پیامدهای یک استیضاحِ بی‌موقع!

روزنامه «فرهیختگان» نوشت: وزارت راه و شهرسازی بیش از سایر نهادهای دولتی از فضای پسابرجام بهره برده است. قرارداد با بوئینگ و ایرباس در کنار پیوستن نخستین هواپیمای نو پس از حدود سه دهه به ناوگان هوایی کشور، همگی از نقاط قوت کارنامه آخوندی و دولت یازدهم هستند؛ نقاط قوتی که قاعدتاً روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری روی آنها حساب ویژه‌ای باز کرده است. با این توضیح می‌توان این گونه نیز به ماجرای استیضاح آخوندی نگریست که برخی از منتقدان دولت مشتاقند شاگرداول‌های کابینه را اخراج کرده تا در انتها با تیم ضعیف‌تری مقابله کنند.

سرانجام پس از فراز و فرودهای گسترده، طرح استیضاح عباس آخوندی وزیر راه  و شهرسازی دیروز از سوی هیات رئیسه مجلس شورای اسلامی، اعلام وصول شد. در هفته‌های اخیر در راهروهای پارلمان نام‌های متعددی برای قرار گرفتن در فهرست استیضاح‌ها به گوش می‌رسید، از چهره‌هایی چون فخرالدین دانش‌آشتیانی و محمد فرهادی وزرای آموزش و پرورش و علوم گرفته تا محمدرضا نعمت‌زاده وزیر صنعت، معدن وتجارت.

با این حال بسیاری از تحلیلگران با اشاره به مدت زمان باقیمانده تا پایان عمر دولت یازدهم بر این باور بودند که این شایعات بیشتر برای چانه‌زنی‌های سیاسی طراحی شده و منطقاً نباید منتظر تحرک خاصی برای به صحن کشیدن طرح استیضاح‌ وزرا باشیم. اما دیروز طرح استیضاح وزیر راه و شهرسازی برای بررسی در صحن اعلام وصول شد و طبق روند معمول آخوندی باید حدود ۱۰ روز دیگر و درست در میانه جلسات بررسی لایحه بودجه به صحن بهارستان برود و از کارنامه خود دفاع کند.

در این زمینه چند نکته حائز اهمیت است:

نخست اینکه با توجه به زمان ارائه طرح استیضاح کمتر شهروندی باور می‌کند که این طرح برای اصلاح امور وزارتخانه راه و شهرسازی تهیه و تدوین شده باشد. حدود سه ماه تا انتخابات ریاست‌جمهوری باقی است و تعطیلات ۱۵ روز سال نو نیز در پیش است. در این فضا به فرض اینکه استیضاح رأی بیاورد، سرپرست یا جانشین وزیر عملاً وقتی برای اصلاح برنامه‌ها یا در انداختن طرحی نو در این وزارتخانه را ندارد. از آن مهم‌تر وزیر جدید هنوز از گرد راه نرسیده در بهترین حالت باید مردادماه سال آینده مجدداً در بهارستان حاضر شده و از همین نمایندگان رأی اعتماد مجدد بگیرد. با این توضیحات باید تاکید کرد که این اقدام از حیث مباحث کارشناسانه کاملاً عبث بوده و تنها می‌تواند مانور قدرتی برای عزیزان منتقد دولت به شمار رود.

نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد بهانه‌های طرح استیضاح عباس آخوندی است. یکی از این بهانه‌ها به ماجرای تأسف‌‌بار تصادف قطار در استان سمنان برمی‌گردد؛ تصادفی که موجب قربانی شدن چند نفر از هموطنانمان شد. این حادثه با وجود همه پرسش‌هایی که برانگیخت، اما با بسیاری از حوادث چند ماه اخیر یک تفاوت عمده داشت. اگر به طور مثال در حادثه آتش‌سوزی پلاسکو هنوز هیچ‌یک از مسئولان حاضر به عذرخواهی نشده‌اند، در آن ماجرا از وزیر گرفته تا سایر مقامات مسئول از مردم عذرخواهی کرده ومسئولیت آن را پذیرفتند. محسن پورسیدآقایی، رئیس وقت راه آهن کشور نیز به سبب وقوع آن اتفاق از مقام خود استعفا کرد. بهانه دیگر این استیضاح داستان پرآب چشم مسکن مهر است. این پروژه مصداق انداختن سنگ در چاه و چاره‌جویی صدها کارشناس برای درآوردن آن از چاه است. قاعدتاً آخوندی نباید پاسخگوی مشکلات و نابسامانی‌های این طرح باشد.

فارغ از این بهانه‌جویی‌ها باید به مساله مهم دیگری نیز اشاره کرد. اگر به فضای اقتصادی کشور توجه کنیم درخواهیم یافت که وزارت راه و شهرسازی بیش از سایر نهادهای دولتی از فضای پسابرجام بهره برده است. قراردادهای میلیاردی با بوئینگ و ایرباس در کنار پیوستن نخستین هواپیمای نو پس از حدود سه دهه به ناوگان هوایی کشور، همگی از نقاط قوت کارنامه آخوندی و دولت یازدهم به‌شمار می‌آیند؛ نقاط قوتی که قاعدتاً حسن روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری روی آنها حساب ویژه‌ای باز کرده است. با این توضیح می‌توان این گونه نیز به ماجرا نگریست که برخی از منتقدان دولت مشتاقند به هر صورت ممکن شاگرداول‌های کابینه را اخراج کرده تا در انتها با تیم ضعیف‌تری مقابله کنند.

در پایان این نوشتار باید تاکید کرد که عیار مجلس دهم هنگام رأی اعتماد به رضا صالحی‌امیری، مسعود سلطانی‌فر و فخرالدین دانش‌آشتیانی وزرای ارشاد، ورزش و آموزش و پرورش آشکار شده است. بعید به نظر می‌رسد که استیضاح آخوندی با اقبال اکثریت نمایندگان مواجه شود. احتمالا تنها نتیجه این اقدام عقب افتادن بررسی لایحه بودجه ۱۳۹۶ در مجلس خواهد بود؛ لایحه‌ای که اگر دقیق و کارشناسانه مورد بررسی قرار نگیرد، مردم، کشور ونظام آسیب خواهند دید. امید که بحث‌ها و دغدغه‌های کارشناسی با مسائل سیاسی و جناحی آمیخته نشود و اقداماتمان گامی باشد برای ساختن فردایی بهتر برای این کهن‌دیار.