تل‌آویو بزرگترین شهر اسراییل نیست، بیت المقدس دوبرابر آن وسعت دارد، اما اهمیت آن بسیار بیشتر یک سکونتگاه چهارصد هزار نفری است. تل‌آویو هم برای اسراییلی‌ها و هم برای فلسطینی‌ها نماینده دو مفهوم است: اولی به معنای فیزیکی آن به معنی مرکز اسراییل و مجموعه‌ای از بزرگراه‌ها و درختان نخل و دومی به مثابه جایی که در آن زندگی عادی به دور از تنش‌های ناشی از مناقشات جریان دارد. تل‌آویو از یک سو به خاطر ولنگاری و بی‌تفاوتی‌اش اسراییلی‌های مذهبی‌تر و ایدئولوژیک‌تر را به خشم می‌آورد و از سوی دیگر به خاطر آرامش و ثباتش فلسطینیان عصبانی از وضعیت اسفناک خویش را آزار می‌دهد.
به گزارش سرویس بین‌المللی فرارو به نقل از تایم از این روست که به صدا در آمدن آژیرهای حمله‌ی هوایی در این شهر در شب پنجشنبه تحول بسیار مهمی محسوب می‌شود. و همین جاست که گزارش‌های مبنی بر اینکه تل آویوی‌هایی که در شب آخر هفته به کافه‌ها رفته بودند وحشت‌زده زیز میزهایشان پناه گرفته‌اند اهمیتی از جنسی دیگر می‌یابد. جنگ بالاخره به تل‌آویو رسید.
نداو شوشن صاحب یک کافه روز جمعه گفت: "دیشب شب خلوتی بود، روزهای عادی مردم اینجا باید در صف بایستند تا نوبتشان شود." حالا دیگر خبری از صف نیست. مشتریان کافه به تعداد انگشتان دست هم نمی‌رسند. پیشخدمت کافه می‌گوید: "این یک صبح جمعه‌ی عادی نیست." خیابان‌ها اگرچه خالی نیستند، اما خبری هم از شلوغی و آسودگی هم درشان نیست. یک وکیل برای من تعریف می‌کند که صبح امروز شاهد ماجرای خاصی بوده، پیرمردی که با همسرش در منطقه‌ی جافا در حال عبور از خیابان بوده‌اند به دلیل ترمز ناگهانی تاکسی شوکه می‌شوند و پیرمرد سر راننده فریاد می‌کشد، رانند شیشه را پایین داد و گفت:"کوتاه بیا پیرمرد شاید امروز بمیریم." کارگران خارجی که شاهد این صحنه بودند زیر خنده می‌زنند. گویا همه چیز نسبی است. اما هیچ چیز واگیرتر و غیرمنطقی‌تر از ترس نیست.
در محل سفارت آمریکا که مشرف بر دریای مدیترانه، که یکی از دو موشک شلیک شده در ظهر جمعه در آن افتاد، زنی در برابر پنجره‌ای که برای رسیدگی به امور شهروندان آمریکایی تعبیه شده به از مسئول مربوطه می‌خواست تا عجله کند. مسئول از او پرسید که از کجا می‌آید.
زن جواب داد "مودعین"، شهری که مابین تل‌آویو و و بیت‌المقدس واقع شده است. او گفت: "نمیخواهم توی این وضعیت در تل‌آویو باشم."
مسئول جواب داد: "اینجا جای شما امن است."
زن اصرار داشت که: "خیر، تل‌آویو الان به هیچ وجه امن نیست."
تلویزیون پشت سر وی برنامه‌ای پخش می‌کرد که در
آن مجری با چهرههای عبوس در حال اجرای برنامه صبحگاهی برای کانال دو اسراییل
بودند. مهمان برنامه در حال ایراد توصیه‌هایی در مورد آرام کردن بچه‌ها
بود مجری مرد برنامه زیر میز رفته بود و روی توپهای زرد چهرههای خندان نقاشی می‌کرد.
روزنامه‌ی معاریو در رابطه با اصابت موشک‌های شلیک شده از غزه به تل‌آویو نوشت که
این موضوع "یک و نیم میلیون اسراییلی را در معرض آژیر حمله قرار می‌دهد."
برتری مطلق تجهیزات اسراییل به حماس آن چنان است که میدان اصلی نبرد را باید نبرد
روانی دانست. حماس و نیروهای جهاد اسلامی با پرتاب موشک به تل‌آویو در این نبرد
روانی موفق به کسب امتیاز شده‌اند.
نیروهای اسراییلی هم البته سراغ سلاح ارعاب رفته‌اند. روز پنجشنبه یک ناوچه‌ی اسراییلی توپی را به نزدیکی خانه‌ی اسماعیل هنیه پرتاب کرد تا نشان دهد دستش تا چه حد باز است. نیروهای دفاعی اسراییل در همین راستا به تبلیغ آمادگی نیروهای زمینی خود برای حمله می‌پردازد.
اما عمده‌ی تمرکز هر دو طرف بر موشک ها و قدرت تاثیر‌گذاریشان بر افکار عمومی واقع شده است. نظامیان حماس احتمالا تا ده هزار موشک در اختیار دارند و با وجود آنکه جنگنده‌های اسراییلی تاکنون تعداد زیادی از مقرهای پرتاب موشک این گروه را بمباران کرده‌اند باز هم از شامگاه جمعه تا طلوع خورشید 170 راکت به سوی اسراییل پرتاب شد. کمتر از نیمی از این راکت‌ها به اسراییل اصابت کردند و بقیه توسط سیستم ضدموشکی گنبد آهنین منهدم شدند.
در جنگ روانی موشک‌ها حماس بر موشک‌های فجر 5 تکیه کرده و اسراییل به سیستم ضد موشکی گنبد آهنینش، اما در این میان به نظر می‌رسد حماس تا حدود زیادی به اهدافش رسیده و اسطوره‌ی خدشه‌ناپذیری تل‌آویو را شکسته است، چرا که شاشان که پیشخدمت کافه‌ای در تل‌آویو است می‌گوید: "من اهل بعر شوا هستم. مردم آنجا به این چیزها عادت دارند و می‌دانند که چطور پناه بگیرند، امروز به آن جا برمی‌گردم. تل‌آویو دیگر امن نیست."
