روند انتخاب رئیس جمهور در آمریکا

ولی این برداشت که هر کسی می تواند برای این سمت اعلام آمادگی کند درست نیست.

در طی هفتاد سال اخیر هر فردی که نامزد عمده حزب خود برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری بوده، یا سناتور شاغل یا سناتور سابق بوده، یا در پست فرماندار ایالتی خدمت می کرده، یا معاون رئیس جمهور و یا یک ژنرال پنج ستاره بوده است. البته رئیس جمهوری که برای پیروزی در دومین دوره ریاست جمهوری مبارزه می کند، حکایت جداگانه ای دارد.

چنانچه یک کاندیدا بتواند نظر موافق رسانه های خبری، مقامات حزبی، طراحان برنامه مبارزات انتخاباتی و کمک دهندگان مالی را تا حد قابل توجهی جلب کند، نامزدی خود را به طور رسمی اعلام کرده و مبارزه انتخاباتی در ایالت های مهم را شروع می کند.

باراک اوباما، مبارزه انتخاباتی خود را در اواخر سال ۲۰۰۶ شروع کرد و در فوریه سال بعد داوطلبی خود برای نامزدی از جانب حزب دموکرات را رسما اعلام کرد.

ولی میت رامنی، نامزد جمهوریخواهان، حدود پنج سال است که فعالیت انتخاباتی اش را شروع کرده است.

رای دهندگان در هر یک از پنجاه ایالت آمریکا به اضافه واشنگتن پایتخت، و نیز سرزمین های وابسته ایالات متحده آمریکا ( جزایری در دریای کارائیب و اقیانوس آرام از جمله گوام و پورتوریکو، که به نوعی خودمختار هستند و در دولت فدرال آمریکا ادغام نشده اند) نمایندگان خود را انتخاب می کنند. در بیشتر موارد این نمایندگان قول می دهند که از نامزد بخصوصی حمایت کنند.

در برخی ایالات، نمایندگان به جای گردهم آیی های ایالتی، توسط جوامع محلی انتخاب می شوند.

قبل از این گردهمایی یا در جریان آن معاون نامزد ریاست جمهوری که غالبا یکی از رقبای شکست خورده حزب است، انتخاب می شود.

هر یک از نامزدها میلیون ها دلار صرف آگهی های تبلیغاتی و سفربه تمام ایالات آمریکا می کنند.

امسال سه مناظره بین نامزدهای ریاست جمهوری و یک مناظره بین نامزدهای معاونت ریاست جمهوری صورت گرفته است.

در هفته های آخر، رقبای انتخاباتی بیشتر وقت خود را صرف مبارزه در ایالاتی می کنند که در تعیین سرنوشت انتخابات نقش به سزایی دارند. در این ایالات فاصله طرفداران دو حزب کم است و نامزدها تلاش می کنند تا بتوانند عده بیشتری را جذب حزب خود کنند.

خیل داوطلبان تبلیغات انتخاباتی و نیز اشخاصی که برای این گونه فعالیت ها دستمزد دریافت می کنند به سوی ایالات مهم روان می شود. این افراد شخصا به در خانه های مردم رفته و آنها را ترغیب می کنند که به کاندیدای مورد نظرشان رای دهند.

ولی رای دهندگان مستقیما در انتخابات ریاست جمهوری شرکت نمی کنند.

آنها در روندی که کالج انتخاباتی خوانده می شود، کسانی را انتخاب می کنند که متعهد شده اند به یکی از نامزدها رای دهند.

هر یک از ایالات، تعداد معینی از این "رای دهندگان" را به کالج انتخاباتی می فرستد.

تقریبا در تمام ایالت ها، برنده رای اکثریت، تمام آراء کالج انتخاباتی آن ایالت را به دست می آورد.

در همین حال رئیس جمهوری که دوره زمامداری اش در حال پایان است، از آنجا که نمی تواند در مدت باقیمانده تصمیمات مهمی اخذ کند، وقت خود را صرف جمع آوری متعلقات خود و نیز توجه به میراثی می کند که دوره ریاست جمهوری او به جای خواهد گذاشت.

او بیست و چهار ساعته تحت نظر قرار دارد و از تمام حرف هایی که می زند وا قداماتی که می کند انتقاد می شود.

تنها تصمیم گیری های مهم به عهده اوست و رسیدگی به سایر امور، وظیفه نفرات پایین تر دستگاه اداری است.

ولی او در موقعیتی است که می تواند بگوید در تعیین سرنوشت کشوری با ۳۸۰ میلیون نفر جمعیت و در حقیقت تمام دنیا نقش دارد.