فرارو- 73 سال از تولد اسدالله ملک و 13 سال از مرگ او می گذرد. در سال 1337 او در در سن 17 سالگی در حالی به جمع نوازاندگان برنامه های گلها در رادیو راه یافت که ساز ویولن در آن دوران نوازندگان سرشناسی داشت. پرویز یاحقی، حبیب الله بدیعی، علی تجویدی و همایون خرم آنچنان فضای رادیو را از تکنوازی با این ساز اشباع کرده بودند که تنها خلاقیتی "ملک وار" می توانست جایی در آن میان باز کند.
به گزارش فرارو، اجرای قطعه «گریه لیلی» و چهارمضرابی در اصفهان با کوکی منحصر به فرد او را در رادیو بر سر زبانها انداخت و موجب همکاری اش با خوانندگان به نام آن دوره از جمله قوامی، گلپا، خوانساری و شجریان شد.
او از آخرین شاگردان ویولن استاد «ابوالحسن صبا» بود که در واپسین سال‌های حیات استاد، از او مشق نوازندگی گرفت به همین دلیل از نخستین نسل شاگردان ویولن صبا بین 20 تا 30 سال کوچک‌تر بود. ملک شناخت ریتم را از استاد حسین تهرانی آموخته بود به همین علت تهرانی که به غیر از ویولن استاد صبا، به ندرت در کنار ویولن‌نواز دیگری قرار گرفته بود با ویولن ملک همکاری می کرد.
ملک در تکنوازی ویولن سبکی پرآرایه و پرتزیین داشت. در نوازندگی جدای از تاثیری که از ویولن شاپور نیاکان گرفته بود می توان جملاتی از پرویز یاحفی و حبیب الله بدیعی را در آثار شناسایی کرد. اما با تمام این احوال او در تکنوازی سبک و شیوه ای منحصر به فرد داشت.
او حتی در به دست گرفتن ساز هم هیچ در بند قواعد کلاسیک و فرنگی نبود. ساز را با نوک چانه روی شانه نگه می‌داشت و آرشه را هم، قدری بالاتر از پاشنه آن، با شست و سه انگشت بزرگ در دست می‌گرفت و غالبا با همان نیمه بالایی آرشه کار خود را پیش می‌برد.
از میانه دهه 50 جنبشی در موسیقی ایرانی با رهبری نورعلی برومند و مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به راه افتاد و جوانانی که در این فضا رشد کردند در اواخر دهه 50 نبض موسیقی ایرانی را به دست گرفتند و پس از انقلاب موسیقی به اصطلاح «گلها» را به حاشیه راندند. ملک پس از انقلاب برای بازگشت این نوع از موسیقی تلاش های کرد اما چندان موفق نبود.
او در چنین روزی در سال 1320 در محله دروازه دولت تهران به دنیا آمد و در نهم بهمن‌ماه سال 1380 در اثر عارضه مغزی در 60سالگی از دنیا رفت و در قطعه هنرمندان به خاک سپرده شد.
پنجه های طلایی ملک بینظیر بودند.