گزارش افشاگرانه 'واشنگتن پست' از یک سکوت!

فرارو- پاتریک پکستون از نشریه واشنگتن پست طی گزارشی به مسئله برنامه هسته ای ایران و تسلیحات هسته ای اسرائیل پرداخته و می نویسد: «سوالی که اغلب از سوی خوانندگان مطرح می شود این است که: چرا مطبوعات هر مسئله کوچک و شایعه ای را در مورد برنامه هسته ای ایران دنبال می کنند اما ما هرگز هیچ گزارشی در مورد ظرفیت تسلیحات هسته ای اسرائیل نمی بینیم؟» 

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از واشنگتن پست، پاتریک پکستون در ادامه گزارش خود می نویسد: سوال منصفانه ای است. با نگاهی به آرشیو روزنامه واشنگتن پست طی 10 سال گذشته، هیچ گزارش مشروح و مفصلی  در مورد ظرفیت هسته ای اسرائیل نیافتم و این در حالی است که والتر پینکوس، گزارشگر حوزه امنیت ملی در مقالات و ستون های خود بارها و بارها به این مسئله اشاره کرده بود. 

با چندین کارشناس در مورد مسائل هسته ای و حوزه منع گسترش سلاح های اتمی صحبت کردم و آنها نیز معتقدند عدم گزارش در مورد تسلیحات هسته ای اسرائیل، مسئله واقعی و آزاردهنده است. دلایل آشکاری برای این مسئله وجود دارد و البته دلایل دیگری که چندان آشکار نیستند. 

نخست اینکه اسرائیل از اعلام عمومی برخورداری از تسلیحات هسته ای امتناع می کند. دولت آمریکا نیز به طور رسمی وجود چنین برنامه ای را تصدیق نمی کند. همانطور که بارها از سوی آرون ساگوی، سخنگوی سفارت اسرائیل در آمریکا مطرح شده، موضع رسمی اسرائیل این است که «اسرائیل نخستین کشوری نخواهد بود که تسلیحات هسته ای را در خاورمیانه معرفی می کند. اسرائیل در راستای دستیابی به صلح، از یک خاورمیانه عاری از هرگونه سلاح کشتار جمعی حمایت می کند.» کلمه «معرفی کردن» در این اظهارات به طور عمدی با ابهام بیان شده اما کارشناسان می گویند این کلمه بدین معنا است که اسرائیل به طور آشکار به آزمایش یک سلاح نخواهد پرداخت یا به طور عمومی اعلام نخواهد کرد که سلاح دارد. 

به گفته آونر کوهن، پروفسور موسسه مطالعات بین الملل مونتری در کالیفرنیا که تاکنون دو کتاب در این مورد به چاپ رسانده، فرمول ساخت سلاح هسته ای در نیمه دهه 1690 میلادی در اسرائیل متولد شد و بنیان توافقنامه هنوز محرمانه 1969 میان گولدا مایر، نخست وزیر اسرائیل و ریچارد نیکسون، رئیس جمهور آمریکا بود؛ توافقنامه ای که زمانی به امضا رسید که آمریکا مطمئن شده بود اسرائیل بمب هسته ای دارد. 

جان کندی، رئیس جمهور آمریکا با تمام توان به دنبال جلوگیری از دستیابی اسرائیل به سلاح بود؛ لیندون جانسون از دیگر روسای جمهوری آمریکا نیز اقداماتی را در این زمینه اجرایی کرد البته نه به گستردگی کندی. اما زمانیکه برنامه اسرائیل انجام شد، نیکسون و هیچ رئیس جمهور دیگری پس از وی، اسرائیل را تحت فشار قرار ندادند که به طور رسمی به ظرفیت های تسلیحات هسته ای خود اعتراف کند یا پیمان منع گسترش سلاح هسته ای را به امضا برساند. در عوض اسرائیل موافقت کرد که تسلیحات هسته ای خود را در حد تایید نشده و در سطحی که  کمتر مورد توجه قرار گیرد، نگه دارد. 

از آنجایی که اسرائیل این پیمان را امضا نکرده، هیچگونه الزام قانونی برای گشودن درهای تاسیسات هسته ای خود در دیمونا به روی بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی ندارد. در مقابل، ایران این پیمان را به امضا رسنده و بنابراین با بازرسی دقیق آژانس موافقت کرده است. بازرسان آژانس به طور منظم در ایران هستند اما مرکز تمام بحث های کنونی این است که تهران به آنها اجازه نمی دهند دسترسی نامحدود به تمام تاسیسات هسته ای این کشور داشته باشند. 

