نتایج تازه‌ترین تحقیق "بنیاد امداد خیریه" (سی.ای.اف) نشان می‌دهد مردم دو کشور پاره‌پاره از جنگ و مردم سرزمینی که دهه‌ها تحت سیطره نظامیان بوده، مهربان‌ترین و سخاوتمندترین مردم جهان‌اند.
مبنای سنجش "بخشندگی" در این تحقیق ۱) کمک به غریبه ۲) اهدای پول به خیریه‌ها و ۳) کار داوطلبانه است - که بین شهروندان بالای ۱۵ سال بررسی می‌شود.
طبق گزارش سال ۲۰۱۶ سی.ای.اف (که هر سال گزارشی در همین رابطه منتشر می‌کند) در یک ماه گذشته که این تحقیق انجام شده، در عراق و لیبی از هر ۱۰ نفر ۸ نفرشان به یک غریبه کمک کرده‌اند. و در میانمار ۹۱ درصد مردم به خیریه‌ای پول داده‌اند.
این در حالی است که در آمریکا - که در مجموع در رده دوم گشاده‌دست‌ترین‌های دنیا قرار گرفته - از هر ۱۰۰ نفر ۷۳ نفر به غریبه کمک کرده‌اند و ۶۳ نفر به خیریه پول داده‌اند.
در رده‌بندی نهایی میانمار برای سومین سال پیاپی اول شده. بیش از نیمی از جمعیت بالای ۱۵ سال این کشور دست‌کم یک بار در ماهی که تحقیق انجام شده، کار داوطلبانه کرده‌اند، و ۶۳ درصد به کسی که نمی‌شناخته‌اند کمک کرده‌اند.
نویسندگان گزارش سی.ای.اف می‌گویند بخشندگی میانماری‌ها برآمده از سنت "سانگها دانا" است، که طبق آن اکثریت بودایی کشور به کسانی که زندگی ریاضت‌مندانه دارند کمک می‌کنند.
طبق این گزارش، بریتانیایی‌ها بخشنده‌ترین مردم اروپا هستند، اماراتی‌ها بخشنده‌ترین در خاورمیانه، کنیایی‌ها بخشنده‌ترین در آفریقا، و گواتمالایی‌ها بخشنده‌ترین در آمریکای جنوبی.
بین ۱۴۰ کشوری که در این تحقیق بین‌المللی بررسی شده‌اند، چین مقام آخر را کسب کرده.
البته باید به یاد داشت که جمعیت نمونه در هر کشور میانگین ۱۰۰۰ نفر بوده. بنیاد کمک خیریه‌ها هم معترف است که تحقیقش جای خطا دارد.
با این حال، از بعضی نکات این گزارش - مثل مهربانی مردم عراق و لیبی با وجود سال‌ها جنگ و استبداد در کشورهاشان - نمی‌توان بی‌تفاوت گذاشت. هرچند خبرنگاران بی‌بی‌سی که این کشورها را می‌شناسند، می‌گویند سنت مهمان‌نوازی بین این مردمان دیرپاست و تعجبی ندارد.
خبرنگار بی‌بی‌سی در شمال آفریقا، می‌گوید: "مردم لیبی گاه در برخورد اول به خارجی‌هایی که نشناسند مشکوک‌اند. اما بخشندگی در ذات فرهنگ‌شان است."
او می‌گوید "این موضوع را بعد از سقوط قذافی بهتر می‌شود دید. تا سال ۲۰۱۱، دهه‌ها تبلیغات ضدغربی و ماهیت پلیسی و سرکوب‌گر حکومت چهره مهمان‌نوازی لیبیایی‌ها را مخدوش کرده بود. این‌طور نیست که آن موقع نامهربان بوده باشند، صرفا می‌ترسیدند به خارجی‌ها یا هم‌وطنانی که نمی‌شناختند کمک کنند.
"بعد از انقلاب شرایط عوض شد. مردم هم پذیراتر شدند و در هر فرصتی این را نشان دادند. بعید نیست که فروپاشی حکومت و وضعیت جنگی دائم کشور به بالا رفتن لیبی در رده‌بندی کمک کرده باشد، چون جایی که دولت نیست، مردم خودشان باید هوای همدیگر را داشته باشند."