انتخاب هیگل برای ایران به چه معناست؟

مجله فارن پالیسی در مقاله‌ای به بررسی تاثیرات انتخاب ریاست پنتاگون، بر آینده رویکرد آمریکا در قبال ایران پرداخته است.

به گزارش خبرگزاری مهر، پیتر فیور استاد علوم سیاسی دانشگاه دوک، پس از معرفی چاک هیگل، از مخالفان اقدام نظامی علیه ایران، به عنوان ریاست پنتاگون، در مقاله­ای در مجله فارن پالیسی با مطرح کردن فرضیاتی به بررسی احتمالات آینده سیاست دوره دوم ریاست جمهوری اوباما در مواجه با مسئله هسته­ای ایران پرداخته است.

فیور با فرض اینکه سیاستمداران جنگ­طلب و صلح­طلب آمریکایی برای رسیدن به راه­حلی مسالمت و در نتیجه آن تصمیم ایران برای کنار گذاشتن برنامه هسته­ای خود، حاضر به گفتگوی با یکدیگر شوند، می­نویسد در این حالت گفتگوی میان جنگ­طلبان و صلح­طلبان، گفتگویی میان کسانی که اعتقاد دارد اقدام نظامی علیه ایران عملی مطلوب است و کسانی که اعتقاد دارند اقدام نظامی علیه ایران عملی نامطلوب است، نخواهد بود، بلکه گفتگو میان دو گروه مخالف از سیاستمداران آمریکایی است که در این گفتگو جنگ­طلبان بر این باور هستند جنگی نامطلوب با ایران بهتر از کنار آمدن با یک ایران هسته­ای است و از سوی دیگر صلح­طلبان بر این باور هستند که کنار آمدن با یک ایران هسته­ای بهتر از استفاده از اقدام نظامی است.

بر این اساس و بر اساس مواضع "رسمی" واشنگتن، اوباما در کمپ جنگ­طلبان قرار می­گیرد. از سوی دیگر کارنامه سیاسی هیگل نشان­دهنده مواضع غیر خصمانه او است و می­توان وزیر دفاع جدید اوباما را در کمپ صلح­ طلبان قرار داد.

علاوه بر سوال فوق سیاستمداران جنگ­طلب و صلح­طلب آمریکایی به دنبال یافتن پاسخ برای سوال مهم دیگری هستند، چرا سیاستمداران آمریکایی تا این لحظه قادر به پیدا کردن راه­حلی مسالمت‌آمیز برای حل مسئله هسته­ای ایران نبوده­اند؟

صلح­طلبان، سیاست­های خصمانه آمریکا را مقصر می­دانند، به عقیده کمپ سیاستمداران صلح­طلب واشنگتن­نشین، آمریکا تا کنون با رد اقدامات مسالمت­آمیز ایران باب دیپلماسی و گفتگو را خراب کرده است و در این راه واشنگتن بیشتر زبانی تهدیدآمیز داشته، تلاشی برای ایجاد شرایط گفتگوی مستقیم انجام نداده، و در تحمیل تحریم­های یک‌جانبه علیه ایران زیاده‌روی کرده است.

از سوی دیگر جنگ طلبان، ناکافی بودن فشارها بر ایران را دلیل به نتیجه رسیدن مسئله هسته­ای ایران می­دانند، به عقیده کمپ سیاستمداران جنگ­طلب واشنگتن­نشین، تا کنون فشارها بر ایران به اندازه­ای نبوده است که ایران را وادار به عقب­نشینی کند و واشنگتن تا زمان تسلیم شدن ایران باید دیپلماسی قهری­تری در برابر ایران اتخاذ کند.

فیور بر اساس معرفی هیگل برای ریاست پنتاگون، دو سناریو احتمالی را برای سیاست دوره دوم اوباما در قبال ایران را تشریح می­کنند.

بر اساس سناریوی اول، اوبامای جنگ­طلب، هیگل صلح­طلب را برای ریاست بر پنتاگون انتخاب می­کند تا در روز موعود، یک صلح­طلب، مخالفین اقدام نظامی علیه ایران را در کنگره و پنتاگون را برای همراهی با اقدام نظامی علیه ایران متقاعد کند. از سوی دیگر تنها یک صلح­طلب مانند هیگل می­تواند افکار عمومی را متقاعد سازد که دولت اوباما تمام راه­های مسالمت­آمیز برای حل مسئله هسته­ای ایران را امتحان کرده است و تمامی راه­ها به بن­بست رسیده است و اکنون آمریکا راهی جز اقدام نظامی علیه ایران ندارد. فیور این فرض را صد در صد رد نمی­کند اما آن را بر اساس کارنامه سیاسی هیگل بعید می­داند.

بر اساس سناریو دوم، اوباما بر اساس مواضع به ظاهر جنگ­طلبانه­اش در قبال ایران، خواهان حل مسئله هسته­ای ایران از راهی مسالمت­آمیز است. فیور احتمال می­دهد گزینه هیگل، اوباما را از سمت اقدام نظامی علیه ایران به سمت کنار آمدن با یک ایران هسته­ای سوق دهد. انتخاب هیگل شاید بیانگر این موضوع باشد که اوباما به این نتیجه رسیده است که باید رویکرد خصمانه در برخورد با مسئله هسته­ای ایران را با رویکردی مسالمت­آمیز جایگزین کند.

طی روزهای آینده سنای آمریکا در مورد تایید یا رد هیگل برای تصدی ریاست پنتاگون تصمیم­گیری خواهد کرد. فیور معتقد است جلسه استماع هیگل و تصمیم­گیری در مورد گزینه معرفی شده برای پنتاگون به صورت غیر مستقیم می‌تواند جلسه تصمیم­گیری کنگره در مورد اقدام نظامی علیه ایران باشد.