ضمن اینکه رسانه های اسرائیلی با وجود تهاجمی بودن، تحت کنترل نظامی هستند و سانسور نظامی از انتشار مسائل مربوط به نیروهای هسته ای اسرائیل جلوگیری می کند. این سانسورها در مورد خبرنگاران خارجی فعال در داخل اسرائیل نیز اعمال می شود. 

مشکل دیگری که کوهن به آن اشاره می کند این است که نسبتاً تعداد معدودی از افراد هستند که اطلاعات جامعی در مورد برنامه اسرائیل دارند و هیچ کس در اینباره اشفاگری نمی کند. افرادی که در این برنامه دخیل هستند، مطمئناً آن را فاش نمی کنند؛ چراکه این اقدام، جرم محسوب می شود. آخرین باری که یکی از افراد حلقه داخلی برنامه هسته ای اسرائیل مسئله ای را در این زمینه فاش کرد، سال 1986 بود؛ موردچای وانونو، یکی از کارمندان تاسیسات هسته ای اسرائیل پس از گفتگو با روزنامه ساندی تایمز و اشاره به جزئیات برنامه هسته ای اسرائیل توسط عوامل اسرائیلی در ایتالیا دزدیده شده، به خانه بازگردانده شد و پس از محاکمه متهم شناخته شده و به 18 سال زندان محکوم شد که بخش عمده این سال ها باید در زندان انفرادی سپری می شد. 

و شاید مهمترین مسئله این باشد که آمریکایی ها نیز هیچ مطلبی را در مورد برنامه هسته ای اسرائیل فاش نمی کنند. به گفته کوهن اطلاعات در مورد ظرفیت هسته ای اسرائیل یکی از مخفیانه ترین اطلاعاتی است که دولت آمریکا در دست دارد و حتی برای مثال از اطلاعات در مورد ایران نیز، مخفیانه تر است. کوهن می گوید که اگر محققان هسته ای آمریکا در این مورد به صورت علنی صحبت کنند، از سوی موسسات خود مواخذه می شوند. 

جورج پرکوویچ، مدیر بخش برنامه سیاست هسته ای بنیاد استقرار صلح بین المللی کارنگی در اینباه می گوید، دلایل بی خطر و نه چندان بی خطری وجود دارد که باعث شده مقامات آمریکا اینطور لب فرو ببندند. آمریکا و اسرائیل دوست و متحد هستند. وی می پرسد: «آیا شما دوست خود را لو می دهید؟» 

پرکوویچ متذکر می شود که فاش نکردن مسائل مربوط به تسلیحات هسته ای اسرائیل منافع اسرائیل و آمریکا را تامین می کند. اگر اسرائیل به طور علنی در اینباره سخن می گفت یا بی پروا آن را علم می کرد- دقیقاً همانطور که کره شمالی، هر زمان به چیزی نیاز دارد عمل می کند- فشار بیشتری را بر کشورهای عرب وارد می کرد که آنها نیز بمب خود را داشته باشند. 

در میان دلایل کم خطرتری که منابع آمریکایی را وادار به سکوت می کند، این است که به شغل فرد لطمه وارد می شود. پرکوویچ می گوید: «دقیقاً مانند تمام مسائلی که به اسرائیل و آمریکا مربوط می شود؛ اگر می خواهید پیشرفت کنید، درموردش حرف نمی زنید؛ اسرائیل را مورد انتقاد قرار نمی دهید، و از آن حفاظت می کنید. در مورد شهرک سازی های غیرقانونی در کرانه باختری، حتی درشرایطی که همه از آن آگاهند، چیزی نمی گویید.» 

پاتریک پکستون در پایان مدعی می‌شود که فکر نمی کنم افراد بسیاری وجود داشته باشند که برخورداری اسرائیل از سلاح هسته ای را غلط بدانند. اگر من فرزند هولوکاست بودم، من هم خواهان عامل بازدارنده ای در برابر نابودی بودم. اما این امر بدان معنا نیست که رسانه ها نباید در مورد چگونگی تاثیر تسلیحات هسته ای اسرائیل بر برابری خاورمیانه بنویسند.