتاد تا با استفاده از قدرت نفوذ خود از تعلیق کشتی ایران و ضربه شدید بر پیکر ورزش ایران تا حد توان جلوگیری کند.

تجربه‌ای که خادم خاطره خوشی از آن ندارد "در حالی که فدراسیون در داخل کشور برای اجرای دستوری که در فرآیند تصمیم‌گیری آن هیچ کاره بوده، بازخواست می‌شود، نماینده فدراسیون در هیات رییسه اتحادیه جهانی کشتی، پیش هر کس و ناکسی باید خواهش کند که ورزش ملی کشورم را تعلیق نکنید. کشتی گیر جوان کشورم را محروم نکنید و مربی زحمتکشی که با دریافت ماهانه یکصد هزار تومان حقوق، عاشقانه به تربیت جوانان کشورم می پردازد را جریمه نکنید. آن وقت در داخل کشور همان مسئولان همیشه غایب، موج رسانه‌ای را هدایت می‌کنند که کدام تعلیق؟ اینها همه بزرگنمایی است!"

خادم به قول خود با سوزاندن همه بلیت‌هایش و با التماس به هر کس و ناکس جلوی تعلیق کشتی ایران را گرفت، کار بزرگ و ارزشمندی که نه تنها به چشم مسئولان تصمیم گیر نیامد بلکه عده‌ای نیز آن را یک شوی تبلیغاتی از جانب رییس فدراسیون کشتی ارزیابی کردند!

اما خادم زمانی که دید تهدیدات IOC و اتحادیه جهانی کشتی مبنی بر این که عدم تکرار رودررویی ورزشکاران ایران با ورزشکاران اسراییلی، تعلیق و محرومیت کشتی یا هر رشته ورزشی دیگر را در پی دارد، حتی باعث نشد کک مسئولان هم بگزد، این بار با صدایی بلندتر و ادبیاتی صریح ضمن انتقاد از ادامه سیاست سکوت مسئولان در این باره، تاکید کرد" اگر هدف ادامه این سیاست و رویکرد است، پس باید صادقانه آن را اعلام و عواقبش را بپذیریم در غیر این‌صورت راهبرد و سیاست جدیدی اعلام شود، چرا که رویدادهای جهانی و المپیک نزدیک است و خطر تعلیق جدی".

این که خادم این چنین بی پروا نسبت به ادامه سیاستی که حاصلی جز خسران و ضرر برای ورزش ایران نداشته، خواستار شفاف سازی و اعلام موضع صریح از سوی مسئولان می‌شود، نشان از وجود خطری جدی در راه ورزش ایران به نام تعلیق و محرومیت است که اگر سریعا دولت و مسئولان تدبیر به خرج ندهند، بزودی جامعه و ورزش ایران را دچار مشکلات جدی خواهد کرد.

در جایی که ضعف، انفعال و سوءمدیریت مسئولان فوتبال، حتی این حق را از ما گرفت که نتوانیم کشور ثالث را برای میزبانی از رقابت با تیم های عربستانی انتخاب کنیم، جسارت و مدیریت معدود افرادی مانند رسول خادم باید مورد توجه مسئولان قرار گیرد تا سایه " تعلیق" را با " تدبیر" از سر ورزش ایران کم کنند.

کشتی فعلا تعلیق نشد اما کریمی ۶ ماه، و جمشیدی مربی تیم‌ ‌ملی امید دو سال محروم شدند، خادم نیز پس از رفع تعلیق اعلام کرد از آنجا که هدفش از حضور در هیات رییسه اتحادیه جهانی، دفاع از جایگاه کشتی ایران و توسعه آن در جهان بوده و نه التماس و خواهش به دیگران برای تعلیق نشدن ایران، از ادامه‌ حضور در اتحادیه جهانی کنار می‌کشد!

اسراییل در حال قدرت گرفتن در کشتی و سایر رشته‌ها با استفاده از ورزشکاران دیگر کشورهاست، می‌توان با رویکردی منطقی‌تر که به سود کشورمان باشد، هم اعتراض‌مان را به شیوه‌ای بروزتر نشان دهیم و هم منافع‌مان را به خطر نیندازیم. انعطاف ناپذیری در تصمیم گیری مقابل دشمن، قطعا ما را در موضع ضعف و نه قدرت قرار خواهد داد.

زمان چندانی در اختیار نداریم، یک نفر باید پیدا شود و پاسخ خادم را بدهد!