مرتضی الویری؛ عضو شورای شهر تهران در روزنامه شرق نوشت: اوج تقابل شاه با کارشناسان کشور در سال ٥٢ قابل مشاهده است.
نگارنده با کارشناسان آن مقطع سازمان برنامه‌وبودجه صحبت کردم. ماجرا از اين قرار بوده که شاه دوست داشت مثل سياست‌هاي دولت احمدي‌نژاد، دلارهاي حاصل از گران‌شدن نفت را بي‌برنامه به واردات کالاهاي مصرفي اختصاص دهد و سازمان برنامه مخالف بود. البته آن‌موقع زور شاه نرسيد که سازمان را منحل کند، اما صراحتا مي‌گفت تعدادي کمونيست را در آنجا جمع کرده‌ايد تا چوب لاي چرخ مملکت بگذاريد!
به‌هرحال از سال ٣٨ تا ٥٦، پنج برنامه توسعه اجرا و ٨٧ ميليارد دلار هزينه شد. نرخ بي‌کاري يک‌رقمي و نرخ رشد اقتصادي هم دورقمي بود. اينکه توزيع درآمدها متوازن بود يا نه، سرفصل ديگري است، اما آن‌چه مدنظر نگارنده است، اين است که شخص شاه عمدتا مخالف برنامه‌ريزي بود و مي‌خواست قلدرمآبانه ديدگاه‌هاي خود را تحميل کند.
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعه‌بارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
شباهت‌های قائد بغداد و پیشوای برلین؛ از میل به ویرانگری تا قهرمان پرستی
